Avatar

Ο Τζέιμς Κάμερον είναι ένας δημιουργός ολκής. Σκηνοθετεί, γράφει και μοντάρει, μεταξύ άλλων, τα κάνει όλα και κοστίζει σε εκατομμύρια δολάρια. Μα τελικά συμφέρει σε δισεκατομμύρια! Το 2009, δώδεκα χρόνια μετά τον «Τιτανικό» αποφάσισε να δώσει το σκηνοθετικό παρόν και μιας και ο πλανήτης Γη ήταν πια δεδομένος (το «King of the world» ήχησε αλαζονικό, αλλά ήταν δίκαιο), αποφάσισε να διευρύνει τον κόσμο του (και τον δικό μας).

Ο παραπληγικός Τζέικ Σάλι (Σαμ Γουόρθινγκτον) ταξιδεύει στον πλανήτη Πανδώρα για μια άκρως μυστική στρατιωτική αποστολή. Εκεί θα γίνει το υποκείμενο ενός avatar, μιας εξωσωματικής οντότητας παραπλήσιας φυσιολογίας με τους ντόπιους, ικανής να επιβιώνει στο τοξικό για τους ανθρώπους περιβάλλον της Παν-δώρα. Γνωρίζοντας, όμως την πριγκίπισσα Νεϊτίρι (Ζόι Σαλντάνα) θα διχαστεί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές εντολές των ανωτέρων του και την επιθυμία του να προστατεύσει το ντόπιο πληθυσμό.

Τι να γράψει κανείς για το «Avatar», που δεν έχει ήδη γραφτεί και διαβαστεί; Το σίγουρο είναι πως κλειδί για την Πανδώρα είναι η λέξη «εμβύθιση». Η οθόνη ανοίγει ως κουτί με δώρα απόκοσμα και τρισδιάστατα. Το κοινό προετοιμάζεται μαζί με τον Τζέικ Σάλι για την περιπέτεια και όταν εκείνος σταθεί ξανά στα πόδια του και τρέξει, θεατές και ήρωας θα ταυτιστούν στην εξερεύνηση ενός νέου κόσμου. Ο τετραπέρατος Κάμερον και οι πλείστες αναφορές στο οπτικό ερέθισμα βρίθουν στην ταινία. Το ρομαντικό ζευγάρι των πρωταγωνιστών δεν ανταλλάσσουν «I love you’s», αλλά «I see you’s». Το τελευταίο πλάνο στην ταινία είναι δυο μάτια που ανοίγουν διάπλατα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως είναι διακριτικός, αλλά το πομπώδες θέαμά του είναι ειλικρινές. Και τόσο πλούσιο!

Tο σενάριο «χορεύει με τους Λύκους» και δανείζεται τον θρύλο της «Ποκαχόντας». Σκοπός του, όπως και στον «Τιτανικό», ήταν να χρησιμοποιήσει τον ρομαντικό πυρήνα αυτής της περιπέτειας ως όχημα που θα ταξιδέψει βιωματικά το κοινό σε ένα στερεοσκοπικό σκηνοθετικό ντελίριο δραματικής βάσης, οικολογικής ευαισθησίας, ξέφρενου μοντάζ, τεχνολογικής αποκάλυψης και ευρηματικών εικόνων. Για άλλη μια φορά ο Κάμερον παραδίδει ένα υπερφιλόδοξο κινηματογραφικό έργο – επιτομή λαϊκού σινεμά, που έχει υπογραφή και συνέπεια. Ναι, έκανε μόδα το 3D για καλό («Hugo», «Gravity») και για κακό (εδώ προσθέστε όποιον επουσιώδη τίτλο σας προκάλεσε περιττό ίλιγγο) εγκαινιάζοντας μία νέα εποχή για το σινεμά. Τουλάχιστον, στην δική του περίπτωση, ανοίγοντας το «κουτί της Πανδώρας» δεν σκόρπισε δεινά. Άφησε την ελπίδα πως η τεχνολογική πρωτοπορία όταν συνδυάζεται με πηγαίο καλλιτεχνικό όραμα, ανοίγει νέους κόσμους. Και τα μάτια μας. 13 χρόνια μετά, σε μερικούς μήνες, ο Τζέιμς Κάμερον μας προσκαλεί ξανά «εκεί». Δεν ξέρω για 'σας, αλλά εγώ είμαι ήδη «μέσα».