Τζούντι Γκάρλαντ: 11 λόγοι για το making of μιας ιδιοφυΐας - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
9:56
10/6

Τζούντι Γκάρλαντ: 11 λόγοι για το making of μιας ιδιοφυΐας

Το αστέρι γεννήθηκε σαν σήμερα. Ένα αφιέρωμα με 10+1 λόγους που κάνουν τις δυσκολίες ενσάρκωσής της ανυπέρβλητες (και το κατόρθωμα της Ρενέ Ζελβέγκερ στο «Judy» αξιοσέβαστο).

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Η, κατά την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, μία από τις 10 μεγαλύτερες σταρ της κλασικής εποχής (και μαζί με την Τζόαν Κρόφορντ μια από τις δύο πιο άγνωστες σήμερα), είναι η σαν σήμερα γεννημένη Τζούντι Γκάρλαντ, η γυναίκα που, περισσότερο κι από την Μέριλιν, κουβάλησε ατυχώς τον σταυρό της διασημότητας.

Διαβάστε περισσότερα για την Τζούντι Γκάρλαντ στο άρθρο: Τζούντι Γκάρλαντ: Ένα αστέρι γεννήθηκε σαν σήμερα

«Broadway Melody 1938» (1937) του Ρόι Ντελ Ρουθ

Πρωτοφανής - και μεταμοντέρνα - πιστοποίηση stardom για τον Κλαρκ Γκέιμπλ που βάζει μια ολόκληρη MGM να του αφιερώσει τραγούδι εν μέσω ταινίας! Ακόμα πιο πρωτοφανές το ταλέντο όμως μιας ούτε καν 15χρονης που ερμηνεύει το τραγούδι. Η απόσταση ανάμεσα στην ομιλία της Γκάρλαντ και στην τραγουδιστική φωνή της είναι η επιβεβαίωση του άνωθεν αγγίγματος ενός κοριτσιού που, με σκληρή ειρωνεία, στο φιλμ αυτό υπέγραφε την τραγωδία του φιλμ της ζωής της.

«Ο Μάγος του Οζ» (The Wizard of Oz, 1939) του Βίκτορ Φλέμινγκ

Ο Λούι Μπ. Μάγιερ, το άτεγκτο αφεντικό της MGM δεν αστειευόταν (ποτέ μάλλον...) και στην προετοιμασία μιας εκ των ιστορικότερων κειμηλίων της αμερικανικής κινηματογραφικής κουλτούρας η Τζούντι Γκάρλαντ θα πλήρωνε το τίμημα. Μέρος του θα δείτε και στην «Judy». Αν χρειάζεται απόδειξη πως τα χολιγουντιανά φώτα της ράμπας δεν επηρεάζονται από τις κοφτερές σκιές των παρασκηνίων, είναι τούτη εδώ, ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, ερμηνευμένο ορισμικά και ισόβια.

«Girl Crazy» (1943) των Νόρμαν Τόρογκ και Μπάσμπι Μπέρκλεϊ

Η Τζούντι τραγούδησε το αμερικάνικο songbook σε βαθμό που να δικαιολογεί την σημασία της για την Αμερική μέχρι σήμερα. Εδώ, μαζί με χορό, μαζί με Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, μαζί με εκείνη την χρειαζούμενη ευεξία των αμερικανικών μιούζικαλς του '40, το κόσμημα των Τζορτζ και Άϊρα Γκέρσουϊν.

«Το Τραγούδι της Αγάπης» (Meet me in St. Louis, 1944) του Βιντσέντε Μινέλι

Λίγα τραγούδια διανοούνται ανάλογη χριστουγεννιάτικη βαρύτητα με το Have Yourself A Merry Little Christmas. Και λίγες ταινίες μπόρεσαν εν μέσω χρωματικής πανδαισίας, εκλεπτυσμένης ζεστασιάς και οικογενειακής ατμόσφαιρας θαλπωρής και σκιρτήματος να παρατηρήσουν τόση μελαγχολία στην χολιγουντιανά άρτια εικόνα, που πολιορκούνταν όμως από το βαρύ πέπλο του εξελισσόμενου τότε Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

«Πασχαλινή Παρέλαση» (Easter Parade, 1948) του Τσαρλς Γουόλτερς

Κλασικό εικονογραφημένο μεγάλης κλάσεως από τον Γουόλτερς που πιο πάνω θα τον δείτε να χορεύει μαζί της στο «Girl Crazy». Ο Αστέρ κάνει ένα από αυτά που κάνει έξοχα, σιγοντάρει την κυρία του, τα λοιπά επί της οθόνης, το φινάλε περίπου αναστάσιμο.

«Ο Πειρατής» (The Pirate, 1948) του Βιντσέντε Μινέλι

Απαύγασμα και ανταύγεια (χρυσής) άλλης εποχής, Κόουλ Πόρτερ τραγούδια, Μινέλι σκηνοθεσία, υπέροχη συνύπαρξη με τον Τζιν Κέλι. Η κλασική της περίοδος είχε βρει την κορύφωσή της. Ο γάμος όμως με τον Μινέλι θα έφτανε εδώ στο κινηματογραφικό τέλος του. Και στο μαγικό της '48, μαζί με την ακμή, θα εκκολαπτόταν και η ψυχολογική κάθοδος...

«Summer Stock» (1950) του Τσαρλς Γουόλτερς

Όχι ότι διαφαίνεται οποιαδήποτε παρακμή εδώ. Αν ποτέ η Γκάρλαντ πλησίασε το σέξι, ήταν εδώ. Με τα περίφημα πόδια της σε πλήρη θέα, το μπρίο της στα κόκκινα, ένα αρμοστό τραγούδι, ένα groove που έχει μείνει στην ιστορία. Η οποία με σκηνές όπως αυτή γράφεται. 

«Ένα Αστέρι Γεννιέται» (A Star is Born, 1954) του Τζορτζ Κιούκορ

Ω θα μπορούσες εδώ να γράψεις παραγράφους. Ηγεμονική με όλη τη σημασία της λέξης, οδηγημένη στην εντέλεια από έναν «σκηνοθέτη γυναικών» που όμοιός του δεν υπήρξε, στηριγμένη τέλεια πάνω στον Μέισον και σε μια φόρμα καλλιτεχνική σχεδόν αποθαρρυντική για τις συναδέλφους της. Εδώ, στο καλημέρα της στο έργο που, κακά τα ψέμματα, κι εγώ αν ψήφιζα για το Όσκαρ που μνημειωδώς έχασε τότε από την Γκρέις Κέλι, ποτέ δεν θα μπορούσα να της το δώσω. Ο αέρας της τελειότητας της ερμηνείας της είναι εντελώς εκτός ρόλου. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, έναν τέτοιο αέρα τελειότητας δεν μπορείς ποτέ να τον...αψηφίσεις. 

«Θέλω Μόνο την Αγάπη σου» (I Could Go On Singing, 1963) του Ρόναλντ Νιμ

Εδώ είναι η περίοδος που δοκιμάζει το «Judy» και η Ζελβέγκερ, εδώ καταλαβαίνεις και το αδιανόητο του εγχειρήματος. Ομολογουμένως μια ευκαιριακή ακρόαση δεν είναι δυνατόν να αποκαλύψει τι συμβαίνει εδώ κάτω από την επιφάνεια, πόσσ βιογραφικό βάρος κουβαλιέται. Όμως άπαξ και το καταφέρεις θα δεις πως η Γκάρλαντ αγγίζει τον σπαραγμό σε big band εκδοχή. Κι αυτό ούτε ο Σινάτρα το κατάφερε.

The Judy Garland TV Show (1963)

Από τις αρχές του '60 η Γκάρλαντ είχε το δικό της τηλεοπτικοό σόου, το οποίο σε κάποια στιγμή (σεζόν 63-64) έφτασε το κανάλι να της προτείνει 24 εκατομμύρια δολάρια, ποσό αμύθητο για ανάλογη συμφωνία. Λίγη σημασία έχουν αυτά, για άλλο πράγμα μιλάμε εδώ. Στο σόου αυτό δόθηκαν κάποιες ερμηνείες που κάνουν το σημερινό άρθρο-εφιάλτη διαλογής. Αναγκαστικά η μία από τις δύο θα πάει στον...Τσάπλιν και το ξανά φοβερά βαρύ φορτίο που έχει να ακούς αυτήν να τραγουδά αυτό το κομμάτι, έτσι.

The Judy Garland TV Show (1963)

Κι έτσι, ήρεμα κι ωραία, ρομαντικά και με, κατά το δυνατόν, αποφυγή του μελοδράματος, ας κλείσουμε με αυτό. Που και λίγο φαντάζεσαι τον εαυτό σου στη θέση του τυχεράκια Τέρι Τόμας. Που σκέφτεσαι την Τζούντι Γκάρλαντ να σου τραγουδά one on one. Κι απ' όλα τα τραγούδια αυτό. Η φωνή της, ωριμασμένη αλλά και πάντα στιλπνή, σε μια καντάδα μιας πόλης, μια ρομαντζάδας, ενός άντρα. Και μιας ζωής που έφευγε μέσα από τα δάχτυλά της και δεν ήθελε πια να κάνει πολλά γι' αυτό.