Yπνωτιστές - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Yπνωτιστές

Hypnotic

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2023
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Μαξ Μπόρενσταϊν
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μπεν Άφλεκ, Άλις Μπράγκα, Γουίλιαμ Φίχτνερ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Πάμπλο Μπερόν, Ρόμπερτ Ρόντριγκεζ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Ρέμπελ Ροντρίγκεζ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 92
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Σπέντζος Films
    Yπνωτιστές

Ο σπιντάτος ρυθμός και οι συνεχόμενες ανατροπές της ταινίας του Ροντρίγκεζ ίσως «υπνωτίσουν» κάποιον νεαρό, μη εκπαιδευμένο θεατή, που αγνοεί τις (εντυπωσιακά καλύτερες) κινηματογραφικές αναφορές της, μα απουσιάζουν η κεντρική ιδέα, το έρμα και, βασικά, το όραμα για να μπορέσει να μπει (έστω και) στην ίδια πρόταση με εκείνες.

Από τον Γιάννη Βασιλείου

Όταν καλείσαι να αποτιμήσεις κριτικά μια ταινία που στηρίζεται στα μυστικά της, οφείλεις, τουλάχιστον στα μάτια μου, να σεβαστείς την πρόθεση του δημιουργού να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των θεατών του και να γράψεις για αυτή δίχως να χαλάσεις τις «εκπλήξεις» της. Εντός αυτού του στενού πλαισίου λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι το «Hypnotic» είναι ένα throwback σε εκείνους τους φιλμικούς γρίφους που έβγαιναν με το τσουβάλι στα ‘00s, με την εξεζητημένη πλοκή και τις συνεχόμενες ανατροπές, που κορυφώνονταν με μια μεγαλύτερη, η οποία επιχειρούσε να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό και ενίοτε τα κατάφερνε, αν και όχι πάντα με την καλή έννοια.

Στο φιλμ ο Μπεν Άφλεκ υποδύεται έναν βασανισμένο αστυνομικό που αναζητά την κόρη του, τα ίχνη της οποίας χάθηκαν πριν χρόνια σε μια παιδική χαρά. Ένα τηλεφώνημα για επικείμενη ληστεία θα σταθεί η αφορμή ώστε να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι το μυστηρίου ή να πέσει το πρώτο τουβλάκι του ντόμινο, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της ταινίας. Από εκείνο το σημείο και μετά οι ανατροπές δεν έχουν τελειωμό, αλλά ούτε και κάποια δραματική βαρύτητα, έτσι όπως έρχονται και φεύγουν - στο όνομα του σπιντάτου ρυθμού, η ταινία δεν διαθέτει αναπνοές και παύσεις για να χωνέψεις αυτό που συνέβη. Οι ήρωες ανοίγουν το στόμα τους μόνο για να εξηγήσουν τι συμβαίνει στη σκηνή και πώς νιώθουν γι’ αυτό, σε βαθμό που αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς το έργο με το commentary track ανοιχτό – να ένα φορμαλιστικό gimmick που δεν έχει χρησιμοποιήσει κανείς φεστιβαλικός δημιουργός μέχρι σήμερα. Οι ερμηνείες μοιάζουν μονοκόμματες σε αρχικό στάδιο, αλλά όπως μας έχει διδάξει το σινεμά αυτής της ιδιοσυγκρασίας, καλό είναι να μην βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα - στο αλήστου μνήμης «Serenity» πχ. υπήρχε λόγος σοβαρός για την κακοτεχνία του πρώτου ημιώρου. 

Αν όμως το προαναφερθέν φιλμ ήταν αποτυχία ολκής, αυτό οφειλόταν στη γελοία σύλληψη, γιατί κατά τα άλλα ήταν ακριβώς η ταινία που ήθελε να κάνει ο Στίβεν Νάιτ. Εδώ νιώθεις ότι ο Ροντρίγκεζ έχει χάσει τον έλεγχο του υλικού του, μοιάζει αναποφάσιστος για το θέμα και τον νοηματικό άξονα της ταινίας του, μπερδεμένος από τις αναρίθμητες, εμφανείς και εμφανώς υπέρτερες κινηματογραφικές αναφορές του. Απουσιάζει η κεντρική ιδέα, η σπονδυλική στήλη, που θα υπαγόρευε την κατεύθυνση, τα βασικά και τα επιμέρους στοιχεία του έργου - αυτή θα μπορούσε να είναι από το διαζύγιο και τη σύγκρουση του κοινωνικά επιβεβλημένου τρόπου άσκησης της γονικής μέριμνας με τον φροντιστικά ορθό, όπως τον αντιλαμβάνεται ένα πιο φιλελεύθερο ζευγάρι, μέχρι τη διαφεύγουσα φύση της αλήθειας και τη λειτουργία του σινεμά. Θα χρειαζόταν ένας δημιουργός με όραμα για να πληρωθεί αυτή η απουσία και ο Ροντρίγκεζ, όπως έχει αποδείξει μέχρι σήμερα, δεν είναι παρά ένας απλός μεταπράτης εικόνων, με μια ενδιάθετη ροπή προς την καφρίλα και την αν-ηθικότητα – εδώ πχ. ενώ η λύση του μυστηρίου του (θέλει να) είναι ευγενής, ο τρόπος της είναι κακόβουλος. 

Του αναγνωρίζεις, βέβαια, ένα κινηματογραφικό στυλ, οι κυανέρυθροι φωτισμοί σε μια καίρια εσωτερική σκηνή «αποκαλύπτουν» εξωκινηματογραφικά ένα βασικό μυστικό και αποδεικνύουν μια επιπλέον μέριμνα στη mise-en–scene προς εξυπηρέτηση της (επόμενης) ανατροπής, εκτιμάται, επίσης, και η απόπειρα χιτσκοκισμών, μόνο που για τον Χίτσκοκ οι ελιγμοί της πλοκής ήταν απλά το όχημα για τη δημιουργία σασπένς και όχι ο (αυτο)σκοπός. Σίγουρα κάποιος πολύ νεαρός, μη εκπαιδευμένος θεατής, θα μπορούσε να «υπνωτιστεί» από το έργο. Και μην μας παρεξηγήσετε, κατά βάθος προσπαθούμε (και θέλουμε) να αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια τις απόπειρες στο επονομαζόμενο concept cinema, αλλά ξέρετε τι λένε για τα μεταξωτά βρακιά – και οι συνάδελφοι του Ροντρίγκεζ, τα φιλμ των οποίων ξεπατικώνει, είχαν αποδεδειγμένα πιο επιδέξιους.  

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Yπνωτιστές
  • Yπνωτιστές