Παραλίγο «Σχεδόν Διάσημοι» οι Μπραντ Πιτ, Νάταλι Πόρτμαν και Μέριλ Στριπ

«Ζεστός» από το «Τζέρι Μαγκουάιρ» και το «Singles», που σχημάτιζαν έναν από τους ορισμούς της δεκαετίας του '90, ο Κάμερον Κρόου θα έφτιαχνε το σχεδόν αυτοβιογραφικό «Almost Famous» με διαφορετικό καστ από αυτό που πήρε, έξοχα, την τελική διανομή. Ο Κρόου, παιδί-θαύμα της ροκ δημοσιογραφίας, αποτύπωσε μέσω μιας μυθοπλαστικής μπάντας, τους Stillwater (φαντάσου κάτι ανάμεσα σε Ζέπελιν και Steppenwolf - εντυπωσιακά υπάρχει πάντως μπάντα με το όνομα Stillwater), το πυρετώδες περιβάλλον της «παρακμάζουσας» ροκ σκηνής του '70.

H ταινία, με τον Κρόου να συλλαμβάνει με την εγκυρότητα του αυτόπτη μάρτυρα την ατμόσφαιρα της εποχής, είναι ίσως η κλιμάκωση του «στυλ Κρόου», ενός πρωτίστως γερού σεναρίστα που μπορεί με εναλλαγή χιούμορ και βαρύτητας να συλλάβει το zeitgeist μιας εποχής. Έλα όμως που Μπίλι Κράνταπ, Κέιτ Χάτσον και Φράνσις ΜακΝτόρμαντ δεν ήταν οι αρχικές επιλογές!

Η αρχική επιθυμία ήταν για ένα «πρώτης λίστας» καστ, με τον Μπραντ Πιτ ηγέτη της μπάντας, τη Νάταλι Πόρτμαν γκρούπι και μαμά την Μέριλ Στριπ. Ο Κρόου θυμάται τον Πιτ να διαβάζει τον ρόλο και από την αρχή να μένει αναποφάσιστος. «Νομίζω του άρεσε η ιδέα του ρόλου αλλά όχι η πράξη του. Τα λεφτά είχε πει ότι δεν ήταν το ζήτημα, αλλά πιστεύω πως είχε πρόβλημα και με την διαφορά ηλικίας με την Πένι [σ.σ. ο χαρακτήρας της Χάτσον, ούτε 16 στο σενάριο]».

Ο Πιτ είχε διαβάσει τον ρόλο μαζί με την Πόρτμαν, σε φουλ άνοδο τότε λόγω «Πολέμου των Άστρων», επίσης όμως δεν έγινε τίποτα. Όσο για την Στριπ, που επίσης ήταν επιθυμία του Κρόου, δεν έφτασε ποτέ ούτε στο διάβασμα του ρόλου. Και η αλήθεια είναι ότι παρότι η αρχική εντύπωση των ονομάτων είναι καλή (εντάξει όχι η Πόρτμαν, ας παρεμβάλλω), το είδος των χαρακτήρων δεν χρειάζεται ούτε την ακτινοβόλα αυτοπεποίθηση του Πιτ, ούτε την πληθωρικότητα της Στριπ. Κράνταπ και ΜακΝτόρμαντ εμψύχωσαν τους ρόλους, ενώ η τελευταία, μαζί με την ερμηνευτικά αποκαλυπτική Χάτσον, ήταν και δύο από τις τέσσερεις οσκαρικές υποψηφιότητες του έργου - που τελικά έφυγε με το βραβείο του Σεναρίου.

Όλα καλά εκεί λοιπόν, μένει ο Κάμερον να συνέλθει από το κάζο του «Aloha», γιατί έχει πέντε χρόνια να εμφανιστεί στο σινεμά από το σοκ και ούτε σχέδιο εν όψει έχει ανακοινωθεί.