0:15
24/2

Berlinale 2024: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ και οι άλλοι

Το «The Devil’s Bath» είναι η νέα ταινία που παρουσίασε το σκηνοθετικό δίδυμο των Βερόνικα Φραντς και Σεβερίν Φιάλα του «Καληνύχτα Μαμά» στο φετινό Διαγωνιστικό της Μπερλινάλε. Στην αυστριακή ύπαιθρο του 1750, που περιτυλίγεται από ατέλειωτα δάση, μια γυναίκα παντρεύεται με συνοικέσιο και αφήνει το χωριό της για να μετακομίσει σε εκείνο του άντρα της και στο νέο τους σπίτι. Η προσαρμογή της θα προκύψει δύσκολη, καθώς η Άγκνες νιώθει απόκληρη και μόνη σε έναν ξένο τόπο. Ζορίζεται με τις καθημερινές αγροτικές εργασίες και, μιας και πιστή χριστιανή, κλείνεται ακόμα περισσότερο στον εαυτό της και την προστασία της πίστης της. Η «μελαγχολία» της, όπως αποκαλούσαν εκείνα τα χρόνια πάσης φύσεως ψυχική διαταραχή, δίνει τροφή στις δεισιδαιμονίες των χωρικών πως έχει υποστεί «Το Λουτρό του Διαβόλου», ενισχύοντας την αποξένωσή της. Απελπισμένη, ωθείται σε μια αποτρόπαια πράξη ως μοναδική απόδραση από την εσωτερική της οδύνη.

Αισθητικά και θεματικά συγγενές με το «The Witch» του Ρόμπερτ Έγκερς, εδώ το φολκ δείχνει να υπερισχύει αισθητά του τρόμου, μια ταμπέλα που δίνεται απλόχερα πλέον σε ταινίες με ζοφερή ατμόσφαιρα. Να σημειωθεί, βέβαια, ότι δεν είναι καθόλου απίθανο το «Λουτρό» να καταλήξει με ένα από τα βραβεία ερμηνείας. Η πρωταγωνίστρια, Άνια Πλασγκ, γνωστή και ως Soap&Skin στον μουσικό χώρο σηκώνει στην πλάτη της όλο το φιλμ.

Στο «A Traveler’s Needs», η Ιζαμπέλ Ιπέρ και ο Χονγκ Σανγκ-σου διασταυρώνουν ξανά τις πορείες τους. Η Ιρίς είναι μια ταξιδιώτισσα στη Νότια Κορέα. Της αρέσει να λιάζεται στα πάρκα, να περπατά ξυπόλυτη και λατρεύει να πίνει makgeolli, το παραδοσιακό Κορεάτικο κρασί από ρύζι. Διδάσκει γαλλικά σε Κορεάτισσες για να βγάζει τα έξοδά της με μια αρκετά ανορθόδοξη μέθοδο. Οπλισμένη με ένα μαγνητοφωνάκι, προσπαθεί να γεφυρώσει το πολιτισμικό και γλωσσικό χάσμα μέσω της ανάμνησης. Αντλεί από τους μαθητές της ένα αυθεντικό συναίσθημα το οποίο μεταφράζει σε μια κάρτα και το ενσωματώνει στη διδασκαλία της.

Μετά τα «In Another Country» και «Claire’s Camera», η Ιπέρ συνεργάζεται για τρίτη φορά με τον ιδιοσυγκρασιακό Κορεάτη δημιουργό, σε αυτό το μινιμαλιστικό σκηνοθετικά φιλμ για μια μποέμ γυναίκα που παρασιτεί ώστε να επιβιώσει σε μια ξένη χώρα. Η Ίρις θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, τους ρόλους που ενσάρκωνε η Ιπέρ παλαιότερα, σαν να επαναλαμβάνει τους χαρακτήρες της νιότης της, ενώ déjà vu επαναλήψεις στις σκηνές των μαθημάτων μοιάζουν σαν να βγήκαν από το «Στα Όρια του Ελέγχου» του Τζιμ Τζάρμους.

Στο «Sons», ο σκηνοθέτης του «Ενόχου» Γκούσταβ Μόλερ επιστρέφει με μια διεισδυτική ματιά στα απόκρυφα μιας δανέζικης φυλακής. Η Σίντσε Μπαμπέτ Κνούντσεν του τηλεοπτικού «Μπόργκεν» υποδύεται την ιδεαλίστρια, καλοσυνάτη δεσμοφύλακα Εύα, που εμπνέει τον σεβασμό των κρατουμένων της πτέρυγας της. Όταν μαθαίνει για τον ερχομό ενός νεαρού από το παρελθόν της στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας του ιδρύματος, ζητά μετάθεση για εκεί, αποκρύπτοντας τις πραγματικές της προθέσεις. Κάπως έτσι, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πιο σκληρό και εκρηκτικά βίαιο κρατούμενων των φυλακών. Η Εύα, θολωμένη από την προσωπική της βεντέτα, παίρνει κάποιες αμφιλεγόμενες πρωτοβουλίες που θα της γυρίσουν μπούμερανγκ και θα βρεθεί μπλεγμένη σε ένα ψυχολογικό θρίλερ εκβιασμού, στο οποίο θα δοκιμαστούν τα όρια της ηθικής της.

Ο Μόλερ έχει αποδείξει από την πρώτη του ταινία ότι είναι ικανός στο να χτίζει σασπένς με ελάχιστα μέσα. Οι αδυναμίες της ταινίας δεν βρίσκονται στη σκηνοθεσία, αλλά στο σενάριο, που μοιάζει ελαφρώς αφελές και το δυσοίωνο φινάλε αφήνει μια πικρία που δεν ξεπλένεται εύκολα.

Το «Pepe» του Νέλσον Κάρλο ντε λος Σάντος Αρίας είναι η ιστορία του πρώτου και του τελευταίου ιπποπόταμου που σκοτώθηκε σε ολόκληρη την Αμερικανική ήπειρο. Όταν ο Πάμπλο Εσκομπάρ διοικούσε ακόμα την αυτοκρατορία του, είχε χτίσει τον προσωπικό του ζωολογικό κήπο στην έπαυλη του στη Μεντεζίν. Κάπως έτσι, οι γονείς του Πέπε απήχθησαν από τα ποτάμια της Νότιας Αφρικής για να καταλήξουν στην αυλή του Βαρόνου της κοκαΐνης. Αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Εσκομπάρ οι ιπποπόταμοι ευδοκίμησαν στην Κολομβία και πολλαπλασιάστηκαν. Η κυβέρνηση, πλέον, υπολογίζει ότι υπάρχουν 169 στη χώρα μιας και το είδος αναπαράγεται με ταχείς ρυθμούς.

Ο Πέπε μέσα από την εσωτερική του αφήγηση, και γνωρίζοντας ότι είναι ήδη νεκρός, περιγράφει το ταξίδι των γονιών του. Οι συμβολικές γλώσσες που μιλά αυτό το ευφυές πλάσμα (αφρικάανς, Mbukushu, γερμανικά και ισπανικά) είναι σαν να παραλληλίζουν το ταξίδι των προγόνων του με εκείνο των Αφρικανών, από την αποίκηση της Αφρικής στην αιχμαλωσία και από τον ερχομό στην Αμερική μέχρι την υποδούλωση. Μετά το πέρας του ταξιδιού οι γονείς του Πέπε μένουν απροστάτευτοις απέναντι στους λευκούς, οι οποίοι λόγω φόβου κι άγνοιας αποζητούν το κακό τους. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα που αποδεικνύεται άνιση στην προσέγγισή της, μιας και η εκτεταμένη διάρκεια εξαντλεί τα σεναριακά τεχνάσματα, όσο και τον ίδιο τον θεατή.

Το cinemagazine.gr ταξιδεύει στο 74o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την Aegean Airlines. Το 74o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου πραγματοποιείται 15 - 25 Φεβρουαρίου 2024.