Mικρά Πράγματα που πήγαν Λάθος

Ενδεχομένως το premise να ακούγεται πολύ πιο δραματικό από ό,τι είναι στην πραγματικότητα στην νέα ταινία του Χάρη Βαφειάδη, ο οποίος επιστρέφει δεκατρία χρόνια μετά την τελευταία του, μικρού μήκους ταινία, αυτήν τη φορά με το «Μικρά Πράγματα που Πήγαν Λάθος» να αποτελεί το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, μια ενδιαφέρουσα, αν και άνιση μελέτη πάνω στις προσδοκίες μας από τη ζωή και την αναπόφευκτη έλευση της συνήθειας μέσα στις σχέσεις.

Ο Φάνης (Τοκάκης) είναι μια πάλαι ποτέ, τηλεοπτική διασημότητα που ζει «κολλημένη» στο ένδοξο παρελθόν της. Όσο για το παρόν; Από τη μια παλεύει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη της πρώην συζύγου του και της έφηβης κόρης του και από την άλλη έχει εναποθέσει τις όποιες ελπίδες του για οικονομική ανάκαμψη, στις θεϊκές παρεμβάσεις και την αγάπη του Ιησού. Στον αντίποδα ο Παύλος (Συριόπουλος) ζει, φαινομενικά, την τέλεια ζωή. Έχει ένα τέλειο σπίτι, μια τέλεια δουλειά και μια τέλεια οικογένεια. Όλα αυτά θα δοκιμαστούν μετά τον θάνατο της Μάφιν, του μικρού Κάβαλιερ Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ του γιου του. Αυτή θα είναι τώρα η τέλεια (;) ευκαιρία για τους δυο άνδρες να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση με τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά και με τους δικούς τους ανθρώπους.

Ο Βαφειάδης έχει γράψει ένα αξιοπρόσεχτο, καταστασιακό σενάριο που δικαιώνει τον τίτλο της ταινίας – υπάρχουν, εδώ, πολλά μικρά πράγματα που πάνε λάθος - παρά το γεγονός πως στην τρίτη πράξη η υπόθεση αποδυναμώνεται κάπως ξαφνικά, προκειμένου να οδηγηθεί στο κλείσιμό της. Μέχρι τότε η παράλληλη παράθεση της καθημερινότητας των πρωταγωνιστών (η τεράστια αντίθεση προσωπικοτήτων και ζωής μεταξύ Φάνη και Παύλου λειτουργεί καταλυτικά στο στήσιμο της πλοκής) δημιουργεί τις συνθήκες μιας επερχόμενης καταστροφής, που όμως δεν έρχεται ποτέ έτσι ακριβώς όπως την περιμένουμε.

Ο Τοκάκης κερδίζει έξτρα πόντους με την ερμηνεία του, είναι σαν να βρίσκεται διαρκώς σε ένα όχι και τόσο διαυγές μεταίχμιο, μεταξύ λογικής και οριστικής καταβύθισης στην τρέλα. Σε σχέση με την πιο υποδόρια υποκριτική του Συριόπουλου (εκείνος «τρώγεται» εκ των έσω), ο Φάνης μοιάζει πιο ξεκάθαρα γραμμένος σαν χαρακτήρας, περισσότερο ενεργητικός και με «θεϊκό» σχέδιο, σε αντίθεση με τον Παύλο που έχει να διαχειριστεί μια οικογενειακή κρίση με τρόπο σχεδόν μυστικό, κατά το «τι θα πει ο κόσμος».

Οι παθογένειες της κοινωνίας (μας) σωματοποιούνται στους δυο ήρωες και ο Βαφειάδης αναγνωρίζει μια περισσότερο πεσιμιστική εξέλιξη και κατάληξη των πραγμάτων, όχι όμως δίχως κωμικές εξάρσεις βγαλμένες απευθείας από τα σπλάχνα της ελληνικής «κανονικότητας». Πρακτικά είναι σαν να βλέπεις μια ταινία-μικρογραφία ελληνικότητας, από την οποία όμως απουσιάζει η αναγκαία μεταστροφή του ήρωα, έτσι κι αλλιώς τα εφόδια για κάτι τέτοιο είναι περιορισμένα τόσο για τον Φάνη, όσο και για τον Παύλο.

Το «Μικρά Πράγματα που Πήγαν Λάθος» είναι ένα φιλμ που βασίζεται πρωτίστως στις ερμηνείες του και δευτερευόντως στη σκηνοθεσία του, αν και ο Βαφειάδης «παίζει» έξυπνα σκηνοθετώντας τους χαρακτήρες σαν να πρόκειται για δυο διαφορετικές ταινίες (με κάτι από «Παράσιτα» για τις σκηνές του Παύλου στο σπίτι). Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία που στον πυρήνα της κρατά κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο: την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή, αλλά και τον εγκλωβισμό μας στην ανακουφιστική συνήθεια.