Blue Beetle

Αν δεν διαθέτει έστω κάποια φορμαλιστική ιδιαιτερότητα, τι έχει να δώσει ένα ακόμα υπερηρωικό origin story που ακολουθεί την πεπατημένη; Και ειδικά ένα origin story τόσο τεμπέλικο, ώστε να μην μπαίνει ποτέ στη διαδικασία να μας εξηγήσει ποιος είναι ο λόγος που έλαχε σε αυτό τον συγκεκριμένο χαρακτήρα ο κλήρος των υπερδυνάμεων ή να μην του δίνει κανένα άλλο χαρακτηριστικό πέρα από την εθνοτική του καταγωγή, ακυρώνοντας και την (υπερ)προσπάθεια του συμπαθέστατου Σόλο Μαριντουένια;

Διάολε, ακόμα και το μοτίβο της οικογένειας που συνδράμει τις προσπάθειες του μέλους της να τα βγάλει πέρα με τις προκλήσεις του μεσσιανικού του έργου το έχουμε δει ήδη σε ταινία του ίδιου διευρυμένου σύμπαντος, το «Shazam», έστω κι αν οι Τζέιμς Γκαν και Σία προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το «Blue Beetle» είναι μέρος των μελλοντικών σχεδίων της DC – για ακόμα μια φορά οι διαβεβαιώσεις δεν έπεισαν το ..εκλογικό σώμα, που προτίμησε να ρίξει την ψήφο του σε άλλες ταινίες. Εκεί, όμως, δεν ήταν εκτελεσμένο με όρους sitcom κωμωδίας, με την οποία δεν έχουμε απαραίτητα πρόβλημα, αρκεί να παραμένει στο format για το οποίο γεννήθηκε, αυτό της μικρής οθόνης.

Εξαιρώντας φανατικούς του ήρωα που θα τον δουν να αποκτά την solo κινηματογραφική του περιπέτεια, μετά τις σποραδικές εμφανίσεις του σε straight to DVD και VOD animation πονήματα και σε τηλεοπτικές σειρές, δυσκολευόμαστε να φανταστούμε σινεφίλ που θα στολίσει την ταινία με κάτι θετικότερο από ένα «δεν είναι κακό μωρέ» - η πηγή όλων των κινηματογραφικών δεινών που μας έχουν βρει. Και δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πιο αυτοματοποιημένη, πιο απρόσωπη ερμηνεία της Σούζαν Σαράντον, ακόμα και σε πρότζεκτ ήσσονος προϋπολογισμού κα προσπάθειας, όπως το πρόσφατο «Να σου γνωρίσω τους Γονείς μου». Από μια πλευρά, βέβαια, ίσως αυτή να είναι η ενδεδειγμένη υποκριτική αντιμετώπιση ρόλων σε έργα που μοιάζουν να σχεδιάστηκαν και να παράχθηκαν από κάποιο επιφανές μέλος της ψηφιακής κοινότητας της Τεχνητής Νοημοσύνης.