Holy Boom

Κυριακή των Βαΐων κάπου στο κέντρο της Αθήνας και ένα ταχυδρομικό κουτί γεμάτο γράμματα ανατινάσσεται από μια παρέα πιτσιρικάδων. Αυτό που αγνοούν όμως τα τρία παιδιά είναι πως η φάρσα τους πρόκειται να πυροδοτήσει δραματικές εξελίξεις για κάποιους εκ των παραληπτών. Όπως η Άντια που περιμένει πιστοποιητικά από τα Τίρανα προκειμένου να πάρει άδεια παραμονής. Ή η Λένα και ο Μανού, ένα νεαρό ζευγάρι που θα έχει κακά ξεμπερδέματα αν δεν πάρει στα χέρια του τις καρτέλες με τα LSD που σκοπεύει να διακινήσει. Ή η ηλικιωμένη Θάλεια, που επιστρέφοντας από την εκκλησία δε μπορεί να φανταστεί πως ένα από τα γράμματα που καίγονται στη μέση του δρόμου την αφορά προσωπικά.

Η μάστιγα με τα βαρύγδουπα σπονδυλωτα δράματα τύπου «Βαβέλ» στα οποία όλοι και όλα συνδέονται γύρω από μία υπερβατική διάσταση του ανθρώπινου πόνου - θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί και «μάστιγα Ινιαρίτου» - βρίσκει στο «Holy Boom» μία από τις χειρότερες και πιο εκβιαστικές εκδοχές της. Σε ένα υποείδος που εκ των πραγμάτων τραβάει καταστάσεις από τα μαλλιά προκειμένου «να βγάλει νόημα» κυνηγώντας έναν ισχυρό συμβολικό δεσμό μεταξύ των επιμέρους ιστοριών, οι παγίδες είναι πολλές και η ταινία της Μαρίας Λάφη πέφτει σε όλες μέσα, παρουσιάζοντας συν τοις άλλοις σοβαρό πρόβλημα σε μια μόνιμη αδυναμία του εγχώριου σινεμά, το κομμάτι των ερμηνειών.

Από τον ηχηρό τίτλο μέχρι τη σημειολογικά φορτισμένη περίοδο στην οποία εκτυλίσσεται (σ.σ. Μεγάλη Εβδομάδα) η οποία προϊδεάζει για μια μεταφορικού τύπου ανάσταση που μπορεί να έρθει μπορεί και όχι, το «Holy Boom» καίγεται εξαρχής να βρει νοηματοδοτήσεις που θα στηρίξουν τις παράλληλες ιστορίες του. Προς τον σκοπό αυτό όλα μπαίνουν στο παιχνίδι, από την οικονομική ανέχεια σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας και τα νεανικά αδιέξοδα μέχρι το μεταναστευτικό και τα κυκλώματα εκμετάλλευσης, τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Εκεί κάπου καραδοκεί ο πρώτος σκόπελος, αυτός των ατελείωτων μελοδραματικών υπερβολών, αφού π.χ. ο χαρακτήρας της Άντιας θα «πρέπει» πέρα από τον στυγνό εκβιασμό του κυκλώματος που την εκμεταλλεύεται να υπομένει ταυτόχρονα μια τραγική απώλεια (που προκύπτει κυριολεκτικά από το πουθενά) αλλά και τον κίνδυνο να της πάρουν το μωρό.

Σε ένα υποείδος που εκ των πραγμάτων τραβάει καταστάσεις από τα μαλλιά προκειμένου «να βγάλει νόημα», οι παγίδες είναι πολλές και η ταινία της Μαρίας Λάφη πέφτει σε όλες μέσα

Εδώ κάπου προκύπτει ο δεύτερος σκόπελος που αφορά στη φιλοσοφία χτισίματος του σεναρίου. Τουλάχιστον με βάση αυτό που «δείχνει» στη μεγάλη οθόνη, το «Holy Boom» μοιάζει να έχει γραφτεί με τις σεναριογράφους να έχουν κάποιες βασικές σκηνές στο μυαλό τους (βλ. την έκρηξη) και έπειτα τα πάντα να καθοδηγούνται από μία πρωτογενή πηγή συμβολισμού η οποία και μαγνητίζει διαρκώς τις δράσεις της ιστορίας. Με άλλα λόγια, αντί για ένα δράμα που στοχάζεται δευτερογενώς πάνω στις προκλήσεις μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, το «Holy Boom» αποδεικνύεται ένα πρώτου επιπέδου αφήγημα που περισσότερο φέρνει σε καμπάνια κοινωνικής ευαισθητοποίησης, με χαρακτήρες μονοδιάστατους που καταλήγουν μαριονέτες συμβολισμών ανάλογων με το κοινωνικό υποσύνολο που αντιπροσωπεύει ο καθένας.

Επιπλέον, η ιδεοψυχαναγκαστική σύνδεση της πορείας των χαρακτήρων οδηγούν ολοταχώς στην τρίτη παγίδα: τα κλισέ που περιβάλλουν όλους ανεξαιρέτως τους πρωταγωνιστές. Κάποια από αυτά μάλιστα είναι σε ανησυχητικό βαθμό παρεξηγήσιμα μοιάζοντας να χαϊδεύουν (θέλουμε να πιστεύουμε ακούσια) άκρως συντηρητικά αντανακλαστικά, όταν π.χ. ένας από τους τρεις πιτσιρικάδες της φάρσας, ο 17χρονος Ίτζε από τις Φιλιππίνες που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, εκδικείται μια «προκλητική» συμμαθήτριά του κακοποιώντας τη σεξουαλικά. Πέραν από το γεγονός ότι η όλη αλληλουχία των σκηνών που αφορούν στην συγκεκριμένη υποπλοκή θυμίζει ενοχλητικά mansplaining, η υπόλοιπη πορεία της ταινίας δε φαίνεται να την «ανατρέπει» ποτέ, γεγονός που μας αφήνει με τη διπλή απορία πώς γίνεται δύο γυναίκες σεναριογράφοι να έχουν γράψει κάτι τέτοιο, ή τι είναι αυτό που εμάς μας διέφυγε βλέποντας το φιλμ.

Κλείνοντας, είναι αδύνατο να παρακάμψουμε τις ερμηνείες. Με εξαίρεση τη Νένα Μεντή, η εμπειρία της οποίας τη βοηθά να κάνει ακόμα κι έναν στερεοτυπικό χαρακτήρα όπως η Θάλεια να μοιάζει με κανονικό άνθρωπο, οι υπόλοιποι ηθοποιοί αδυνατούν να διασταυρωθούν με τον πεσιμιστικό ρεαλισμό του «Holy Boom». Κάτι που - ειδικά όταν παρατηρείται σε τόσο γενικευμένο βαθμό - υποδηλώνει αδυναμία σκηνοθετικής καθοδήγησης, μιας και αποτελεί πάγια ευθύνη του σκηνοθέτη να χτίσει μαζί με το κάθε μέλος του καστ την ερμηνεία που θα εξυπηρετήσει καλύτερα το ύφος και τη συνολική διαδρομή της ταινίας.