Βlue Jean

Το σενάριο του «Blue Jean» είναι απ' αυτά που ξεμπερδεύουν μ' αυτό που θέλουν να πουν από την πρώτη σκηνή. Ήτοι με μια κουβέντα για τα ένστικτα, όπως αυτό της αυτοσυντήρησης της λεσβίας πρωταγωνίστριας στη θατσερική Αγγλία που μαίνεται η κουβέντα για το Άρθρο 28, μια κατάπτυστη ρύθμιση που σαν στόχο είχε να στιγματίσει του ομοφυλόφιλους. Η Τζιν προσπαθεί να ισορροπήσει την προσωπική με την επαγγελματική της ζωή, που τη θέλει να διδάσκει φυσική αγωγή σε ένα λύκειο. Το αν θα καταφέρει έχει να κάνει με την αυτοδιάθεσή της να εμπλακεί και να αντιμετωπίσει μικρές ή μεγαλύτερες κρίσεις που προκύπτουν απ' την άφιξη μιας καινούργιας μαθήτριας στην τάξη της, καθώς και από τα αυτομολόγητα ένστικτά της που την οδηγούν να δράσει χωρίς να έχει προλάβει να σκεφτεί.

Πράγμα που δεν ισχύει επ' ουδενί για την πρωτοεμφανιζόμενη Αγγλίδα σκηνοθέτη Τζόρτζια Όουκλι, που βάφοντας τα πάντα με τις πιο θερμές αποχρώσεις του μπλε, καλύπτει την εγγενή ακαδημαϊκότητα του σεναρίου της με μια βαθιά προμελετημένη ματιά στο βρετανικό σινεμά των 80's. Το να πεις ότι το «Blue Jean» έχει αναφορές στον κινηματογράφο της εποχής στην οποία αναφέρεται, θα ήταν ευφημισμός. Τσιγαρόχαρτο και ξεπατικούρα σε μια παλιά ακουαρέλα, νόστος για φορτισμένες χοντρόκοκκες εικόνες και μια ηχητική μπάντα που παραπέμπει στα ποπ μελό του Νέου Κύματος. Στοιχεία αδιαμφισβήτητα υπέροχα για να χαζεύει κανείς ειδικά από τη στιγμή που παρεισφρύουν οργανικά στην εξαιρετική ερμηνεία της Ρόζι ΜακΓιούεν.

Το κρίμα σε όλο αυτό είναι ότι σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια, με τη δικαιολογία του υπαινικτικού, του μη προφανούς και του ανεπαίσθητου, οδηγούν τελικά την ταινία τους στην πιο ασφαλή κατεύθυνση. Αν κάτι λείπει, είναι το σκηνοθετικό ένστικτο που αντικαθίσταται από μία καλλωπισμένη και προκατασκευασμένη αποστασιοποίηση. Ακόμη κι έτσι όμως, υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον από τη μία να βλέπεις δουλειές σαν το «Blue Jean» να υπογραμμίζουν τη νέα εποχή της μετά-Brexit εσωστρέφειας, παραλληλίζοντας την με τα χρόνια της Θάτσερ σε ό,τι έχει να κάνει με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Κι από την άλλη, να παρακολουθείς πως δημιουργείται μια μεγαλύτερη εικόνα μέσα από αντίστοιχες δουλειές κι από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (θυμίζουμε την κατά πολύ ανώτερη περσινή «Μεγάλη Απόδραση», ή το υποψήφιο για Emmy «Καλώς Ήρθατε στην Τσετσενία»). Το «Blue Jean» είναι η βαθιά βρετανική προσθήκη σ' αυτήν την ευρύτερη συζήτηση.