9:13
29/4

Χρόνια πολλά Ντάνιελ Ντέι Λιούις! Στιγμές μιας σπουδαίας καριέρας

Λίνκολν (Lincoln, 2012) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Η ταινία που του χάρισε το τρίτο Όσκαρ ερμηνείας προτάθηκε για 12 Όσκαρ, και ο Ντάνιελ Ντέι Λούις έδωσε πάλι ένα καίριο, λιτό και εντυπωσιακό ταυτόχρονα, μάθημα κινηματογραφικής ερμηνείας. Ο Λιούις στο «Λίνκολν» ξέρει να μιλάει με τις σιωπές, να ενορχηστρώνει την ακινησία του, να σωματοποιεί την υπόσταση του χαρακτήρα. Αποφεύγει την παγίδα της αναίτιας υπερβολικής και επιδειξιομανής μανιέρας, αδιαφορεί για τα ερμηνευτικά σχήματα και την πρόσκαιρη μίμηση εξωτερικών χαρακτηριστικών και φανερώνει το μεγαλείο του μέσα από τη λιτότητα.

Μπορεί αρχικά να είχε αρνηθεί το ρόλο, χρόνια πριν ο Σπίλμπεργκ φωνάξει «Action», αλλά σίγουρα δεν μετάνιωσε το αργοπορημένο «ναι».

Αόρατη Κλωστή (Phantom Thread, 2017) του Πολ Τόμας Άντερσον

Η «Αόρατη Κλωστή» ακολουθεί το πατρόν, άλλης μιας σαρωτικής, εμμονικής ερμηνείας του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, ρόλος που τον έφερε ξανά στις οσκαρικές υποψηφιότητες και αποτελεί (σύμφωνα με τα λεγόμενά του) την τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο.

 «Πριν ξεκινήσω τα γυρίσματα της ταινίας, δεν είχα πάρει ακόμη αυτή την απόφαση. Γελούσαμε πολύ με τον Πολ Τόμας Άντερσον και μετά την ανακοίνωση καταληφθήκαμε και οι δυο από το συναίσθημα της θλίψης. Αυτό ήταν κάτι που δεν περιμέναμε και εξακολουθεί να ισχύει και τώρα». Πόσο δύσκολα μπορεί να ήταν τα γυρίσματα της ταινίας και τη συνετέλεσε στο αντίο, ίσως είναι πράγματα που δεν θα διευκρινιστούν ποτέ. 

«Ίσως ήταν άσχημο να το κάνω μέσω μιας γραπτής δήλωσης, αλλά ήθελα να βάλω μια τελική γραμμή. Πολλές φορές στη ζωή μου είπα πως θα το κάνω αλλά πάντα υπήρχε ένα νέο πρότζεκτ που με απορροφούσε και συνέχιζα. Αυτή φορά όμως η κατάσταση ήταν διαφορετική, η αποχώρηση έγινε κάτι ψυχαναγκαστικό για μένα, έπρεπε να το κάνω», είχε δηλώσει στο περιοδικό W. Να μία υπόσχεση που δεν θα μας πειράξει καθόλου αν δεν τηρηθεί.