Ο Μαντς Μίκελσεν δίνει αγώνα ζωής στην «Αρκτική»

Ο Μαντς Μίκελσεν ξεδιπλώνει για ακόμα μία φορά τα ερμηνευτικά του διαπιστευτήρια, αυτή τη φορά στο παγωμένο τοπίο του «Arctic», ενός ρεαλιστικού φιλμ επιβίωσης και αλτρουισμού που κάνει πρεμιέρα στις Κάννες στο πλαίσιο των μεταμεσονύκτιων προβολών του φεστιβάλ.

Είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό το λιγομίλητο one man show του Δανού ηθοποιού, ανάλογο εκείνου που είχε δώσει ο Ρέντφορντ λίγα χρόνια πριν στο θαλασσοδαρμένο «Όλα Χάθηκαν», καθώς εδώ βρίσκεται στην παγωμένη Αρκτική, ως μοναδικός επιζήσας της πτώσης του μικρού αεροσκάφους του, παλεύοντας να μείνει ζωντανός και να καλέσει σε βοήθεια. Το πρόβλημα είναι πως πάνω που αυτή έρχεται, κάτι τραγικό συμβαίνει ξανά αφήνοντάς τον και πάλι αβοήθητο, έχοντας επιπλέον να φροντίσει μία νέα τραυματία.

Το «Arctic» είναι πολύ συγκεκριμένο - και λειτουργικό - ως προς τις προθέσεις του, οι οποίες δεν εκτείνονται πέρα από τα όρια μιας δραματικής περιπέτειας επιβίωσης. 

Το φιλμ του πρωτοεμφανιζόμενου Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Τζο Πένα θέτει τον κινηματογραφικό πήχη στο επίπεδο του ρεαλισμού, ώστε να αναδειχθεί αφενός η δύναμη της θέλησης για ζωή και αφετέρου ο αλτρουισμός ενός ήρωα, ο οποίος ρισκάροντας την επιβίωσή του, δεν εγκαταλείπει τη βαριά τραυματισμένη διασώστρια. Σε ό,τι αφορά την τελευταία, η Ισλανδή Μαρία Θέλμα Σμαραντότιρ δηλώνει απλά παρούσα σε κατάσταση σταθερά κωματώδη, με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσει την εξέλιξη της ιστορίας και τον συμπρωταγωνιστή της.

Πέραν από συγκεκριμένα, γενικά πλάνα που αποκτούν μια εικαστική και συμβολική αξία ως προς τον άνισο αγώνα του ανθρώπου απέναντι στις πιο ακραίες συνθήκες (όπως αυτό με το καπνογόνο που σβήνει σιωπηρά στο βάθος του πλάνου), όλο το υπόλοιπο «Arctic» είναι πολύ συγκεκριμένο - και λειτουργικό - ως προς τις προθέσεις του, οι οποίες δεν εκτείνονται πέρα από τα όρια μιας δραματικής περιπέτειας επιβίωσης. Εκείνο που κάνει τη διαφορά όμως είναι η εσωτερική αλλά απόλυτα εποικοδομητική ερμηνεία του Μίκελσεν, ενός ηθοποιού που θαρρείς πως έχει παίξει πλέον τα πάντα στην καριέρα του, από τον αποδιοπομπαίο τράγο στο «Κυνήγι» του Βίντερμπεργκ μέχρι τον κακό στο «Casino Royale» και φυσικά τον δρα Λέκτερ στο τηλεοπτικό «Χάνιμπαλ».