Τέρας της Φύσης

Μεγάλου μήκους σεναριακό και σκηνοθετικό ντεμπούτο δια χειρός Κρις Νας, ο οποίος επιχειρεί εδώ να ξαναγράψει τους κανόνες του slasher, εισάγοντας ένα τεχνικό εύρημα που φέρνει τον θεατή πιο κοντά στον δολοφόνο, την ίδια στιγμή που τον απομακρύνει από τη συμπόνια για το θύμα, όμως αυτό που φαντάζει σαν ανανεωτική ματιά πάνω στο είδος, σύντομα καταλήγει σε ένα επαναλαμβανόμενο, κινηματογραφικό μοτίβο που δεν έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει.

Το φιλμ συγκεντρώνει όλα τα κλασικά tropes του τρόμου, με το σενάριο να βαδίζει σε γνωστά, για τους λάτρεις, μονοπάτια. Υπάρχει ο κατά συρροή δολοφόνος, η ομάδα των νεαρών που επισκέπτονται το απομονωμένο σπίτι στο δάσος και ο θρύλος του μακελευτή όπως αυτός διηγείται, απαραιτήτως, σε κύκλο γύρω από φωτιά. Αναμενόμενα κάτι πυροδοτεί την επιστροφή του απόλυτου κακού, εκείνο ανταποκρίνεται στο ένστικτό του και κάπως έτσι ξεκινάει, για ακόμη μια φορά, η εποχή του θερισμού.

Πρόκειται σαφώς για μια μελέτη πάνω στη δολοφονική απανθρωποίηση και την αντιμετώπιση του άλλου ως θήραμα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που το κοινό «ταυτίζεται» εδώ οπτικά με τον δολοφόνο λόγω POV. Η κάμερα παραμένει κολλημένη πίσω από την πλάτη του μακελάρη Τζόνι που πλησιάζει τα ανυποψίαστα θύματά του αργά και βασανιστικά, κλιμακώνοντας την ένταση του αναπόφευκτου θανατικού και μαζί τη, σχεδόν, ηδονοβλεπτική μας προσμονή για την επόμενη φρικαλέα εξόντωση.

Μέσα σε αυτό το πολύ συγκεκριμένο και νοηματοδοτικά φορτισμένο πλαίσιο, ο τρόπος με τον οποίο κινηματογραφείται ο δολοφόνος αποτελεί την καλύτερη ιδέα της ταινίας και πράγματι προσδίδει έναν τόνο ανανέωσης στο είδος του τρόμου, τουλάχιστον ως προς την πρόσληψη θύτη και θύματος. Το πρόβλημα είναι πως η όποια ανανέωση παύει να λειτουργεί από ένα σημείο και έπειτα, με τον σκηνοθετικό μηχανισμό να χάνει το ενδιαφέρον και τη δυναμική του, εξαιτίας του ανύπαρκτου σεναρίου και της αφελούς πρόζας.

Το γεγονός πως κάποιος θα επιλέξει να δει αυτήν την ταινία, πρωτίστως, για τα καντάρια αίματος και τις ευφάνταστες δολοφονίες (υπάρχει μια συγκεκριμένη η οποία είναι τόσο γκροτέσκα αστεία, που δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις τη σύλληψη της ιδέας), δεν σημαίνει πως το εκάστοτε φιλμ δεν οφείλει να συνοδεύεται και από μια κάποια υπόθεση. Εδώ όλα τα υπόλοιπα, πέραν του βασικού επινοήματος, παραμένουν σχηματικά λες και έχουν στηθεί γύρω από εκείνη την μία και μοναδική απόπειρα στην πρωτοτυπία, δίχως φροντίδα για τους χαρακτήρες, πολλώ μάλλον για την ίδια την αφήγηση.

Και ενώ η μεγαλύτερη προσοχή δίδεται στην καταγραφή της προοπτικής του δολοφόνου, μια άλλη έξοχα εκτελεσμένη σεκάνς «καπελώνεται» άδικα από τούτη την επιλογή. Μιλάμε για το τέλος της ταινίας (που φέρνει κατά νου το αντίστοιχο τέλος του «Strange Darling») το οποίο αποτελεί μια φανταστικά σκηνοθετημένη συρραφή πλάνων διαλόγου, όπου το σασπένς χτίζεται κλιμακωτά και τόσο κλειστοφοβικά, υπενθυμίζοντάς μας διαρκώς πως όσα διαδραματίζονται εκτός κάδρου έχουν πολλές φορές την ίδια βαρύνουσα σημασία – αν όχι μεγαλύτερη – από όσα συμβαίνουν εντός.

Το «Τέρας της Φύσης» θέλει να ξεχωρίσει μέσα στον σωρό των slasher, κάποιες φορές το καταφέρνει και κάποιες όχι, αποτελεί εντούτοις μια ταινία που δεν πρέπει να χάσουν οι σκληροπυρηνικοί του είδους, αν μη τι άλλο γιατί θα βρουν αυτό ακριβώς που ζητούν: γενναίες δόσεις αιματοβαμμένης «συγκίνησης», για δράση, δεν παίρνουμε και όρκο.