Αιματηρή επιστροφή στην αγκαλιά των μεγάλων στούντιο του Χόλιγουντ για τον ακούραστο ηθοποιό, σε ένα σχέδιο-ορισμό του monster-verse που είναι απορίας άξιο πώς θα κατορθωθεί να πετύχει.
Πρώτα-πρώτα, μια σύντομη αναφορά στον...ίδιο τον Ρένφιλντ. Που είναι ένας χαρακτήρας από το κλασικό μυθιστόρημα του Μπραμ Στόουκερ, ένας τρόφιμος ιδρύματος που έχει πλαγιοκοπηθεί από τον Κόμη Δράκουλα και πλέον την μανιοκαταθλιπτικότητά του εξισορροπούν έξοχα γεύματα εντόμων, πουλιών κιαι διαφόρων άλλων ακατονόμαστων που του δίνουν αυτό που ο ίδιος εννοεί ζωική δύναμη. Στην πραγματικότητα φιλάει το χώμα που πατά ο Κόμης και βρίσκει το αναλογικό τέλος του.
Τον έχουν υποδυθεί αρκετοί ηθοποιοί στην ιστορία, αν πρέπει να θυμηθεί κανείς δύο ο ένας είναι οπωσδήποτε ο Ντουάιτ Φράι στον «Δράκουλα» του Μπράουνινγκ με τον Μπέλα Λουγκόζι, που είναι και το αρχέτυπο της προσέγγισης του χαρακτήρα και ο άλλος είναι ο μέγας Τομ Γουέιτς που περνά τέλεια στο μπαροκικό σκηνικό ευρυγώνιας λοξοδρόμησης του Κόπολα στην ταινία του 1992.
Τώρα θα τον υποδυθεί ο Νίκολας Χουλτ (ενδιαφέρον - η φιλοτιμία του εξακολουθεί σε αμείωτη ένταση) και Κόμης και «πατέρας» του θα είναι ο έτερος Νικ, ο Κέιτζ ο Μεγαλοπρεπής, που θα φορέσει την μπέρτα του Άρχοντα της Νύχτας. Ο ρόλος, μάλλον, θα είναι δεύτερος, οπότε και έρχεται το εύλογο ερώτημα: Ξεκινά η Universal μια επέκταση του ιστορικού της τερατοθιάσου με μια ταινία για τον....Ρένφιλντ;!
Αν ναι το μέλλον είναι ζοφερότερο απ' όσο προέκυψε μετά την «Μούμια» με τον Τομ Κρουζ, διότι το fanbase του χαρακτήρα πλησιάζει τα μέτρα μιας αντικυβερνητκής διαδήλωσης στη Ζυρίχη. Εντούτοις, καθώς και οι πληροφορίες είναι περιορισμένες, ο Κρις ΜακΚέι (του «Tomorrow War» και του «Lego Batman»...) αναλαμβάνει τον σκηνοθετικό ρόλο, και η εταιρεία μιλά για μια σύγχρονη περιπέτεια με κωμικό τόνο. Ο τηλεοπτικός, και κάτοχος ενός Έμμι, Ράιαν Ρίντλεϊ υπογράφει το πρωτότυπο σενάριο.
Λοιπές λεπτομέρειες είναι κάτω από το τελευταίο καρφί του φερέτρου, καθόλου ευνοϊκά τα vibes παρά την αμετακίνητη pro-Κέιτζ στάση μας εδώ, είθε να κάνουμε λάθος βέβαια, ή έστω να είναι καλύτερο από το (ούτε camp αγαπημένο) έτερο -κάτι σαν- βαμπιρικό του ηθοποιού, 33 χρόνια πριν («Vampire's Kiss»). Μόνη ελπίδα ότι η επιστροφή του στο major κύκλωμα (μετά το 2011!) δεν μπορεί να είναι χειρότερη από εκείνο το «Ghost Rider: Το Πνεύμα της Εκδίκησης» και ότι έτσι κι αλλιώς το άνοιγμα στο ανεξάρτητο καλά κρατεί, αφού μόνο για το 2022 είναι ανοικτά άλλα πέντε σχέδια. Για την ώρα.
Ως τότε θυμόμαστε και πάλι το πρόσφατο πολύτιμο που δεν λέει να θολώσει - και δυστυχώς ελάχιστοι είδαν.