Η Χαμένη Πόλη

Στις αρχές της δεκαετίας των ‘80s οι «Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» επανέφεραν στη μόδα ένα σχεδόν ξεχασμένο είδος, εκείνο της εξωτικής περιπέτειας, πλασάροντάς το σε συσκευασία πρωτοκλασάτης υπερπαραγωγής. Μία από τις πάμπολλες αρετές τους ήταν η screwball δυναμική ανάμεσα στον Ιντιάνα Τζόουνς του Χάρισον Φορντ και τη Μάριον της Κάρεν Άλεν. Πάνω σε αυτό το μοντέλο στηρίχθηκαν κι άλλες ταινίες στη συνέχεια, όπως το «Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι» του Ρόμπερτ Ζεμέκις, το «Διαμάντι του Νείλου» και οι «Θησαυροί του Σολομώντα».

Η «Χαμένη Πόλη» επιχειρεί να αναβιώσει αυτό το είδος στις μέρες μας επιστρατεύοντας την Σάντρα Μπούλοκ και τον Τσάνινγκ Τέιτουμ. Η Μπούλοκ υποδύεται μια πρώην αρχαιολόγο που έγινε διάσημη γράφοντας μυθιστορήματα ρομαντικών περιπετειών εξωτισμού. Ο Τέιτουμ είναι το μοντέλο που από την αρχή της καριέρας της ενσαρκώνει τον ήρωα τον μυθιστορημάτων της στα εξώφυλλά τους και στις περιοδείες της. Όταν η Μπούλοκ θα πέσει θύμα απαγωγής από έναν κακομαθημένο δισεκατομμυριούχο, οι δυο τους θα ζήσουν μια περιπέτεια όμοια με εκείνη των μυθιστορημάτων της, αλλά και των ταινιών που αναφέραμε.

Ταινία όπου ακούγεται το «Final Countdown» των Europe ανεβαίνει στην εκτίμησή μας και μόνο για τον ακούσια ελληνοκεντρικό «λαϊκισμό» της

Από τα πρώτα της λεπτά η ταινία συστήνει μια ευφορική ατμόσφαιρα που απογειώνεται με την σύντομη εμφάνιση του Μπραντ Πιτ, ο οποίος επαναφέρει για δεύτερη φορά μετά το «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ»  τη ζεν κατάθεση του στο πρότυπο του ήρωα δράσης. Τα αστεία δεν βρίσκουν πάντα τον στόχο τους, αλλά από εμάς σπάνια θα ακούσεις κακό λόγο για ταινία που προσπαθεί να σε κάνει να γελάσεις, δίχως να προσφεύγει σε φτηνά, κακόγουστα τεχνάσματα. Ως προς το σκέλος της περιπέτειας, δυστυχώς δεν υπάρχει ένας Σπίλμπεργκ ή ένας Ζεμέκις πίσω από τον φακό για να απογειώσει τη δράση με τη βιρτουοζιτέ του, μα τουλάχιστον όσα συμβαίνουν είναι ευδιάκριτα – μετά το «Ασθενοφόρο» του Μάικλ Μπέι, υποφέρουμε από μετατραυματικό στρες.

Τις σκηνές των διαλογικών αντεγκλήσεων η Σάντρα Μπούλοκ τις παίζει και στον ύπνο της, ο Τέιτουμ είναι συμπαθέστατος ως καλόκαρδος, πλην όχι ιδιαίτερα οξυδερκής παρτενέρ, ενώ ο Ράντκλιφ έχει μια ένταση στο παίξιμό του σαν να πιστεύει ότι αυτή είναι η ευκαιρία του ώστε να πείσει τους παραγωγούς να του δώσουν απαιτητικότερους ρόλους σε ταινίες μεγαλύτερων καλλιτεχνικών αξιώσεων. Οι υποσχέσεις για ανώδυνη διασκέδαση εκπληρώνονται, οι ενθουσιώδεις κριτικές από το SXSW ίσως όχι, μα ταινία όπου ακούγεται το «Final Countdown» των Europe ανεβαίνει στην εκτίμησή μας και μόνο για τον ακούσια ελληνοκεντρικό «λαϊκισμό» της. Κερδίζει πόντους κι επειδή επενδύει στον αφιλτράριστο ρομαντισμό της, εκεί που στις περισσότερες μεγάλες παραγωγές των τελευταίων ετών ο έρωτας περνά σε δεύτερη (μη σου πω και σε τρίτη) μοίρα.

Εδώ έχουμε να κάνουμε την εξής παρατήρηση. Η Μπούλοκ και ο Τέιτουμ έχουν χημεία μεταξύ τους μεν, είναι όμως περισσότερο μια φιλία κολλητών, παρά δυνάμει εραστών, και η διαφορά φαίνεται στον ελάχιστο χρόνο που μοιράζονται η Μπούλοκ με τον Μπραντ Πιτ, όπου ο ερωτισμός ξεχειλίζει από την οθόνη. Παλιότερα η κριτική που θα έβρισκε πλημμελή ερωτική χημεία, θα έκανε λόγο για αδυναμία της ταινίας, αλλά στις μέρες μας, που οι ερωτικές σχέσεις έχουν επαναπροσδιοριστεί και το μοντέλο των φίλων που κάνουν σεξ είναι πιο δημοφιλές, αν όχι το κυρίαρχο, ειδικά σε νεαρότερες ηλικίες, θα μπορούσες ακόμα και να υποστηρίξεις ότι οι παραγωγοί αφουγκράζονται το κλίμα της εποχής και πράττουν αναλόγως. Θα χρειαστούμε μεγαλύτερο δείγμα για να αποφανθούμε. Αν οι ψυχαγωγικές αρετές της ταινίας μεταφραστούν στα ανάλογα εισιτήρια, δεν θα αργήσουμε να το αποκτήσουμε.