Κάννες ’07: Στιγμιότυπα της 9ης μέρας
Κάννες ’07: 10η Μέρα
2007-05-25 10:23:43
Όλα τα φώτα του φεστιβάλ έμελλε να στραφούν την Πέμπτη στον Μάρτιν Σκορσέζε - και δικαίως, αφού δεν πετυχαίνεις κάθε μέρα τον πιο σημαντικό Αμερικανό σκηνοθέτη μιας ολόκληρης γενιάς να παραδίδει masterclass, και μάλιστα λίγο μετά τον οσκαρικό του θρίαμβο.
Aποστολή: Ορέστης Ανδρεαδάκης, Λουκάς Κατσίκας, Μανώλης Κρανάκης, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Πόλυ Λυκούργου, Λήδα Γαλανού, Κωνσταντίνος Σαμαράς
* Όλα τα φώτα του φεστιβάλ έμελλε να στραφούν την Πέμπτη στον Μάρτιν Σκορσέζε - και δικαίως, αφού δεν πετυχαίνεις κάθε μέρα τον πιο σημαντικό Αμερικανό σκηνοθέτη μιας ολόκληρης γενιάς να παραδίδει masterclass, και μάλιστα λίγο μετά τον οσκαρικό του θρίαμβο. Αναπόφευκτα, δεκάδες δημοσιογράφοι, επίδοξοι σκηνοθέτες, ηθοποιοί και γενικότερα φετιχιστές του σινεμά στάθηκαν υπομονετικά κάτω από το λιοπύρι εν αναμονή του προσκυνήματος. Δικαιώθηκαν;
Η μιάμιση ώρα συζήτησης του Σκορσέζε με τον περίφημο Γάλλο κριτικό Μισέλ Σιμάν μπορεί να άφησε κάποιους παραπονεμένους για τον προσανατολισμό των ερωτήσεων και την αποσπασματική επιλογή της φιλμογραφίας που προβλήθηκε -στην κουβέντα παρεμβλήθηκαν κομμάτια από τους «Κακόφημους Δρόμους», το «Οργισμένο Είδωλο», το «Καζίνο», την «Εποχή της Αθωότητας» και το «Kundun» (...)- αλλά, όπως και να ‘χει, το δέος μας είχε αφήσει όλους με το στόμα ανοιχτό. Για να μην σας κουράζουμε, πάρτε μια μικρή γεύση από Μάρτι ευθύς αμέσως:
Για την πρώτη του γνωριμία με την έννοια της σκηνοθεσίας: «Το ότι είδα στην ηλικία των 11 το «Ανατολικά Της Εδέμ» υπήρξα καθοριστική εμπειρία για μένα. Η ταινία έγινε στο μυαλό μου κάτι σαν θρησκευτική εμμονή, και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι κάποια από τα συναισθήματα που μου γεννά ένα φιλμ ίσως να οφείλονται, για παράδειγμα, στην θέση ή τις κινήσεις της κάμερας. Η δεύτερη φορά νομίζω ότι ήταν με το «Μπόνι Και Κλάιντ». Στη σκηνή του τέλους, υπήρχε ένα μεσαίο πλάνο του Γουόρεν Μπίτι ακριβώς όταν αρχίζουν οι πυροβολισμοί. Όταν ξαναείδα την ταινία, απόρησα γιατί αυτό το πλάνο το θυμόμουν ως κοντινό. Και άρχισα να λαμβάνω υπόψη μου την ηχητική μπάντα, την φωτογραφία, όλα τα στοιχεία που επηρεάζουν τον θεατή.»
Για την ψυχική υγεία και τις προτεραιότητες του σκηνοθέτη: «Ας είμαστε ειλικρινείς, παιδιά: για να γίνεις σκηνοθέτης πρέπει να είσαι τρελός, να έχεις κάποιου είδους εμμονή με το αντικείμενο και να το βάζεις πάνω απ’ όλα. Βέβαια κάποιοι τα καταφέρνουν όλα καλά, κάνουν οικογένεια, είναι ήρεμοι και ευτυχισμένοι... God bless them, αλλά ποτέ δε μπόρεσα να τους καταλάβω.»
Για το Οργισμένο Είδωλο: «Θυμάμαι ότι η αρχική μου απόφαση ήταν να γυρίσω το «Οργισμένο Είδωλο» χωρίς καμία σκηνή μποξ. Ύστερα συνάντησα σε ένα πάρτι το Νόρμαν Μέιλερ, μεγάλο φαν του αθλήματος, που μου μίλησε ένθερμα για τον Λα Μότα και με πίεζε να προσθέσω έναν αγώνα στην ταινία. Αρκετό καιρό αφού η ταινία είχε γυριστεί και προβληθεί στις αίθουσες, συναντώ ξανά τον Μέιλερ και τον ρωτάω πώς του φάνηκε. Και μου απάντησε ότι του άρεσε πάρα πολύ, αν εξαιρέσουμε εκείνη τη σκηνή του μποξ!» (...) «Η επιλογή να γυριστεί το «Οργισμένο Είδωλο» σε ασπρόμαυρο υπαγορεύτηκε καταρχήν από την ανάγκη να ξεχωρίσουμε. Την ίδια χρονιά, θυμάμαι ότι θα κυκλοφορούσε από τον δεύτερο «Ρόκι» μέχρι μια ταινία με τίτλο «Matilda, the Boxing Kangaroo».»
Για την δυσκολία του να κινηματογραφήσεις την βία και το σεξ: «Κοιτάξτε, για την βία μπορώ να σας απαντήσω, αλλά το σεξ δεν τόλμησα να το κινηματογραφήσω ποτέ. Ίσως επειδή μεγάλωσα με ταινίες που δεν το απεικόνιζαν, ίσως... δεν ξέρω. Πάντως ελπίζω να το κάνω κάποτε, έχω μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες!»
* Ποια άλλη είδηση μπορεί να σταθεί δίπλα στον Σκορσέζε; Ίσως το ξέφρενο πάρτι του Φατίχ Ακίν (με αφορμή την πολύ καλή ταινία του «Auf Der Anderen Seite»), που έφερε τα Βαλκάνια στην Ριβιέρα και έκανε τους επίσημους προσκεκλημένους να ξεχάσουν τις πολλές επισημότητες, τουλάχιστον μέχρι το χάραμα. Να μην ξεχνιόμαστε, ο Ακίν είναι για τα καλά μέσα στην κούρσα των μεγάλων βραβείων, αφού η ταινία του παίζει άψογα στο διπλό ταμπλό της ανθρωποκεντρικής συγκίνησης (μωσαϊκό ανθρώπινων ιστοριών) και του πολιτικού σχολίου (σχέση Τουρκίας - Ευρώπης). Αν υπενθυμίσουμε και την παρουσία του νομπελίστα Ορχάν Παμούκ στην κριτική επιτροπή, θα θεωρηθούμε συνωμοσιολόγοι;
Κ.Σ.
