Πορτρέτο του Φράνσις Φορντ Κόπολα στο GQ που θα συζητηθεί - και πάλι λόγω Μάρβελ

Δεν είναι μόνο θέμα χάσματος γενεών. Είναι και η έμπρακτη παιδεία που κουβαλά κανείς, εν προκειμένω στον κινηματογράφο. Φαντάσου δηλαδή να είσαι ο Κόπολα - πράγμα που προφανώς δεν μπορούμε να φανταστούμε - να έχεις φτιάξει πριν τα 40 σου ότι έχει φτιάξει αυτός, και οι θεωρούμενες «αποτυχημένες» σου ταινίες (ποιος τις αποκαλεί έτσι έχει πάντα κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον) να είναι σχεδόν όλες η βάση πάνω στην οποία αρμόζει το αμερικανικό σινεμά από τότε που φτιάχτηκαν. Και μεταξύ τους και κάποιες που ακόμα δεν τολμά κανείς να «αντιγράψει».

Πώς να σου αρέσει το σημερινό αμερικανικό σινεμά - του μεγάλου κοινού πάντα, το στουντιακό, που είναι και αυτό που θίγεται στην συνέντευξη; Δεν γίνεται να σου αρέσει.

Ο Κόπολα λοιπόν βλέπει έναν φορμουλαϊσμό, μια κοινή συνταγή δηλαδή, όχι μόνο σεναριακή, λες και όλες οι ταινίες πατούν πάνω στο ίδιο πρωτότυπο. Που δεν είναι απαραίτητα η μια συγκεκριμένη ταινία, αλλά κάτι που συντέθηκε στο εργαστήριο των στατιστικών μετρήσεων προφίλ καταναλωτή και box-office και έκτοτε καρποφορεί όσο κι αν αλλάζεις τους ηθοποιούς και, λέμε τώρα, τις υποθέσεις.

«Υπήρχαν στουντιακές ταινίες, τώρα υπάρχουν οι ταινίες της Μάρβελ. Και τι είναι μια ταινία της Μάρβελ. Ένα πρωτότυπο που φτιάχνεται ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά προσπαθώντας να δείχνει διαφορετικό»

Και συνεχίζει καλύτερα: «Ακόμα και ταλαντούχοι άνθρωποι, ας πούμε ο Ντενί Βιλνέβ που είναι εξαιρετικά ταλαντούχος, χαρισματικός καλλιτέχνης [...] το ΄Dune' και το 'No Time To Die', κι αυτό ενός εξαιρετικά χαρισματικού καλλιτέχνη του Κάρι Φουκουνάγκα, μοιάζουν ίδια, έχουν μια παρόμοια αίσθηση. Μπορείς να πάρεις μια σκηνή και να τις ενώσεις. Είναι λες υποχρεωμένες να έχουν μέσα σκηνές που δικαιολογούν τον προϋπολογισμό τους. Και αυτές είναι οι καλές ταινίες, από ταλαντούχους δημιουργούς».

Θέλει πολύ να δει το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ - λογικό κιόλας, πάνε πίσω 50 χρόνια οι δυο τους - η συμβουλή του όμως στους δημιουργούς είναι η εύλογη, έστω κι αν πέφτει κάτω μάλλον στους δύσκολους καιρούς μας: «Να είναι οι δουλειές σας προσωπικές, όσο πιο δικές σας γίνεται».

Πολλοί βέβαια θα επικρίνουν ότι και ο Κόπολα δεν ήταν πάντοτε προσωπικός. Κάνουν λάθος, με τα τσαρούχια προσωπικότατες είναι και οι αποτυχίες του, απλώς κάποιες φορές μοιάζουν φίλιες προς το μεγάλο κοινό. Επίσης η στροφή των 180 μοιρών του Κόπολα που εγκαινιάστηκε με το «Youth Without Youth» - και δυστυχώς δεν διήρκεσε αρκετά για να τον δελεάσει να συνεχίσει να γυρίζει όπως οι συνοδοιπόροι του - αρκεί από μόνη της για να στηρίξει την καλλιτεχνική του μοναξιά. Ο καλύτερος όλων της γενιάς του δεν έμοιαζε σε τίποτα στα φιλαράκια του, ως τα πατημένα 82 του.

Και φέτος, που κλείνουν και τα πρώτα 50 χρόνια του «Νονού», ευελπιστούμε τόσο μα τόσο πολύ το διακαές πολύχρονο πάθος του της «Megalopolis» να φτάσει κάποια στιγμή στην ολοκλήρωση. Όποια κι αν είναι, όπως κι αν μοιάζει. Η είδησή λέει πώς βάζει 100 εκατομμύρια (από το...υστέρημά του - αλλά όχι, η πολλοστή χρεοκοπία του θα 'ναι μάλλον) για να στηρίξει το πιο μακροχρόνιο όνειρό του. Κι αυτό, όπως τόσα άλλα που έχει κάνει, δεν θα έχει ανάλογο παρά μόνο ίσως αν ανατρέξει κανείς στους πιονέρους του σινεμά.

Όλη η συνέντευξη εδώ.