Κάννες 2016: Το «BFG» είναι ένας Σπίλμπεργκ που θα μπορούσε να είναι Ζεμέκις ή Κολόμπους

2016-05-14 16:43:39

Ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά που κάνουν πρεμιέρα στις φετινές Κάννες είδε το πρώτο φως της δημοσιογραφικής προβολής. Η «παραμυθένια» εμπλοκή του Σπίλμπεργκ στον μαγικό κόσμο του Ρόαλντ Νταλ, όμως δεν αρκεί για να ενθουσιάσει πολλούς περισσότερους από τους ανήλικους θεατές.

Η σειρά του Σπίλμπεργκ να καταπιαστεί με ένα παραμύθι του Ρόαλντ Νταλ έφτασε στην Κρουαζέτ και είδε μόλις το φως του προβολέα να φωτίζει για χάρη του την οθόνη του επιβλητικού Grand Théâtre Lumière. Με το αποτέλεσμα να διαθέτει τη δημιουργική στόφα του κορυφαίου εν ενεργεία storyteller στο σινεμά, πλην όμως να ξεφεύγει σπανιότατα από το πλαίσιο μιας χορταστικής αφήγησης, προσανατολισμένης στο ανήλικο κοινό.

Στο παραγωγής Ντίσνεϊ «BFG» (συντομογραφία του Big Friendly Giant), ένα ορφανό κορίτσι, η Σόφι (Ρούμπι Μπάρνχιλ), θα γνωρίσει τον «Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα» (εξού και BFG), τον μοναδικό καλοκάγαθο του είδους του σε μια απομακρυσμένη χώρα όπου τα επιβλητικά αυτά πλάσματα τρώνε παιδιά. Όντας απόκληρος για τους ομοίους του, ο BFG (ο Μαρκ Ράιλανς πίσω από τα ψηφιακά εφέ που ζωντανεύουν τον χαρακτήρα του) θα κάνει τα πάντα προκειμένου να προστατεύσει το κορίτσι, φέρνοντάς τη σε επαφή με τον κόσμο των ονείρων τα οποία τιθασεύει, διαφυλάσσοντας τα καλά και απομακρύνοντας τους εφιάλτες από τον ύπνο των παιδιών.

Ακολουθώντας το δρόμο των Νίκολας Ρεγκ («Μάγισσες»), Τιμ Μπάρτον («Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας») και Γουές Άντερσον («Ο Φανταστικός Κος Φοξ»), ο Σπίλμπεργκ εμπλέκεται με τον μοναδικά ευφάνταστο κόσμο του Νταλ. Το αποτέλεσμα ωστόσο περισσότερο μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία ταινία που διαθέτει τα ποιοτικά στάνταρ του εμβληματικού σκηνοθέτη, παρά ένα φιλμ όπου φέρει φαρδιά πλατιά την απολύτως αναγνωρίσιμη υπογραφή του. Κι αυτό γιατί, στο μεγαλύτερο διάστημα του φιλμ, το «BFG» μοιάζει με κάτι που θα γύριζε ο Ρόμπερτ Ζεμέκις ή ο Κρις Κολόμπους.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή με τις «Περιπέτειες του Τεντέν», εκεί όπου ο Σπίλμπεργκ είχε επιβληθεί με περισσή άνεση στο ψηφιακό περιβάλλον της ταινίας, παραδίδοντας έναν εναλλακτικό «Ιντιάνα Τζόουνς». Και συν τοις άλλοις, το διαλογικό μέρος μοιάζει επαναλαμβανόμενο και οι χαρακτήρες των κακών γιγάντων συγχωνεύονται χωρίς να αναπτύσσονται ποτέ επαρκώς, ενώ το κομμάτι όπου εισέρχεται στην ιστορία η Βασίλισσα της Αγγλίας καταλήγει να είναι το πλέον αναπάντεχο.

Διαβάστε ακόμη:
Κάννες 2016: Το «Café Society» είναι ένας γνώριμος αλλά αξιαγάπητος Γούντι Άλεν
Κάννες 2016: Ο Πάμπλο Λαραΐν συστήνει στις Κάννες έναν εξαιρετικό «Neruda»
Κάννες 2016: Το «Sieranevada» είναι ένα σχεδόν τρίωρο τεστ αντοχής που κρύβει άφθονες ανταμοιβές
Κάννες 2016: Είδαμε το «Money Monster» της Τζόντι Φόστερ
Κάννες 2016: «Η Τελευταία Παραλία», το τελευταίο αθώο σύνορο της Ευρώπης

•