«Blue Moon»: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και Ίθαν Χοκ ξεσηκώνουν το Βερολίνο

Θα υπάρχουν άνθρωποι σίγουρα εκεί έξω που δεν τους λέει τίποτα ο Ντικ Λινκλέιτερ. Είναι ίσως ένα επίκτητο γούστο, κάπως σαν τον Σόντερμπεργκ ή τον Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, δεν αποκλείεις κάποιοι και να τον ταυτίζουν με ένα είδος darling των κριτικών οπότε από μακριά κι αγαπημένοι εξ ορισμού. Εκτιμώ τον αδικούν. Πηγαίνοντας με τα ενδεχομένως αυθαίρετα παραδείγματά μου, είναι άλλο να σου ζητά η κριτική να πιάσεις την εγκεφαλική παρόρμηση του Σόντερμπεργκ ή το αθόρυβα πολύπτυχο μεγαλείο (λέω εγώ) του «American Hustle» του Ράσελ, πράγματα ομολογουμένως ιδιότροπα, κι άλλο να νοιώσεις τα «Before», το «Boyhood» ή το κλασικό «Dazed and Confused». Βέβαια ο Λινκλέιτερ έχει και την «Hit Man» πλευρά, φουλ αμερικάνικη, φουλ σε λειτουργία «American Hustle» ή φιντσερικού «Killer», ταινία δηλαδή ιδιωματική, πανέξυπνη στο επτασφράγιστο «αφανές» μυστήριό της, φτιαγμένη για ορισμένους (όχι εκλεκτούς, απλά κατάλληλους), αδιάφορη για την συμπάθεια του μεγαλύτερου κοινού.

Εν πάση περιπτώσει ο Λινκλέιτερ έχει ένα προφίλ, έχει και μια προσήλωση μανιακή στην τέχνη του. Και κάνει ταινίες για πρωινό, ενώ άλλοι παίρνουν τον χρόνο τους ενδίδοντας στο μεγαλεπήβολο. Αυτός, ενώ δεν μπορείς να πεις ότι του λείπει το μεγαλεπήβολο (αλοίμονο ετοιμάζει έργα για δεκαετίες - το «Merrily We Roll Along» θα γυρίζεται για 20 χρόνια, το «Boyhood» γυριζόταν επί 12!), έκανε το «Hit Man» το '23 και έχει έτοιμα δύο για φέτος. (Πάντα αγαπάμε τις «διπλές» χρονιές σκηνοθετών.)

To ένα είναι το «Blue Mοοn», με τον Ίθαν Χοκ (κάποιοι λένε στην καλύτερή του στιγμή), τον Άντριου Σκοτ, την Μάργκαρετ Κουόλι και τον Μπόμπι Καναβάλε, το οποίο αναφέρεται στην ζωή των Ρότζερς και Χαρτ, ενός θρυλικού διδύμου της ιστορίας του αμερικανικού τραγουδιού του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Οι κριτικές δεν είναι τόσο εκθαμβωτικές όσο η αντίδραση του κοινού, είναι όμως πλήρως ευνοϊκές. Στα χαρτιά, αυτή τη στιγμή η ταινία είναι μόλις πίσω από το «The Blue Trail» (πολύ μπλέ παίζει) του Βραζιλιάνου Γκαμπριέλ Μασκάρο που φέρεται ως φαβορί για την Άρκτο.

Η άλλη ταινία του Λινκλέιτερ είναι το «Nouvelle Vague» και έχει ήδη τεθεί υπ' όψιν του φεστιβάλ των Καννών. Δύσκολο να κοπεί.

Αναμένουμε μετά χαράς, το κινηματογραφικό 2025 ξεκινά.