Λουίζ Φλέτσερ (1934-2022): Η ευλογία του ενός ρόλου

Σε μια χρονιά εκκαθαρίσεων του tall dark stranger σειρά πήρε η Λουίζ Φλέτσερ, μια ηθοποιός που χαράχτηκε από έναν εκ των πρώτων κινηματογραφικών ρόλων της καριέρας της και παρότι πρακτικά δεν γνώρισε ποτέ ξανά ανάλογη επιτυχία, η ιστορική της θέση μένει ακέραιη στο πέρασμα του χρόνου.

Η Φλέτσερ γεννήθηκε στην Αλαμπάμα από κωφούς γονείς και μόνο στα 8 της χρόνια χρησιμοποίησε πλήρως την φωνή της, νωρίτερα ακόμα και οι δάσκαλοί της θεώρησαν ότι ήταν και εκείνη κωφή. Σπούδασε Δράμα στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνα και στα τέλη του '50 μετακόμισε στο Λος Άντζελες όπου την περίμενε μια αρχική καριέρα στην τηλεόραση, σε σειρές όπως το «Maverick», το «Lawman» και οι «Αδιάφθοροι». Όμως στις αρχές του '60 παντρεύτηκε τον παραγωγό Τζέρι Μπικ και η καριέρα της έσβησε σε μια νύχτα καθώς αφιερώθηκε στην οικογένειά της.

Φλας φόργουρντ πάνω από 10 χρόνια μετά, στις προχωρημένες αρχές του '70, στα 40 της πια, όταν οι καριέρες σήμερα ας πούμε μπαίνουν στη φάση της συνταξιοδότησης, και παίρνει έναν ρόλο στο «Thieves Like Us» του Ρόμπερτ Όλτμαν. Ο οποίος την θέλει και για το «Nashville» του, ως δασκάλα μουσικής κωφών παιδιών, όμως ο Μπικ επιμένει να είναι και αυτός παραγωγός, οπότε ο Όλτμαν τσίνισε και έδωσε τον ρόλο στην Λίλι Τόμλιν. (Την ταινία παρουσιάζουμε φέτος, μετά τιμής, στις 28ες Νύχτες Πρεμιέρας).

Και τότε της χαμογέλασε η τύχη. Ο Μίλος Φόρμαν ετοίμαζε την κινηματογραφική μεταφορά της «Φωλιάς του Κούκου», η νοσοκόμα Ράτσεντ ήταν wretched αλλά και χρυσωρυχείο ταυτόχρονα, τον ρόλο ήθελαν πολλές, όμως η Φλέτσερ κέρδισε και την Τζέιν Φόντα και την Έλεν Μπέρνστιν και την Άντζελ Λάνσμπερι - που δεν θα ήταν καλή επιλογή μάλλον.

Ο Φόρμαν ήθελε την προσωποποίηση του Κακού, η Φλέτσερ όμως έδωσε στον ρόλο μια άλλη διάσταση, υπερβατική του μανιχαϊσμού αυτού. Ήταν η προσωποποίηση της ακαμψίας, του εγωπαθούς, αυτοδίκαιου  ανθρώπου που στ΄αλήθεια πιστεύει ότι κάνει το σωστό και το καλό για τους άλλους, που με κατάπληξη σοκάρεται όταν αντιστέκονται στις εντολές του - και ειδικά αυτό η Φλέτσερ το έπαιξε με ανεπανάληπτη λεπτότητα.

Όσκαρ, BAFTA και Χρυσή Σφαίρα της ανήκαν, στην ομιλία της στα πρώτα, ολότελα γοητευτική και γλυκιά - απόδειξη λαμπρή της ερμηνείας της και αυτά, κατέληξε στην νοηματική ευχαριστώντας με απίθανη αξιοπρέπεια τους γονείς της και δάκρυσαν τα μικρόφωνα. Άλλοι θα κάθονταν πέντε λεπτά να τους βλέπουμε να κλαίνε, αυτή εξαφανίστηκε.  

Ναι έπαιξε και άλλους ρόλους η Φλέτσερ έκτοτε, πρέπει να ομολογήσω ότι παρότι έχω δει (όπως διαβάζω την φιλμογραφία της) πολλές από αυτές, δεν την θυμάμαι πουθενά αλλού, πλην του 2ου «Εξορκιστή» (που κάποτε πρέπει να επανεκτιμηθεί κι ας μην είναι μεγάλη ταινία), του απολαυστικού «Cheap Detective» (οι λάτρεις του «Murder By Death» σπεύστε) και του «Brainstorm», που στο κάτω-κάτω οι φανς της ιστορίας του κινηματογραφικού sci-fi θα αναγνωρίσετε έναν σημαίνοντα κύριο στην σκηνοθετική καρέκλα.

Κυρία, αθόρυβη, δυστυχώς τελικά όχι μόνο με την καλή έννοια για τους ηθοποιούς και αγέραστη λόγω του ρόλου της ζωής της.