Ένα Όμορφο Πρωινό

Μεγαλωμένη σε αστικό περιβάλλον από ένα ζευγάρι καθηγητών της Φιλοσοφικής, η Μία Χάνσεν Λοβ έμαθε από νωρίς να συνδυάζει μεγάλες έννοιες στις μικρές ιστορίες της. Το «Ένα Όμορφο Πρωινό» είναι η πιο μικρή ιστορία που έχει διηγηθεί μέχρι σήμερα. Έχει σαν πρωταγωνίστρια τη Σάντρα, μια νεαρή μεταφράστρια που μετά το θάνατο του συζύγου της μεγαλώνει μόνη την κόρη της. Παράλληλα προσπαθεί να βοηθήσει όσο καλύτερα μπορεί τον πατέρα της, ένα πρώην καθηγητή (καλά μαντέψατε) Φιλοσοφίας που πάσχει από μια εκφυλιστική εγκεφαλική νόσο. Ένα όμορφο πρωινό θα συναντήσει στο πάρκο έναν παλιό φίλο του άντρα της, επιστήμονα, που μόλις έχει επιστρέψει στο Παρίσι από το Βόρειο Πόλο. Η συνάντησή τους θα οδηγήσει σε ραντεβού και το ραντεβού θα γίνει μια παθιασμένη ερωτική σχέση.

Ο τίτλος της ταινίας βασίζεται σε έναν διεθνή ευφημισμό, μία φράση που σε όλες τις γλώσσες κρύβει την ίδια ειρωνεία. Γεγονός φυσικά διόλου τυχαίο και σημειολογικά υπέροχο για μια μεταφράστρια που βλέπει τη Γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια της, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της σε κάθε αναφορά για τον άρρωστο πατέρα της. Υποπλοκή φυσικά αυτοαναφορική, μιας και η σκηνοθέτιδα έχασε το δικό της πατέρα στις αρχές της πανδημίας, όπως αυτοβιογραφικά τα περισσότερα από τα στοιχεία που καθορίζουν την κεντρική ηρωίδα (από την παράνομη σχέση, μέχρι το κούρεμα αλά Τζιν Σίμπεργκ της Λέα Σεϊντού). Η Σάντρα μαθαίνει ξαφνικά να ζει μονίμως σε «μία ωραία πρωία» όπου καραδοκεί το αναπάντεχο, αναμένοντας κάτι κακό να συμβεί. Είναι αυθόρμητα δοτική και ταυτόχρονα μόνη. Προσπαθεί να ισορροπήσει το διαφαινόμενο τέλος με μία πιθανή νέα αρχή, στην οποία δεν μπορεί να ποντάρει πολλά. Άλλωστε ο άντρας της είναι στα χαρτιά άντρας κάποιας άλλης.

Ταυτόχρονα οι οικείοι γύρω της συνεχίζουν να ζουν τις ζωές τους. Μέσα από αυτές, εισέρχονται στη μικρή ιστορία της Σάντρα βασικές υπαρξιακές έννοιες όπως η λογική του επιστήμονα ερωμένου της κι η ευαισθησία του πατέρα της που γράφει ποιήματα όσο περιμένει μάταια τη Λεϊλά του. Ο ακτιβισμός και η πολιτική. Ο έρωτας και το καθήκον. Η ευθύνη και η αδιαφορία. Είναι λες και η Σάντρα υπάρχει στο κέντρο ενός διαγράμματος Βεν, όντας η μόνη συνισταμένη στα απίστευτα καλογραμμένα σύνολα των υπολοίπων χαρακτήρων - που παρά τη μετρημένη παρουσία τους είναι λες κι έχεις ήδη παρακολουθήσει μια μικρή ταινία για τον καθέναν.

Η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του περσινού φεστιβάλ Καννών

Σ' αυτό το σημείο δεν μπορούμε παραβλέψουμε το αυτοβιογραφικό του πράγματος, γιατί όσα εκτυλίσσονται φανερώνουν ένα δράμα απολύτως βιωμένο και αυθεντικό στο συναίσθημά του. Προσεγγίζοντας για νιοστή φορά το Ρομέρ, η Λοβ ή Λαβ ή Λουβ ή Λεβ ή Λόβε (ο ελληνικός τύπος ηλεκτρονικός και γουτεμβέργιος είναι διχασμένος) αποδεικνύεται πολύ πιο άμεση και αποτελεσματική από τις μόνιμες αναφορές της. Εμμένοντας σε απλούς διαλόγους κι εμπιστευόμενη τα βασικά, όχι της φιλμοκατασκευής ως είθισται να γράφουμε, αλλά αυτά της σκηνοθεσίας που η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων της εφαρμόζει το ίδιο ενστικτωδώς με τον τρόπο που τα υπερκερνά προς χάρη της ατμόσφαιρας, παρουσιάζει την πληρέστερη μέχρι σήμερα δουλειά της. Το «Ένα Όμορφο Πρωινό» είναι τονικά αλάνθαστο, γεγονός που σε κάνει να συγχωρέσεις την όποια μπουρζουά παραφιλολογία που απλώνεται στο πανί για το Μακρόν ή το γυμνό κορμί της Σεϊντού. Εμπνέεται απ' τις εμπειρίες της σκηνοθέτιδας, κορυφώνει όμως προς μία κατεύθυνση που ενδιαφέρει και ενδιαφέρεται κυρίως για το θεατή.

Κι έτσι μια ωραία πρωία όπως η σημερινή, αναπτερώνεται η πίστη μας για μια δημιουργό που κάπου στην πορεία νομίσαμε πως είχαμε χάσει. Η νέα της ταινία κάθε άλλο παρά συναρπάζει όσο διαρκεί. Είναι αντίθετα απ' αυτές που ξεκινούν απ' το απτό και το ασήμαντο για να διεισδύσουν κάτω απ' το δέρμα και να θυμίσουν πως σινεμά μπορεί να υπάρχει παντού. Ακόμη και στις πιο μικρές ιστορίες, που όλα φαίνονται μπανάλ και τακτοποιημένα. Μέχρι που έρχεται «ένα όμορφο πρωινό».