Τζορτζ Σίγκαλ (1934-2021): Έξοδος για τον «Νικ» του «Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;»

Ο Τζορτζ Σίγκαλ, μετά από μια σχετικά σύντομη -για εκείνη την εποχή- ζύμωση σε προπαρασκευαστικές παραγωγές, που περιελάμβανε ας πούμε ένα πέρασμα από την «Πιο Μεγάλη Μέρα του Πολέμου» (1962), έναν ρόλο στο Alfred Hitchcock Presents και μια υποσχόμενη παρουσία στο «Πλοίο των Τρελών» (1965) του Κρέιμερ, είχε την τύχη να απορρίψει ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ τον Μάικ Νίκολς στο «Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» και ταυτόχρονα να τον εγκρίνει η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Στον ρόλο του Νικ ο Σίγκαλ διέπρεψε συλλαμβάνοντας την all American φιλοδοξία να γίνεις μπουρζουάς, ενώ ταυτόχρονα άντεχε και το βάρος του σεξουαλικού συμβόλου μαζί με την ταπεινωτική θύελλα του κειμένου του Άλμπι. Και αυτός, όπως και οι άλλοι τρεις, ήταν υποψήφιος για Όσκαρ, δεν το πήρε, δεν θα ξαναέφτανε εκεί. Στην ίδια χρονιά (1966), θα έπαιρνε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Απόρρητο Φάκελο Κουίλερ», που οι λάτρεις της κατασκοπείας ξέρουμε καλά κι ας μην είναι σπουδαίο.

Η πορεία του είχε διαγραφεί. Θα είχε την ευκαιρία να γίνει ζεν πρεμιέ, πράγμα που συνέβη την δεκαετία του ‘70 με τίτλους όπως «Η Τροτέζα και ο Πρωτάρης» του Χέρμπερτ Ρος δίπλα στην Μπάρμπαρα Στρέιζαντ (οι δύο τους θα ξανασυναντηθούν πολλά χρόνια μετά), το «Born to Win» του Τσέχου Ιβάν Πάσερ στην πρώτη του αμερικανική ταινία, το απολαυστικό heist «Hot Rock» του Πίτερ Γέιτς (όπου συνάντησε και τον Ρέντφορντ), το «Απιστία με Αξιοπρέπεια», δίπλα στην Γκλέντα Τζάκσον (που πήρε ένα Όσκαρ της εδώ), το «Terminal Man» του Μάικ Χότζες (σενάριο Μάικλ Κράιτον, αμέσως μετά την επιτυχία του «Westworld», αυτό ατύχησε όμως), φυσικά το τεράστιο «California Split» του Όλτμαν, που δεν νοείσαι τζογαδόρος αν δεν έχεις δει και το «Χρυσοδάκτυλοι της Υψηλής Κοινωνίας» (το πρωτότυπο «Fun with Dick and Jane», που αργότερα έκανε και ο Τζιμ Κάρεϊ), μαζί με την Τζέιν Φόντα.

Ίδιον του Σίγκαλ, πέρα από την πάντα εκτιμητέα ικανότητα να «πατάει ελαφρά» τους ρόλους του, η έλλειψη εγωισμού του, η σπάνια και εκλεκτή ιδιότητα να αναδεικνύει τις παρτενέρ του, που πρέπει να τον αγάπησαν πολύ. Έπαιξε με την Γκλέντα Τζάκσον ξανά, την Στρέιζαντ (ποτέ ένα εύκολο πράγμα), την Φόντα, την Γκόλντι Χόουν, τη Νάταλι Γουντ, την Βίρνα Λίζι (στο «Tenderly» του 1968, που ο υπογράφων αγνοεί), όλες τους πρώτης γραμμής, έστω και αν οι ταινίες έχουν στην πλειονότητά τους θολώσει στο πέρασμα του χρόνου.

Με την έλευση του ’80 ο Σίγκαλ πήρε την συνήθη άγουσα της ηλικίωσης, περιοριζόμενος σε υποστηρικτικούς ρόλους, ενίοτε πρωταγωνιστικούς σε δεύτερη διαλογή και αρκετή τηλεόραση. Δεν έπαψε ποτέ να εργάζεται ευσυνείδητα (δηλαδή διαρκώς), συναντήθηκε ξανά με την Στρέιζαντ, όχι πρωταγωνιστικά, στο «Ο Καθρέφτης Έχει Δύο Πρόσωπα», ενώ πιο πρόσφατα έγινε αγαπητός στο αμερικανικό τηλεοπτικό κοινό με την σειρά «The Goldbergs» και λίγο παλαιότερα με το «Δεν Ξέρεις τι σου Γίνεται» και τα δύο μακροχρόνιες τηλεοπτικές επιτυχίες.

Ελαφρύ το χώμα.