200 Μέτρα - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

200 Μέτρα

200 Meters

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2020
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Παλαιστίνη, Ιορδανία, Κατάρ, Ιταλία, Σουηδία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αμίν Ναϊφέ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Αμίν Ναϊφέ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Αλί Σουλιμάν, Άννα Ούντερμπεργκερ, Λάνα Ζράικ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Έλιν Κίρσφινκ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Φαράζ Σουλιμάν
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 86'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Cinobo
    200 Μέτρα

Ένα οικογενειακό δράμα μεταμορφώνεται σε ένα λαθραίο ταξίδι πίσω από τα ορατά και αόρατα τείχη που ορίζουν τα σύνορα στην αντιπαράθεση της Δυτικής Όχθης.

Από τον Θοδωρή Καραμανώλη

Ο Μουσταφά ζει 200 μέτρα μακριά από την οικογένειά του, αλλά χρειάζεται ειδική άδεια για να μπορεί να τους δει. Θα μπορούσε να έχει κάρτα παραμονής στο Ισραήλ, αλλά δεν το επιτρέπει η περηφάνια του. Έχει άδεια εργασίας και μια ηλεκτρονική κάρτα που του επιτρέπει την είσοδο στην απέναντι μεριά του τείχους της Δυτικής Όχθης. Πονάει κι η μέση του.

Μέσα σ’ αυτό, το απελπιστικά οικείο χάρη στον σύγχρονο κινηματογράφο της Μ. Ανατολής κλίμα, τα «200 Μέτρα» ξεκινούν σαν ένα οικογενειακό δράμα – με πολύ μεγάλη έμφαση στο οικογενειακό. Στην πρώτη πράξη της ταινίας γίνεται σαφές πως ο Μουσταφά είναι ο άντρας, ο σύζυγος και ο πατέρας που θα μπορούσε να παίζει στην αραβική διαφήμιση του Cajoline. Είναι επίσης ένας άνθρωπος, που δεν θα διστάσει να υψώσει τη φωνή του όποτε το θεωρεί απαραίτητο. Όλο το πρώτο μισάωρο αναλώνεται στο χτίσιμο μιας κατάστασης κι ενός χαρακτήρα που αδυνατούν να γεμίσουν τον κινηματογραφικό χώρο. Γι’ αυτό κι εμείς είμαστε μέχρι αυτό το σημείο πιο καχύποπτοι κι από πράκτορα της Μοσάντ απέναντι στην ταινία…

…enter Μοσάντ λοιπόν…

Η ιστορία επί της ουσίας ξεκινάει όταν η κάρτα (και όχι η άδεια εισόδου) του Μουσταφά θα λήξει και την ίδια μέρα ο γιος του, μοναδικός μεταξύ τριών παιδιών και με ταλέντο στη μπάλα, πρέπει να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο της απέναντι πλευράς. Για να φτάσει εκεί ο ήρωάς μας επιλέγει να πληρώσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό σε έναν διακινητή, που αναλαμβάνει να τον περάσει στο Ισράηλ, αρχικά με το βανάκι του και στη συνέχεια κρυμμένο σε ένα αυτοκίνητο. Κι ενώ αγωνιά για το παιδί του, το βανάκι του διακινητή δεν ξεκινά. Ο οδηγός τον ενημερώνει πως πρέπει να περιμένει να εμφανιστούν κι άλλοι επιβάτες για να βάλει μπρος. Τέλος στην αναμονή του θα δώσει το ζευγάρι ενός νεαρού Παλαιστίνιου και μιας Γερμανίδας φωτογράφου, που τραβάει υλικό με την κάμερά της για ένα ντοκιμαντέρ.

Εδώ αναπτύσσεται ο ζωμός για τα «200 Μέτρα», που μέχρι το σημείο αυτό ήτανε σούπα, νερόβραστη και άνοστη. Οι δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ των 6 συνολικά επιβατών και ειδικά με το νεαρό ζευγάρι, μεταμορφώνουν την ταινία σε ένα αγωνιώδες οδοιπορικό που σε στιγμές αγγίζει το κλειστοφοβικό θρίλερ. Κάθε χαρακτήρας που αποπειράται να περάσει τα σύνορα έχει ουσία, έχει τρισδιάστατη υπόσταση. Οι σχέσεις στοργής του πρώτου ημιώρου, γίνονται σχέσεις εμπιστοσύνης, ανυπομονησία και εκκρεμότητα. Η ένταση συμπυκνώνεται στην παρουσία της Γερμανίδας ντοκιμαντερίστριας, που για τους υπόλοιπους ενσαρκώνει το φόβο σε μια πορεία πως το άγνωστο. Ένα ταξίδι που οι περισσότεροι θα το βιώσουν στριμωγμένοι σε τριάδες, στα 250 λίτρα ενός ερμητικά κλειστού πορτ μπαγκάζ ενώ τα οχήματα θα περνάνε από μπλόκα ενόπλων.

Μια διαδρομή που θα μπορούσε να είναι 200 μέτρα στην ευθεία μετατρέπεται σε μια μίνι Οδύσσεια, που δεν έχει την ίδια ένταση για όλους. Κάποιοι δεν θα μάθουμε ποτέ τι απέγιναν κι άλλοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις προτεραιότητές τους. Η κοπέλα πρέπει να πείσει πως δεν είναι η πράκτορας που φοβούνται οι περισσότεροι (η γλωσσομάθεια και η κάμερά της δεν βοηθάνε). Ο Μουσταφά θα πρέπει να αφήσει την αγωνία του στην άκρη και να γίνει ο πατέρας μεταξύ ξένων. Κάπως έτσι θα μπορούσε να δικαιολογηθεί και το τραβηγμένο χτίσιμο στη συμπεριφορά του, αφού καλείται να εκτονώσει την κατάσταση με στοιχεία από το χαρακτήρα που έχει εμφανίσει στο πρώτο μισάωρο.

Η ταινία θα ολοκληρώσει τον κύκλο της, επιστρέφοντας πάλι στην οικογένεια. Το τελευταίο κομμάτι κυλάει πολύ πιο ομαλά, όχι επειδή μέσα απ’ το ταξίδι έγινε κανείς σοφότερος, αλλά γιατί πολύ απλά περιορίζει όλη τη χουχουλιάρικη διάθεση σε ένα περιστατικό (πολύ καλύτερα γυρισμένο). Θα είχε νόημα να αναφερθεί κανείς πολιτικά σ’ αυτό που γίνεται, αλλά θα ήταν άδικο να προδώσουμε περαιτέρω στοιχεία απ’ την πλοκή. Το μόνο που θα συμπληρώσουμε είναι πως με όλα τα καλά και τα κακά του, πρόκειται για ένα φιλμ εξωστρεφές. Στρωτο και εύπεπτο, υπογραμμίζει μια κατάσταση για ένα κοινό που ενδεχομένως να μην τη γνωρίζει στην πλήρη έκτασή της, δομημένο πάνω σε μια κλασική συγκρουσιακή δραματουργία και ουμανιστικές ποιότητες. Μια ταινία κομμένη και ραμμένη για να ταιριάξει στη δυτική ιδιοσυγκρασία. Το γεγονός πως η Γερμανίδα (ή ό,τι άλλο αποφασίσει κανείς πως είναι) γίνεται σχεδόν πρωταγωνίστρια για το ουσιώδες μισό της ταινίας, είναι ενδεικτικό. Η παρουσία της φέρνει σε ένα αδύναμο γενικά σενάριο, το θέμα της ευθύνης απέναντι στα δρώμενα. Ακόμα και o (πολύ καλός) Αλί Σουλιμάν που πρωταγωνιστεί, είναι περισσότερο γνωστός από τις Χολιγουντιανές του συμμετοχές. Από μόνο του φυσικά το γεγονός δεν είναι κακό, ίσα ίσα τα «200 μέτρα» αποτελούν μια ψύχραιμη και καλά θεμελειωμένη διατύπωση ενός προαίωνιου προβλήματος, που εύκολα μπορεί να εκτιμήσει κανείς χωρίς να αγχωθεί να διαλέξει πλευρά. Απλά όταν μιλάμε για τη νιοστή αντίστοιχη απόπειρα που με το συγχωροχάρτι της εξωστρέφειας, μεταφράζεται σε φεστιβαλικής κοπής κινηματογραφική μετριοπάθεια, ε τότε καταντάει λίγο κρίμα. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως παραδίπλα, στο σινεμά της περιοχής (ξανα)συμβαίνουν πράγματα…

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • 200 Μέτρα
  • 200 Μέτρα