Ο Άνθρωπος που Έβλεπε τα Τρένα να Περνούν

Ένας νεαρός προσλαμβάνεται στο σιδηροδρομικό σταθμαρχείο της ναζιστικής Τσεχοσλοβακίας, χαρούμενος που θα ζήσει μια οκνηρή ζωή, αλλά και προβληματισμένος μέγιστα με την σεξουαλική του «δυσλειτουργία». Δίκαια διάσημο, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας του 1968 είναι ένα καλοπροαίρετο αλλά και δηλητηριώδες σινεμά βινιέτας που συνδιαλέγει διαρκώς την κεντρική του ιστορία με το ιστορικό του φόντο.

Ακόμα πιο συναρπαστικά, η μικρή ιστορία του Μίλος, που εκσπερματώνει πρόωρα και πασχίζει να βρει λύση, συσχετίζεται με την στάση των υπό κατοχή Τσεχοσλοβάκων. Συνεχίζοντας τα ωραία, ο Μένζελ προχωρά αδίστακτα στο τραγικά ειρωνικό φινάλε, χρωματίζοντας ακόμα περισσότερο το έργο με ευθύβολες νύξεις περί αντιστασιακής ολιγωρίας. Η σοβιετική άρκτος δεν είναι φυσικά απούσα, η Άνοιξη των πραγματικά καταπιεσμένων δεν μπήκε ποτέ σε σκεπτικιστικά διλήμματα περί των ολοκληρωτισμών.