Ένας πλήρως απολαυστικός Μπιλ Μάρεϊ μιλά για τις ταινίες και τις συνεργασίες της ζωής του

Πώς να μην αγαπήσεις ακαριαία έναν τύπο που λέει (για την Σοφία Κόπολα) «είναι σύζυγος, μάνα, αδελφή, καλλιτέχνις, δεν ξέρω πώς το κάνει, την θαυμάζω, εγώ δεν είμαι τίποτα απ' όλα αυτά»;

Ο Μάρεϊ, χωρίς ποτέ να υποτιμά την τέχνη του, «δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ο εαυτός σου», αλλά και χωρίς ποτέ να λησμονεί την τύχη του να συνεργάζεται συστηματικά με μια σειρά επίζηλου διαμετρήματος καλλιτεχνών (όχι ότι κι εκείνοι πρέπει να παρακάμπτουν την τύχη τους), εξακολουθεί στα 70 του να εκμπέμπει αυτόν τον περιζήτητο, και πρακτικά άγνωστο πια σε νεότερες γενιές διασημοτήτων, μπλαζέ χαρακτήρα που δουλεύει όταν επιθυμεί και επιδιώκει να περνάει καλά δουλεύοντας.

Στην συνέντευξη απέδωσε υψηλά εύσημα στους Άιβαν Ράιτμαν («ήρθε στην Αμερική από την Τσεχοσλοβακία στον πάτο μιας βάρκας, δεν ήταν δυνατόν να μην τον δουλεύουμε συνέχεια») και Χάρολντ Ράμις, για την τροχιά πρώτιστα των «Γκοστμπάστερς», λέει πόσο καλά πέρασαν στο δεύτερο, παρότι «δεν μπορέσαμε να την σκαπουλάρουμε αυτή τη φορά», μνημονεύει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί το γυναικείο κωμικό, αυτοσχεδιαστικό ταλέντο (και ειδικά στο πρόσφατο γυναικείο «Γκοστμπάστερς».

Είναι ιδιαίτερα απολαυστικός στα της «Μέρας της Μαρμότας», ειδική μνεία στο πόσο τον εξόργιζε η καθημερινή ιστορία που έπρεπε να αντιμετωπίσει με τα «μαλλιά της Άντι ΜακΝτάουελ». «Κάθε μέρα στηνόμασταν και περιμέναμε να την ετοιμάσουν. Έχει βέβαια τα ωραιότερα μαλλιά που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου, αλλά με εξόργιζε. Νομίζω έφταιγε που μετά από τόσο καιρό γυρισμάτων δεν ήταν απολύτως ερωτευμένη μαζί μου». Για να ολοκληρώσει: «Ήταν πάντως μια εξαιρετική ερμηνεία εκ μέρους της σε μια πολύ δύσκολη να ολοκληρωθεί ταινία. Κι ήταν και πολύ δύσκολα και για εκείνη - κι είχε κι όλα αυτά μαλλιά να τα βγάλει πέρα».

Πλήρως διασκεδαστικός και στα περί Γουές Άντερσον, του οποίου «την πρώτη μικρού μήκους ο ατζέντης μου μού έστελνε διαρκώς, κανείς δεν έχει τόσα αντίτυπα του έργου. Δεν το έχω δει ακόμα, κάπως δεν τα έχω καταφέρει (σ.σ. η ταινία είναι του 1993) και μου έλεγαν ότι πρέπει να τον συναντήσεις κι απαντούσα 'δεν είναι απαραίτητο νομίζω'. Μετά μου έστειλαν το σενάριο του 'Rushmore', ξανά πάλι να μου λένε να τον συναντήσω κι εγώ είπα 'δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Πότε ξεκινάμε γύρισμα;'». Και κάπως έτσι έκτοτε ο Μπίλ είναι στο άρμα του Άντερσον και πολύ τον θαυμάζει και για τα έργα του και για τον τρόπο που τα γυρίζει.

Αυτά και άλλα πολλά στην συνέντευξη που κύριο μέρος της μπορείτε να διαβάσετε εδώ, με αναφορές σε Τζάρμους, στην οικογένεια Κόπολα (ύποπτα δεν αναφέρεται ο Φράνσις), την Σιγκούρνι Γουίβερ, την πιο πρόσφατη δουλειά με την Σοφία Κόπολα, την γενιά των Αμερικανών κωμικών του '70, τον...Κλιντ Ίστγουντ, το γιατί δεν σκηνοθετεί παραπάνω, γιατί δεν γράφει παραπάνω κι όλα τα παρόμοια που λαμβάνουν τις αρμόζουσες απαντήσεις από αυτόν των ωραίο τύπο που τίποτα δεν παίρνει σοβαρά κι όλα τα κάνει διασκεδαστικά κι αξέχαστα.