Αντίο Σμηνία Φόλεϊ: Αποχαιρετούμε τον Λούις Γκόσετ Τζρ. (1936-2024)

Είχε μια κινηματογραφική καριέρα που διήρκεσε πάνω από 60 χρόνια. Μια θεατρική που προπορεύθηκε της κινηματογραφικής σχεδόν κατά 10 χρόνια, λιγότερο γνωστή αλλά αξιοσημείωτη. Και μια τηλεοπτική παρουσία 70 ετών, στα όρια του θρύλου, όχι μόνο λόγω αναρίθμητων credits αλλά και λόγω του ρόλου του στο «Roots», μια σειρά που δεν πρέπει να υπάρχει Αμερικάνος να μην ξέρει - και ίσως να μην έχει δει έστω ένα επεισόδιο. Κι όμως όλα αυτά δεν αρκούν για να εξισορροπήσουν έναν ρόλο: Αυτόν του πεζοναύτη που διδάσκει και κάνει τον βίο αβίωτο του Ρίτσαρντ Γκιρ στο Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν του Τέιλορ Χάκφορντ, 42 χρόνια πριν. Αν χρειάζεστε άλλο τεκμήριο του τι θα πει σινεμά, εν αντιθέσει με όποιο άλλο μέσο, πάνω στην διασημότητα, ο εκλιπών σας επισυνάπτει ένα.

Έκανε και άλλες ταινίες. Τόσες πολλές που αν κάποιος έχει δει το 1/10 αυτών μπορεί να έρθει να δουλέψει μαζί μας. Ή και όχι, μιας και οι περισσότερες εξ αυτών προδίδουν ταλαιπωρημένο κριτήριο, κάτι που ο υπογράφων μπορεί να υπερηφανευθεί μιας και, ας πούμε, έχει δει και τα τέσσερα Iron Eagle (το πρώτο όμως του Σίντνεϊ Φιούρι ήταν μια χαρά για τα λιγοστά χρόνια σου, έκανε και άλλα δύο, ξεπεσμένος πια, έκανε ένα και ο Τζον Γκλεν, ο βετεράνος των Μποντ).

Έκανε ταινία με τον Χαλ Άσμπι, τον καλύτερο άγνωστο σκηνοθέτη του '70, το Landlord, όπου πρωταγωνιστούσε ο αδελφός Μπρίτζες (ο Μπο), ήταν στο White Dawn του Κάουφμαν που δεν θα έπρεπε να υπάρχει άνθρωπος να μην το αγαπά, και ήταν και στο Laughinfg Policeman του Στιούαρτ Ρόζενμπεργκ, με τον Ματάου, που δεν θα έπρεπε να υπάρχει άνθρωπος να μην το έχει στη λίστα της χρονιάς του (1973), ναι τόσο καλό και απολαυστικό είναι. Ήταν φυσιογνωμικά άριστος Ανουάρ Σαντάτ, ο δολοφονημένος Αιγύπτιος πρόεδρος, σε μια ομώνυμη μίνι σειρά στην οποία η ίδια η χήρα του Σαντάτ, λένε οι φήμες, τον διάλεξε. Έπαιξε στο The Deep του '77 (όπου Γέιτς, μέσα είμαι εγώ, κι ας μην είναι τόσο καλό αυτό). Ήταν (αγνώριστος) και στο Enemy Mine, απέναντι στον Ντένις Κουέιντ του Πίτερσεν, επίσης καλύτερο της λήθης του. Και έπαιξε και σε μια πληθώρα ανθυποblockbuster αγριοτήτων, που καμμιά κριτική πένα δεν βρέθηκε να περισώσει. Με το Punisher, δίπλα στον Ντολφ Λούντγκρεν σε ποστ Ρόκι 4 δόξα, δεν θα περάσεις άσχημα.

Ήταν ωραίος τύπος ο Γκόσετ, είχε την ιδιοσυγκρασία - και είχε και το σώμα χάρη στην αθλητική του νιότη, ένα ατύχημά του τον έφερε στην Υποκριτική, αλλιώς μπορεί και να τον βλέπανε στους New York Knicks! 

Και φαίνεται πώς είχε και έναν συνδυασμό εργασιακής ηθικής και καλής καρδιάς, που ο Ρίτσαρντ Γκιρ τα θυμάται από τα γυρίσματα του Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν: «Ο Λου ήταν γλυκύτατος. Πολύ ευγενής, ευαίσθητος, ευφυής τύπος. Ενδιαφερόταν για την δημιουργία του χαρακτήρα, ήταν συνεργατικός, εκεί για να υπηρετήσει την ιστορία. Για τις σκηνές μας, εκεί όπου έπρεπε τόσο να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, η σχέση μας αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα. Εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλο περισσότερο από επαγγελματίες. Εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον σαν άνθρωποι.»

Αυτό του το παράστημα, αυτή του την καθαρότητα να υπηρετήσει την ιστορία και την δουλειά του δεν μπορούσες να μην την διακρίνεις - άλλωστε μόνο όσοι ενδιαφέρονται καταλαβαίνουν την δυσκολία να στηρίζεις μέχρι τέλους παραγωγές που δεν έχουν καλλιτεχνικό βάρος. Και τουλάχιστον στο Όσκαρ του, γεμάτος με θυμό, επιθετικότητα, ασκητισμό και βεβαιότητα ανθρωπιάς, ο χαρακτήρας που έπλασε τον υπογράφει εσαεί σαν ικανότητα.Σε έναν καλύτερο, ισότιμο κόσμο, ο Γκόσετ θα ήταν και πρωταγωνιστής.

Κι αν θα θέλατε και μια αναφορά του πώς ήταν τα Όσκαρ άλλοτε...