Αγάπη Ξανά

Παλαιομοδίτικο ρομάντζο σε συσκευασία early 2000s, το «Αγάπη, Ξανά» είναι μια κομεντί που κανείς δεν είχε ανάγκη, όχι γιατί δεν αγαπάμε τις καλές ιστορίες αγάπης, αλλά γιατί τούτη εδώ η ταινία ούτε καλή είναι και, σαφέστατα, ούτε ιστορία αγάπης.

Η Μίρα (Πριγιάνκα Τσόπρα Τζόνας) είναι μια επιτυχημένη εικονογράφος παιδικών βιβλίων και είναι τρελά ερωτευμένη με τον αρραβωνιαστικό της Τζον (Αρίνζε Κένε). Την αποφράδα ημέρα που ο Τζον σκοτωθεί, η ζωή της Μίρα θα αλλάξει για πάντα, εκείνη θα απομονωθεί, συνεχίζοντας να τον θρηνεί, για δε καινούργιο ραντεβού ούτε λόγος. Στην προσπάθειά της να συμβιβαστεί κάπως με την απουσία του, θα αρχίσει να στέλνει μηνύματα στον αριθμό του Τζον, ο οποίος πλέον έχει μεταβιβαστεί σε άλλον χρήστη και συγκεκριμένα στον Ρομπ (Σαμ Χιούαν), έναν μουσικοκριτικό που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει την πρώην του. Εκείνος συγκινημένος από τα εξομολογητικά λόγια της Μίρα θα ψάξει να την βρει και κάπως έτσι θα γνωριστούν.

Όταν ολόκληρη η ταινία βασίζεται στην παρουσία της…Σελίν Ντιόν (η οποία προφανώς και υποδύεται την Σελίν Ντιόν) προκειμένου να ωθήσει την πλοκή παραπέρα και να «ξελασπώσει» τους πρωταγωνιστές από τα μικρό-διλήμματά τους, καταλαβαίνεις πως πρόκειται πρωτίστως για ένα φιλμ στο οποίο κάπως πρέπει να φτουρίσει η παρουσία της Καναδής σούπερ σταρ και στα ονόματα των παραγωγών, αλλά και στο soundtrack, όμως μικρό το κακό θα πω εγώ, μιας που η Ντιόν αποτελεί το μοναδικό, καλό στοιχείο (!) τούτης εδώ της τραγωδίας σε συσκευασία κομεντί.

Ενδεικτική πάντως του κοινότυπου, φλατ σεναρίου είναι η παρουσία τριών σεναριογράφων, μεταξύ άλλων και του σκηνοθέτη της ταινίας Τζιμ Στράους, που σε κάνουν να απορείς αν πραγματικά χρειάζονταν τρεις άνθρωποι προκειμένου να γράψουν μια τόσο στερεοτυπική, άνευρη πλοκή, την εξέλιξη της οποίας μαντεύεις ήδη από την αρχή, όταν δηλαδή ο Ρομπ αποφασίζει να πλησιάσει την Μίρα, όντας ο τύπος που λαμβάνει τα μηνύματα και να μη της αποκαλύψει τίποτα. Μιλάμε τέτοιο plot twist ούτε ο πρώιμος Σιάμαλαν δεν θα σκεφτόταν!

Πέρα από το νυσταλέο σενάριο που διαδραματίζεται σε μια Νέα Υόρκη πιο ήσυχη και από νεκροταφείο, η χημεία του Χιούαν και της Τσόπρα είναι σαν το υποκριτικό ταλέντο του Νικ Τζόνας (συζύγου της Τσόπρα, ο οποίος κάνει εδώ ένα μικρό πέρασμα), δηλαδή ανύπαρκτο, παρά την προσπάθεια των δημιουργών για χιουμοράκι τύπου «α δες, η Πριγιάνκα και ο Νικ φασώνονται στην ταινία και είναι και ζευγάρι στην πραγματικότητα, χι, χι!». Ugh.

Η παντελής έλλειψη (συν)ταιριάσματος του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, ενισχύεται και από τους άβολους διαλόγους τους, που οριακά «πονάνε» και που αντλούν από όλα τα στερεότυπα του εν λόγω, κινηματογραφικού είδους, λες και αυτό που λείπει από το σινεμά εν έτη 2023, είναι ένα ακόμη Άρλεκιν ρομάντζο που δεν βλέπεται. Επίσης εννοείται πως οι λοιποί χαρακτήρες της ταινίας δεν αφορούν κανέναν, συνεπώς παραμένουν μονοδιάστατοι γιατί εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τους σκοπούς ύπαρξης των πρωταγωνιστών και τίποτα άλλο.

Το «Αγάπη, Ξανά» είναι η ίδια, ξαναζεσταμένη συνταγή, ένα βαρετό love story την εξέλιξη του οποίου μπορεί να μαντέψει με μαθηματική ακρίβεια, ακόμα και κάποιος περιστασιακός θεατής των συγκεκριμένων ταινιών. Κλισέ διάλογοι, μη ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ρεαλισμός που έχει πάει περίπατο (είναι γνωστό πως όλοι οι μουσικοκριτικοί διαδικτυακών εφημερίδων κάνουν ζωάρα, γιατί πληρώνονται αδρά για να γράφουν ένα άρθρο τον μήνα) και μια περιρρέουσα, «μπαγιάτικη» ατμόσφαιρα αλλοτινών δεκαετιών, συνθέτουν τούτη εδώ την ταινία. «Αγάπη, Ξανά»; Καλύτερα μόνοι μας.