Στην Αυλή του Σχολείου - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Στην Αυλή του Σχολείου

Un Monde/Playground

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2021
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Βέλγιο
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λορά Γουαντέλ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Λορά Γουαντέλ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μάγια Βαντερμπέρκ, Γκίντερ Ντουρέ, Καρίμ Λεκλού, Λόρα Βερλίντεν
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Φρεντερίκ Νουαρόμ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 69'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Cinobo
    Στην Αυλή του Σχολείου

Σχεδόν υποδειγματικό δράμα-ψυχογράφημα της παιδικής εμπειρίας στο σχολείο, μέσα από την ιστορία δύο μικρών αδελφών, της Νορά και του Αμπέλ. Πολυβραβευμένο ντεμπούτο της Λορά Γουαντέλ για την υποβολή του Βελγίου στα περσινά Όσκαρ.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Η πρώτη μέρα στο σχολείο για την Νορά μοιάζει ανυπόφορη. Σφιχταγκαλιάζει τον αδελφό της, τον λίγο μεγαλύτερο Αμπέλ, που της ψιθυρίζει ότι όλα θα πάνε καλά, δεν αφήνει το χέρι του μπαμπά της, το σχολείο μοιάζει φυλακή. Γρήγορα όμως συντονίζεται. Ο αδελφός της είναι που την έχει πιο δύσκολα, γιατί γίνεται το επίκεντρο των μπούληδων της τάξης. Η Νορά παρατηρεί, προσπαθεί να κάνει κάτι, οι συνέπειες όμως για τον Αμπέλ γίνονται χειρότερες. Όταν το πρόβλημα μοιάζει να λύνεται, τότε η Νορά αισθάνεται ότι της έχει βγει κακό όνομα εξαιτίας του αδελφού της και χάνει, ή έτσι νομίζει, τις παρέες της. Και μετά αρχίζει να μισεί τον αδελφό της, που με τη σειρά του γίνεται αυτός νταής…

Πρόκειται για μια απτή απόδειξη του πώς το καλοσχεδιασμένο, άψογα δομημένο και σχεδόν τέλεια σεναριογραφημένο σινεμά, μπορεί μέσα σε 69 μόλις λεπτά να ξεδιπλώσει πλήρως μια περίπλοκη ιστορία, πολλαπλών εναλλαγών και σύνθετων συμπεριφορών. Η Γουαντέλ, η καλύτερη μαθήτρια των αδελφών Νταρντέν (που ίσως και να τους διδάσκει αφηγηματική ακρίβεια σε κάποια σημεία), έχει μεν την κάμερα στο χέρι, αλλά δεν κουράζει ποτέ το στομάχι των θεατών που δεν τα καταφέρνουν με την κάμερα στο χέρι. Αντίθετα, τοποθετώντας την κλειδωμένα στο ύψος της μικρής πρωταγωνίστριας, σκηνοθετεί υποδειγματικά όχι μόνο την υπέρλαμπρη μικρή (Μάγια Βαντερμπέρκ, ήδη ιστορική) αλλά και καθέναν που περιστασιακά χωρά στο κάδρο. Και για να το καταφέρει αυτό, έχει προφανώς κάνει σπουδαία δουλειά οργανικού δεσίματος όλου του καστ με την ιστορία.

H επιλογή της κάμερας στο ύψος της μικρής επισημαίνει κατάλληλα ότι «οι άλλοι» υπάρχουν όταν κατέβουν να της μιλήσουν, όταν θελήσουν να την ακούσουν και να την καταλάβουν

Το αποτέλεσμα λειτουργεί σχεδόν άριστα σε πολλά επίπεδα. Ιχνογραφείται πειστικά η μαθητική ηλικία, σε βαθμό που οι πιο απλές και οι πιο δυσάρεστες μαζί μνήμες της εποχής του καθενός στα θρανία να έρχονται σαν ομοβροντία. Εικονογραφούνται μορφές παιδικού εκφοβισμού (από τις σωματικές βιαιότητες των αγοριών ως τις συμπεριφορικές ανάλογες –και- των κοριτσιών) με τρόπο που να μην υπάρχει η παραμικρή υπόνοια διδακτισμού, ενώ ταυτόχρονα όλα τοποθετούνται σε ένα στοχαστικό, ήρεμο από πιεστικές κάμερες, περιβάλλον για να τα αναλογιστείς. Περιγράφεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα εν πολλοίς αδύναμο να αντέξει τα έξωθεν κοινωνικά βάρη, και ειδικά αυτά που φέρει η παρατεταμένη οικονομική κρίση. Η μορφή του πατέρα και η ερμηνεία του μέσα από τα λόγια των παιδιών και τα μάτια της Νόρα, λέει περισσότερα για τα πρόωρα ψυχικά και οικογενειακά τραύματα, απ’ όσα άλλες ταινίες ακριβώς με αυτό το θέμα δεν διευκρίνισαν ποτέ. Αισθητικά, η επιλογή της κάμερας στο ύψος της μικρής επισημαίνει κατάλληλα ότι «οι άλλοι» υπάρχουν όταν κατέβουν να της μιλήσουν, όταν θελήσουν να την ακούσουν και να την καταλάβουν.

Ο τρόπος που η Γουαντέλ παίρνει τον διαβήτη και φτιάχνει δραματικούς κύκλους είναι ζηλευτός. Σε μισή ώρα το παιδί που δεν άφηνε τον μπαμπά, τον παρακαλεί να φύγει – η πρώτη ανεξαρτητοποίηση έχει ολοκληρωθεί. Η σχέση εξάρτησης και λατρείας με τον αδελφό ταξιδεύει ως την απέχθεια και μια ώρα μετά ελλιμενίζεται ξανά, αλλά μετά γνώσης, σε μια αγκαλιά που τα λέει όλα. Αυτό είναι σενάριο και η λεπτότητα και η σιγουριά της σκηνοθεσίας στην εξυπηρέτησή του έχει μαγκιά βετεράνου – δίχως ούτε ρυτίδα σκηνοθετικής έπαρσης.

Μόνο ελάττωμα, παράξενο ελάττωμα, το φινάλε. Εκεί, για χάρη μιας ικμάδας αισιοδοξίας που θέλει να ζεστάνει σαν ολόφωτη λιακάδα, η δραματική επιλογή πάνω στο σπάσιμο της φαυλότητας της βίας, δίνει μεν μια συγκινητική μεταστροφή οφειλόμενη στη δύναμη της αγάπης, ίσως όμως για μια συνολικά τόσο ρεαλιστική απεικόνιση η απόφαση να παραείναι ρομαντική. Μακάρι βέβαια, από τον καθένα μας μάλλον, αλλά δυστυχώς όταν φτάνει κανείς στο «μακάρι» συμπεραίνεται ότι ήδη τα πράγματα είναι έξω από τον έλεγχο αυτού που το προφέρει.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Στην Αυλή του Σχολείου
  • Στην Αυλή του Σχολείου