Η Ιστορία μιας Μυθιστοριογράφου

Η Ζουνχί είναι μια συγγραφέας σε δημιουργικό αδιέξοδο. Καθώς κουβαλά το ερώτημα αν το μπλοκάρισμα που βιώνει ήρθε για να μείνει, ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι με προορισμό ένα βιβλιοπωλείο, υπεύθυνος του οποίου είναι κάποιος συνάδελφος με τον οποίο έχουν χαθεί. Η συνέχεια της περιπλάνησης, ωστόσο, τη φέρνει μπροστά σε μία σειρά από τυχαίες συναντήσεις. Αρχικά, με έναν σκηνοθέτη και τη γυναίκα του. Έπειτα, με μία ηθοποιό. Κάπου εκεί, η Ζουνχί έχει μια ιδέα: να γυρίσει μια δική της ταινία, με τη συγκεκριμένη ηθοποιό για πρωταγωνίστρια. Να γυρίσει κοινώς ένα «Novelist’s Film», όπως μας υποδεικνύει ο διεθνής τίτλος της ταινίας του Χονγκ Σανγκσού.

Κάπως έτσι, ο πολύ ιδιαίτερος και παραγωγικότατος Κορεάτης δημιουργός επιστρέφει στις ελληνικές αίθουσες με ένα φιλμ σφόδρα ενδοσκοπικό - μοιραία και αυτοαναφορικό - ως προς το άχθος της καλλιτεχνικής ταυτότητας, το οποίο πρωτοείδαμε στην περασμένη Μπερλινάλε από όπου κι έφυγε με μία Αργυρή Άρκτο (Μέγα Βραβείο της Επιτροπής). Ακόμα μία στη συλλογή του για να είμαστε ακριβείς, αφού ο συνεπέστατος σε ό,τι αφορά το Φεστιβάλ Βερολίνου Χονγκ Σανγκσού είχε τιμηθεί ξανά το 2021 με Αργυρή Άρκτο Σεναρίου για την «Εισαγωγή», ενώ με το αντίστοιχο βραβείο Σκηνοθεσίας είχε φύγει και την αμέσως προηγούμενη χρονιά για χάρη της «Γυναίκας που Έφυγε». Στο ασπρόμαυρο «The Novelist’s Film» («Η Ιστορία Μιας Μυθιστοριογράφου» για εμάς εδώ), περιγράφει πώς μία καταξιωμένη συγγραφέας που έχει χάσει την έμπνευσή της, αναζητά διέξοδο στην προοπτική να γυρίσει την πρώτη της ταινία.

Μοιάζει προσηλωμένο στο να γιορτάσει τη σημασία της συγκυρίας στη ζωή και τον ακατέργαστο πλούτο της ανθρώπινης διάδρασης

Η επίδοξη εκφραστική μετενσάρκωση της Ζουνχί μας αποκαλύπτεται μέσα από στατικά πλάνα-επεισόδια, στα οποία την τιμητική τους έχουν συναντήσεις και στιχομυθίες. Για ένα συναισθηματικά κλειστό φιλμ όπως αυτό, που αρχικά μοιάζει προσηλωμένο να γιορτάσει ήσυχα κι ωραία τη σημασία της συγκυρίας στη ζωή και τον ακατέργαστο πλούτο της ανθρώπινης διάδρασης, το κοινό καλείται να εντοπίσει και να νιώσει την ψυχή του μέσα από τα πρόσωπα, τις αντιδράσεις τους και τους διαλόγους. 

Άλλωστε, σε μια μηδενιστική και συνάμα απελευθερωτική δήλωση που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως περιφρόνηση στα πανδημικά εμπόδια (μέσα στα οποία γεννήθηκε το φιλμ αυτό), ο Χονγκ Σανγκσού βάζει την ηρωίδα του να λέει στην υποψήφια πρωταγωνίστριά της πως «η ιστορία (της ταινίας τους) δεν έχει σημασία». Εσωστρεφής και την ίδια στιγμή παιχνιδιάρικα ανοιχτή σε ερμηνείες - για όσους αρέσκονται σε τέτοιου είδους arthouse διαλεκτικά παιχνίδια - «Η Ιστορία Μιας Μυθιστοριογράφου» ζητά να νοηματοδοτήσουμε τις ενέργειες της Ζουνχί, κοιτώντας πίσω από το υπαρξιακό της πάγωμα, πίσω από την ψιλή κουβέντα η οποία κυριαρχεί σαν ένα μόνιμο επίπεδο αφηγηματικής πρό(σ)κλησης.

Παρότι είναι αμφίβολο κάποιος να ισχυριστεί σθεναρά πως συγκαταλέγεται στα καλύτερα φιλμ των 29 που έχει αισίως γυρίσει (βλ. ενδεικτικά τα «Right Now, Wrong Then» και «Tale of Cinema»), «Η Ιστορία Μιας Μυθιστοριογράφου» παραμένει ακόμα ένα βαθιά προσωπικό εγχείρημα για τον Χονγκ Σανγκσού (σ.σ. πέραν της σκηνοθεσίας, έχει επωμιστεί ξανά εδώ παραγωγή, σενάριο, φωτογραφία, μουσική και μοντάζ), μέσα από το οποίο συνεχίζει να διερευνά το σημείο όπου η ζωή και η τέχνη συναντιούνται μέσα από τη μεγάλη οθόνη. Και το κάνει περίπου όπως τον έχουμε συνηθίσει, εγγύτερα στο πνεύμα της γαλλικής νουβέλ βαγκ, αντί για το πιο φαντεζί και εξωστρεφές αντίστοιχο επιφανών συμπατριωτών του όπως οι Μπονγκ Τζουν-χο και Παρκ Τσαν-γουκ.