Η Μνήμη του Δολοφόνου - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Η Μνήμη του Δολοφόνου

Memory

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2022
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάρτιν Κάμπελ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Ντάριο Σκαρνταπάνε
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Λίαμ Νίσον, Γκάι Πιρς, Μόνικα Μπελούτσι, Ρέι Στίβενσον
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ντέιβιντ Τέιτερσαλ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Photek
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 114
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon
    Η Μνήμη του Δολοφόνου

O Λίαμ Νίσον είναι πληρωμένος εκτελεστής. Στην τελευταία του αποστολή του ζήτησαν να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Δεν έπρεπε να το κάνουν αυτό. Και ο Λίαμ, όμως, δεν θα έπρεπε να τα γυρίζει αυτά.

Από τον Γιάννη Βασιλείου

Για την δεύτερη καριέρα του Λίαμ Νίσον στο σινεμά δράσης τα έχουμε ξαναγράψει. Το στιβαρό ανάστημα και το αψύ παρουσιαστικό συνοδεύονται από πολλαπλάσιο δραματικό εκτόπισμα σε σχέση με τον μέσο πρωταγωνιστή του είδους. Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ στην αρχή αυτής της πορείας το βιογραφικό του εμπλουτίστηκε με αξιόλογες απόπειρες στο είδος, στη συνέχεια ο ποιοτικός έλεγχος χαλάρωσε, με αποκορύφωμα το χάλι των τελευταίων ετών, όπου ο «Προστάτης» του Ρόμπερτ Λόρεντζ φαντάζει κάτι ανάμεσα σε Ίστγουντ και Φρανκενχάιμερ σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Η «Μνήμη του Δολοφόνου» έχει τον Μάρτιν Κάμπελ («Casino Royale», «Τhe Mask of Zorro», «Εdge of Darkness») στη σκηνοθεσία, έχει κι ένα concept που εξελίσσει την action περσόνα του Νίσον. Η ηλικία αρχίζει να την ακουμπά, ο ήρωας εδώ βρίσκεται στα πρώτα στάδια του Αλτσχάιμερ κι έτσι δεν μπορεί να εμπιστευτεί τη μνήμη του.

Η ηλικία αρχίζει να ακουμπά την action περσόνα του πρωταγωνιστή, ο ήρωας εδώ βρισκεται στα πρώτα στάδια του Αλτσχάιμερ

Δυστυχώς, το σενάριο δεν μπορεί να υποστηρίξει τις προσδοκίες ούτε στο ελάχιστο. Πρόκειται για ένα πόνημα λιγοστής δράσης, υποδειγματικής…φλυαρίας, σχηματικής χαρακτηρολογίας και πολυφορεμένης ίντριγκας που επαναλαμβάνει διαρκώς την σαθρότητα του θεσμού της δικαιοσύνης, την υπολειτουργία και την (ηθελημένη και μη) τυφλότητα των θεματοφυλάκων του θετικού δικαίου, την αναγκαία προσφυγή στην αυτοδικία. Επιχειρείται ένας συσχετισμός της μνήμης με τη δικαιοσύνη - αμφότερες ακόμα κι αν φαίνονται ανενεργές, μπορεί να λειτουργούν στο παρασκήνιο, μας λέει ο σεναριογράφος Nτάριο Σκαρνταπάνε και μας κλείνει το μάτι- μα ούτε οργανικός φαντάζει, ούτε εμπλουτίζει το επιχείρημα περί του «νόμου των όπλων». Ακόμα κι αν έλειπε το εύρημα της απώλειας μνήμης, δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα.

Το κρίμα είναι ότι στα 79 του χρόνια ο Μάρτιν Κάμπελ γνωρίζει ακόμα πώς να γεννήσει εμβληματική εικονογραφία δράσης – δείτε την εκτέλεση στο γυμναστήριο, οι μισές ταινίες της Marvel θα σκότωναν για να έχουν ένα αντίστοιχο «ηρωικό» πλάνο. Το ακόμα πιο μεγάλο κρίμα είναι ότι η ταινία κάλλιστα θα μπορούσε να συνιστά έναν αποχαιρετισμό στα όπλα για την περσόνα του πρωταγωνιστή, έτσι όπως εξελίσσεται η ιστορία. Από μια πλευρά χαίρεσαι που η πορεία του δεν θα λήξει με μια ταινία σαν αυτή. Η παρουσία του παραμένει πολυτέλεια για το είδος, το βλέπεις και στην «παραδοσιακή» σκηνή αυτοφροντίδας ενός τραυματισμού από σφαίρα. Το έχουμε δει αρκετές φορές στην οθόνη, ποτέ άλλοτε δεν έχουμε νιώσει τον πόνο του χαρακτήρα, όπως τον αποδίδει εδώ ο Νίσον. Από την άλλη, αν οι περιπέτειες που ετοιμάζει ήδη – τρεις στον αριθμό, με τον «Μάρλοου» του Νιλ Τζόρνταν να ξεχωρίζει στα χαρτια ως κάτι διαφορετικό - κινούνται σε αντίστοιχα ποιοτικά επίπεδα, εύχεσαι η εργασιοθεραπεία του να πάρει άλλη κατεύθυνση. Για δικό του και για δικό μας καλό. Και στο όνομα της ανθρωπιάς.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Η Μνήμη του Δολοφόνου
  • Η Μνήμη του Δολοφόνου