Έξαλλος ο Χανς Ζίμερ για τον αποκλεισμό του «Dune: Μέρος Δεύτερο» από το Όσκαρ Πρωτότυπης Μουσικής

Το score του Χανς Ζίμερ για το «Dune» είναι νευραλγικό για το όραμα του Ντενί Βιλνέβ, είναι και βραβευμένο με Όσκαρ. Στους βόμβους και στους λαρυγγισμούς της πρώτης ταινίας, ο Ζίμερ αυτή τη φορά πρόσθεσε και μελωδίες, με ένα θεματάκι που παραπέμπει σε Vangelis και συλλαμβάνει τη γοητεία αυτού του Τελευταίου Πειρασμού του Πολ Ατρείδη, πριν χαθεί στην Εικόνα ενός τιμωρητικού Μεσσία που έπλασαν άλλοι (αλλά κι εκείνος) για τον ίδιο. Δεν ήταν όμως αρκετό για να κάμψει η Οσκαρική Ακαδημία τους κανονισμούς της.

Το καταστατικό ορίζει ότι σε περιπτώσεις sequels και ταινιών στηριγμένων σε franchise, η χρήση προϋφιστάμενης μουσικής δεν πρέπει να υπερβαίνει το ποσοστό του 20% επί του συνόλου της ταινίας, κάτι που στο «Dune: Μέρος Δεύτερο» εμφανώς δεν συμβαίνει. Δυστυχώς, ο αποκλεισμός του Ζίμερ δεν έφερε κάποια ενδιαφέρουσα δουλειά μέσα στην οσκαρική πεντάδα μιας (διαχρονικά) τρομακτικά δυσκοίλιας οσκαρικής κατηγορίας, όπως ελπίζαμε αρχικά.

Τώρα, μέρες μετά την απονομή ο Ζίμερ ξεσπάθωσε. «Είναι χαζός κανόνας.Δεν το λέω λόγω πίκρας, το βρίσκω ηλίθιο. Καταρχάς δεν είναι σίκουελ, είναι η ολοκλήρωση της ίδιας ιστορίας. Ναι, χρησιμοποίησα παρτιτούρες από την πρώτη ταινία, αλλά ήταν τα μουσικά θέματα των χαρακτήρων. Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή, να πετάξω τα παλιά και να γράψω καινούργια; Είναι ένας ηλίθιος κανόνας», κατέληξε ο Ζίμερ. Καταρχάς, πήρε ήδη Όσκαρ για την πρώτη ταινία, οπότε κακώς γκρινιάζει τόσο, ενδεχόμενη βράβευση του θα ήταν άδικη για τους άλλους συνθέτες, όταν μεγάλο μέρος του score χρησιμοποιεί προγενέστερες παρτιτούρες. Κατά δεύτερον, αν διαβάσει καλύτερα τον κανονισμό, δεν αναφέρεται μόνο σε sequels, καλύπτει και αυτή την περίπτωση. Κατά τρίτον, dura lex sed lex, φίλε Χανς. 

Θυμίζουμε ότι οι κανόνες στη συγκεκριμένη κατηγορία άλλαξαν ριζικά μετά τη βράβευση της «Βαβέλ», όταν ο Σανταολάγια πήρε Όσκαρ χρησιμοποιώντας κυρίως προηγούμενες παρτιτούρες και χωρίς να υπογράφει ο ίδιος ό,τι ακούγεται στο φιλμ – θυμόμαστε δημοσιεύματα της εποχής που ήθελαν ψηφοφόρους να ξεχωρίζουν κομμάτι που στην πραγματικότητα ανήκε στον Σακαμότο.