Άγριες Φράουλες

Ο καθηγητής Ίσακ Μποργκ, 78, καλείται να μεταβεί από το σπίτι του στη Στοκχόλμη στο πανεπιστήμιο του Λουντ στη νότια Σουηδία, για να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας για την προσφορά του στην επιστήμη. Ταξιδεύει εκεί μαζί με την νύφη του, η οποία τον απεχθάνεται, αφού ο γιος του, ο άντρας της, παρουσιάζει όλα τα εγωιστικά χαρακτηριστικά του πατέρα του και δε θέλει να κάνει παιδιά. Συναντούν τρεις εκδρομείς και τους παίρνουν μαζί στο αυτοκίνητο μέχρι το Λουντ. Ενώ επισκέπτεται το παλιό εξοχικό της οικογένειάς του, ο Μποργκ κατακλύζεται από εφιάλτες μέσα από τους οποίους γίνονται ξεκάθαρα όλα τα ελαττώματά του.

Χειρότερο από το θάνατο είναι να μην έχεις ζήσει πραγματικά - και ο γηραιός ήρωας του φιλμ άργησε να το καταλάβει. Στα 78 του χρόνια διαπιστώνει ότι βίωνε μία φενάκη. Εγωισμός και καιροσκοπισμός δεν τον άφησαν να γίνει ο άνθρωπος που όφειλε να είναι. Δεν επιδίωξε ποτέ να σταθεί πραγματικά κοντά στους οικείους του. Άφησε παθητικά να τον προσπεράσουν τα σημαντικότερα γεγονότα της νιότης και της μετέπειτα ενηλικίωσης. Στα μικρά χαμόγελα ευτυχίας δε θέλησε να ανταποκριθεί.  Τη μοναξιά και την απομόνωση του τις έχτισε αργά και μεθοδικά. Να, όμως, που σήμερα τα φαντάσματα του παρελθόντος τον επισκέπτονται. Με τη μορφή αναμνήσεων, ονείρων και μυστηρίων παιχνιδιών του μυαλού περνούν τώρα να αποδώσουν στερνό χαιρετισμό σε έναν άντρα που ατενίζει νωχελικά τη δύση του.

Οι «Άγριες Φράουλες» ξεκινούν από την παραδοχή μιας ανθρώπινης αποτυχίας, το φόβο του τέλους και το βάρος της μνήμης, για να ανθίσουν σε έναν ύμνο της ζωής. Ο Σουηδός σκηνοθέτης δεν τρέφει ψευδαισθήσεις: η απόλυτη ευτυχία είναι ανέφικτη. Η μοίρα του ατόμου προδιαγεγραμμένη. Ο θάνατος αναπόφευκτος. Το μόνο που απομένει είναι να συνειδητοποιήσει κανείς το νόημα της εφήμερης ύπαρξης του. Βρίσκεσαι σε αυτό τον κόσμο για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Να προσφέρεις και να πάρεις χαρά. Να μοιράσεις τον εαυτό σου στους άλλους. Να γέρνεις το κεφάλι στο μαξιλάρι με τη σιγουριά πως ότι έπραξες ήταν για καλό. Όλα άλλωστε διαρκούν τόσο λίγο, κυλούν τόσο γρήγορα. Ο Μπέργκμαν πήρε μία θεμελιώδη ανθρώπινη αλήθεια και τη μετέτρεψε σε ένα κινηματογραφικό αριστούργημα. Έναν όμορφο, λυτρωτικό επιτάφιο σε μία ζωή. και τον ήσυχο θάνατο που πρόκειται να τη διαδεχτεί.