Venom: Η Τελευταία Πράξη

Στα πικρόχολα σχόλια περί «τριλογίας που κανείς δεν ζήτησε» απαντούν οι εισπράξεις των δύο προηγούμενων περιπετειών του «Venom», της άλλοτε macho νέμεσης του nerd Σπάιντερμαν, η οποια μετράπηκε σε υπερασπιστή της δικαιοσύνης και των αδυνάτων για τις ανάγκες των solo κινηματογραφικών εξορμήσεών του – σε υπερασπιστή που ενίοτε τρώει και μερικά κεφάλια, για να είμασε πιο σαφείς. Φυσικά, τα εισιτήρια και η γενικότερη ζήτηση για μια ταινία δεν τελούν σε αναλογία (ή αντίστροφη αναλογία) με την ποιότητά της.

Η αλήθεια είναι ότι και τα τρία μέρη αυτής της απροσδόκητης τριλογίας ζητούν περισσότερο την κατανόηση, παρά τον θαυμασμό των θεατών τους. Παρά τις αφηγηματικές αρρυθμίες και τις εμφανώς εκτεταμένες προσθαφαιρέσεις στο τελικό cut όμως, αυτές οι ταινίες έχουν κάτι που θα ζήλευαν αρκετές υπερηρωικές παραγωγές εκεί έξω, που στα κιτάπια της κριτικής και των φαν εκτιμώνται περισσότερο: τον Τομ Χάρντι σε αχαλίνωτη, πλην λεπτοδουλεμένη κωμική περφόρμανς. Πέρα από τις πάντα απολαυστικές ακροβασίες της γλώσσας του πάνω στα σύμφωνα της αγγλικής, ο Χάρντι εδώ επικαλείται εκπροσώπους της κλασικής σωματικής κωμωδίας, υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που δεν βρίσκεται απλώς σε σύγκρουση με το περιβάλλον, αλλά σε μόνιμη διαμάχη με το ίδιο του το σώμα. Ο Έντι Μπροκ δίνει εντολή να στρίψουν δεξιά, ο συμβιωτικός οργανισμός θέλει να πάει αριστερά και ο Τομ Χάρντι εκτελεί και ακυρώνει και τις δύο εντολές ταυτόχρονα, σε ένα ξελιγωτικό κωμικό solo που αδικείται από το υλικό.

Όσο η αφήγηση συντονίζεται με τους κωμικούς ρυθμούς του Χάρντι και όσο εστιάζει στην αλά ‘80s δυναμική κολλητών ανάμεσα σε Έντι και Βένομ και στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από ένα ογκώδες εξωγήινο πλάσμα, το «Venom: The Last Dance» προκύπτει διασκεδαστικότερο από όσο θα περίμενες. Λοιπές υποπλοκές που η δημιουργική ομάδα αντιλαμβάνεται ως σεναριακό εμπλουτισμό, αλλοιώνουν τον ρυθμό και κάποτε ξενίζουν με την αχρείαστη επεξηγηματικότητα και προχειρότητά τους. Όχι ότι και στην προχειρότητα δεν μπορείς να βρεις μια γοητεία. Κάποια στιγμή ο Έτζιοφορ, που εδώ υποδύεται στρατιωτικό αποφασισμένο να σκοτώσει το «παράξενο ζευγάρι», διιατάζει να τεθεί σε έναρξη το Ιmperium. Δεν ξέρουμε τι είναι, δεν μαθαίνουμε και ποτέ, αλλά επειδή το λέει με στόμφο κι επειδή ακόυγεται σαν κάτι μεγαλοπρεπές, βγάλαμε ένα επιφώνημα χαράς με δέος, ενθυμούμενοι παιδικές σειρές υπερηρωισμού άλλων εποχών, με πεισματικά αφελείς ίντριγκες, μεγαλόστομες διακηρύξεις και απίθανες προφάσεις προκειμένου να ξεκινήσει το βρωμόξυλο.

Ίσως η υπερδύναμη της τριλογίας του «Venom» να ήταν αυτή τελικά: η περιφρόνηση της «μεγαλύτερης εικόνας» και της εξυπηρέτησης του διευρυμένου σύμπαντος, για χάρη μιας αφέλειας όμοιας με εκείνη μικρού παιδιού που παίζει με τα παιχνίδια του. Ενός παιδιού που δεν ζητάει τίποτε πιο βαρύ και εξεζητημένο από το να δει τον αγαπημένο του χαρακτήρα να τρώει κεφάλια.