Oldboy

Προχωρώντας θεματικά την προβληματική του «Sympath For Mr. Vengeance», προηγουμένης ταινίας του Παρκ Τσαν-γουκ, το «Oldboy» μεταχειρίζεται ένα ακόμη σενάριο εκδίκησης και μετατόπισης της ενοχής από ένα χαρακτήρα σε κάποιον άλλο. Εμπλουτίζει έτσι την ίδια πεσιμιστική ματιά του Κορεάτη δημιουργού σε έναν κόσμο που κυβερνάται από την ανθρώπινη ροπή προς την αυτοκαταστροφή και την ολέθρια επέμβαση σκοτεινών δυνάμεων σε αθώες ζωές.

Αυτή τη φορά, όμως, ο εκδικητικός οχετός που βρίσκεται στο επίκεντρο του αφηγηματικού δαιδάλου της ταινίας ακολουθεί πορείες κυκλικές. Καλοί και κακοί θα πρέπει να εξαντλήσουν κάθε όριο της ψυχωτικής τους αποστολής προκειμένου να διαπιστώσουν το ανώφελο των πράξεών τους, όπως και την παράδοξη σχέση εξάρτησης που μοιραία τους συνδέει: όποιος επιχειρήσει να βλάψει τον άλλο, βλάπτει ουσιαστικά τον εαυτό του.

Η ταινία σε υποχρεώνει να την παρακολουθήσεις από την άκρη του καθίσματός σου και με το έδαφος να υποχωρεί διαρκώς κάτω από τα πόδια σου

Εκ πρώτης όψεως, όλα μοιάζουν με ξέφρενη περιήγηση σε μια ενήλικη και διεστραμμένη Ντίσνεϊλαντ. Η σαδιστική βία, ο εικονογραφικός παροξυσμός, οι σουρεαλιστικές πινελιές, οι οπερετικές διαστάσεις, όλα νιώθεις πως βρίσκονται εδώ για να υπηρετήσουν ένα επιδέξιο παιχνίδι με πιόνια την ψυχολογία και τις προσδοκίες του θεατή. Καθώς η ταινία κλιμακώνεται, εντούτοις, ο δραματικός της ιστός εξελίσσεται σε ένα γνήσιο καφκικό εφιάλτη, ο οποίος κυκλώνει ασφυκτικά τους χαρακτήρες και τους επιφυλάσσει κορύφωση αντάξια με αυτή μιας αρχαίας τραγωδίας.

Περισσότερο μια εμπειρία προγραμματισμένη να προκαλέσει τις πιο απρόβλεπτες αντιδράσεις από το κοινό και λιγότερο ένα φιλμ που χωρά στο πλαίσιο μιας απλής σύνοψης, το «Oldboy» υπερβαίνει κάθε περιγραφή, απλούστατα επειδή ζητά να βιωθεί. Φτιαγμένο από διαολεμένη δεξιοτεχνία, γνήσια τρέλα, άσβεστο πάθος και ικανότητα να αιφνιδιάζει, σε υποχρεώνει να το παρακολουθήσεις από την άκρη του καθίσματός σου και με το έδαφος να υποχωρεί διαρκώς κάτω από τα πόδια σου. Είναι μια ταινία που δεν αρκείται σε ημίμετρα και θέλει τα πάντα να βρίσκονται στη διαπασών. Τον θόρυβο που δημιουργεί, όμως, τον κερδίζει επάξια.

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύθηκε στο τεύχος 161 του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (Νοέμβριος 2004).