«Η γλώσσα δεν είναι πάντα επαρκής για κανένα είδος Τέχνης»: Ο Γιώργος Λάνθιμος μιλά στο BFI

Πολλά και διάφορα συζητήθηκαν στην εκδήλωση, η καλλιτεχνική/φιλική σχέση του με την Έμμα Στόουν, η ανάδειξη άλλων πλευρών ηθοποιών όπως ο Κόλιν Φάρελ και ο Μάρκ Ράφαλο, η επόμενη ταινία του, τα όρια της γλώσσας - ένα βασικό άλλωστε θέμα ανέκαθεν στο σινεμά του, ιδίως μέσα από τις συνεργασίες του με τον Ευθύμη Φιλίππου. (O υπογράφων δεν έχει γνώση του «Poor Things».)

«Δεν σκέφτομαι μοτίβα και θέματα καθαυτά», λέει ο Λάνθιμος. «Περισσότερο ιστορίες και δομές και μια αίσθηση ότι υπάρχει εκεί κάτι που με ενδιαφέρει.» Άλλωστε, όπως παρατηρεί στη συνέχεια, είναι τόσο δύσκολο να ορίσεις τα θέματα όταν ο καθένας που βλέπει ένα έργο λαμβάνει διαφορετικά σήματα. «Οι συνεργάτες μου κι εγώ ενδιαφερόμαστε για τους ανθρώπους και τις βαθύτερες συνδέσεις τους με κοινωνικές δομές, συμπεριφορές και συσχετισμούς.»

Αναφέρθηκε στο «Kinds of Kindness», την αμέσως επόμενη ταινία του, το οποίο είναι στο τελικό στάδιο του μοντάζ. «Είναι τρεις διαφορετικές ιστορίες, σε σύγχρονο πλαίσιο. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σας πω περί τίνος πρόκειται ακριβώς. Αλλά και δεν θα ήθελα να πω γιατί αυτό μικραίνει το αποτέλεσμα. Δεν σκέφτομαι καν περί αυτού επί τω έργω διότι εκτιμώ πώς θα στενέψει τις επιλογές μου.»

Πλάκα έχει αυτό, να παρεμβάλλουμε. Δεν ξέρεις αν ένας δημιουργός πράγματι δεν αντιλαμβάνεται τα όρια που εκτείνεται το έργο του, προσπαθεί να αποφύγει την απάντηση γιατί εκτιμά πως αυτός δεν είναι ο ρόλος του δημιουργού (όπως και του κριτικού), η επεξηγηματικότητα δηλαδή, ή χαριεντίζεται με τις αναρίθμητες ερμηνείες που «αντέχει» ένα έργο. Μεγάλη συζήτηση, ας μείνουμε/αρκεστούμε στο ότι οι δημιουργοί εικόνας δεν τα πάνε απαραίτητα και τόσο καλά με τις λέξεις. Και δεν είναι πάντοτε καλό και «ταλαντούχο» αυτό.

Μιλώντας για την Στόουν αποκάλυψε ότι την ήθελε ακόμα και για τον «Αστακό», λόγω του «υπέροχου προβλήματος στην ομιλία της», θα ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, θα έπαιζε την «ψευδίζουσα γυναίκα». Και πώς έπαιξε την Μπέλα; «Γνωριστήκαμε πολύ καλά, ήδη πριν την «Ευνοοούμενη», γίναμε φίλοι, ήταν σαφές ότι ταιριάζαμε και μας άρεσε να δουλεύουμε μαζί, οπότε ξεικνήσαμε να το συζητάμε δυο χρόνια πριν αρχίσει η πορεία προς την πραγματοποίηση. Δήλωσε αμέσως ενδιαφέρον και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία.»

Προτού αποκαλέσει την Μαρκ Ράφαλο έναν «λαμπρό ηθοποιό», πράγμα που ανέφερε ειδικά και για τον Κόλιν Φάρελ και για την «εξαιρετικά γενναιόδωρη» Νικόλ Κίντμαν, ο Λάνθιμος ρωτήθηκε και για τις μεθόδους του στην άσκηση/προετοιμασία των ηθοποιών. Αναφέρθηκε λοιπόν σε διάφορα παιχνίδια που του αρέσει να σκαρφίζεται. «Πρώτα-πρώτα διασφαλίζω ότι οι ηθοποιοί αισθάνονται άνετα κι έχουν χώρο να δοκιμάσουν. Είναι παιχνίδια που αποσκοπούν σε αυτό, πράγματα που έχουν σχέση με την κίνηση και την ομιλία, όπως ο χορός, το χαζοπερπάτημα, το να ανεβάζεις τη φωνή σου καθώς μιλάς σε εντελώς ανόητα ψηλά ντεσιμπέλ. Δεν πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα πολύ σοβαρά. Ταινίες κάνουμε.»

Αφού δηλώνει «έκπληκτος» από την πρόσληψη και αποδοχή της ταινίας από τόσο κόσμο, η συζήτηση έρχεται στις ταμπέλες. Πώς αντιδρά στην περιγραφή των ταινιών του ως «παράλογες»; «Δεν είναι πάντα το πιο ευχάριστο πράγμα να σε βάζουν σε κουτιά. Υποθέτω ότι υπάρχει ένας βαθμός παραλόγου στις ταινίες μου, αλλά ελπίζω πως είναι πιο περίπλοκες από αυτό», απαντά παρότι (σ.σ.) «ταινίες κάνουμε». «Καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος έχει την ανάγκη να περιγράψει με συγκεκριμένο τρόπο ή να βγάλει νόημα χρησιμοποιώντας τη γλώσσα. Αλλά το θέμα είναι, το πρόβλημα είναι, είναι πως η γλώσσα δεν είναι πάντοτε επαρκής στην περιγραφή οιουδήποτε έργου τέχνης.»

Ολόκληρο το άρθρο από το οποίο αντλήσαμε την είδηση βρίσκεται στο Hollywood Reporter, εδώ.