Thanksgiving

Aν και δεν κατάφερε να πείσει τους σινεφίλ να ζήσουν στις αίθουσες μια grindhouse εμπειρία, τα ψεύτικα τρέιλερ του «Grindhouse» γέννησαν όχι μία, αλλά τρεις αυτόνομες ταινίες. Και τότε είχαν προκαλέσει τη μεγαλύτερη αίσθηση, έτσι όπως αφουγκράζονταν το trend των κωμικών βίντεο που μπορούσες να δεις σε πλατφόρμες σαν το youtube. Η άνοδος των memes γέννησε και ταινίες – memes και κάπως έτσι προέκυψαν ο «Machete» και το «Hobo with a Shotgun».

Kαθώς το είδος του slasher γνωρίζει μια αναβίωση και η γλαφυρή κατάδειξη της βίας επανέρχεται στην mainstream κινηματογραφική επικαιρότητα, ο Ιλάι Ροθ βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να εξαπολύσει στο κοινό το «Thanksgiving» του, την τρίτη ταινία που στηρίζεται σε ψεύτικο τρέιλερ του «Grindhouse». To βασικό προσόν του Ροθ, αν το λογαριάζεις για τέτοιο, είναι ένα: ότι είναι κάφρος. Νιώθεις ότι μόνο του μέλημα είναι πόσο εξωφρενικά αιματηρή κατακλείδα θα έχει το set-piece του, ελάχιστη φροντίδα υπάρχει στο χτίσιμο ως εκεί. Σκέψου ένα ανέκδοτο που έχει μόνο punchline και όχι αφήγηση, σαν ένα meme δηλαδή - ίσως έτσι να εξηγείται και η υπέρμετρα θετική υποδοχή του «Thanksgiving», αν και μοιάζει περισσότερο με… «κανονική» ταινία, σε σχέση με τις δύο προαναφερθείσες.

Η ταινία ξεκινά με μια ρομερική επίθεση καταναλωτών στο εμπορικό κέντρο μιας επαρχιακής πόλης των ΗΠΑ, όπου η καφρίλα του σκηνοθέτη συνδυάζεται με ένα σαρδόνιο αντικαταναλωτικό σχόλιο, το οποίο, δυστυχώς, μετά από λίγο ξεχνιέται. Αν ο Ρόλαντ Έμεριχ στον ελεύθερό χρόνο του επινοεί τρόπους για να καταστρέψει κινηματογραφικά τη Γη, ο Ιλάι Ροθ νομίζεις ότι σκέφτεται πώς θα βασανίσει ανθρώπους στη μεγάλη οθόνη. Όχι τυχαία το μίγμα κωμωδίας και τρόμου εγκαταλείπεται για έναν τόνο εγγύτερο στα «Hostel» του στην κεντρική σεκάνς της ταινίας, αυτή του δείπνου, όχι γιατί ο σκηνοθέτης πιστεύει ότι δεν είναι σωστό να διασκεδάζεις με σκηνές βασανισμού – θα είχε προηγηθεί άλλη ταινία, αν ίσχυε αυτό- μα επειδή προσεγγίζει τις σκηνές βασανισμού ευλαβικά, σαν ένας νοσηρός πιστός.

Ο φαν του είδους θα χαρεί με το σφαξίδι, ίσως και να επαινέσει την τόλμη μιας στουντιακής ταινίας να πάει ένα βήμα παραπέρα σε επίπεδο γλαφυρότητας, μα ο Ροθ επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά την απουσία έρματος, την έλλειψη σοβαρότητας – προσοχή, όχι σοβαροφάνειας- και την αδυναμία του να μετουσιώσει την έκδηλη σινεφιλία του σε ξεχωριστό σκηνοθετικό όραμα.