Έφυγε από τη ζωή η σκηνογράφος και ενδυματολόγος Έλλη Παπαγεωργακοπούλου - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
10:15
19/4

Έφυγε από τη ζωή η σκηνογράφος και ενδυματολόγος Έλλη Παπαγεωργακοπούλου

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε χθες το βράδυ στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση πως η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έφυγε από τη ζωή στα 55 της, πέφτοντας στο κενό. Το έργο που αφήνει πίσω της, πολυδιάστατο, πολύ διαφορετικό αλλά γεμάτο πρωτοτυπία και μεράκι. Αυτή ήταν η ζωή της.

Από τον Χρήστο Πολίτη

Γεννημένη το 1966 στη Θεσσαλονίκη, η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου θα ξεκινήσει τη μεγάλη της πορεία στον κόσμο της σκηνογραφίας και της ενδυματολογίας από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου όπου φοίτητησε δίπλα σε μεγάλους δασκάλους, όπως ο Μίμης Κοντός. Θα συνεχίσει τις σπουδές της στο Εθνικό Θέατρο ως ηθοποιός, αλλά εκεί είναι που θα γνωρίσει ανθρώπους που αργότερα θα συνεργαστεί στενά μαζί τους, σαν τον Νίκο Καραθάνο.

Πολλά και διαφορετικά πράγματα συνθέτουν την καλλιτεχνική ταυτότητα μιας γυναίκας που άφησε το στίγμα της ευδιάκριτα στη θεατρική, και όχι μόνο, σκηνή της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, όπως η έκθεση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με τις πόρτες που οδηγούσαν η μια μετά την άλλη σε μια διαφορετική εποχή για την Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 παρέα με τον σπουδαίο φωτογράφο Σπύρο Στάβερη, τα κοστούμια της εορταστικής Τελετής Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων για την Αθήνα 2004 σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου ή την εικαστική επιμέλεια του 51ου Διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision το 2005, που φιλοξενήθηκε στην Ελλάδα.


«Γκόλφω», σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος, Εθνικό Θέατρο, 2013

Το θέατρο όμως είναι εκείνο που θα της δώσει πολύ ελεύθερο χώρο για να δημιουργήσει. Από τον Θωμά Μοσχόπουλο και το θέατρο Αμόρε, μέχρι τη Λένα Κιτσοπούλου και τον Νίκο Καραθάνο, η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου φάνηκε να διαβάζει τα ψιλά γράμματα σε κάθε σενάριο που έπιανε στα χέρια της και να αποθεώνει εικαστικά το κάθε σχέδιο που αναλάμβανε, με διαφορετικό και ευφάνταστο τρόπο.

Τα σαν μαύρα μπαλόνια κοστούμια της θρυλικής πια, «Γκόλφως» του Νίκου Καραθάνου ή τα καπέλα του Μίκι Μάους στον αμφιλεγόμενο «Βυσσινόκηπο» της Στέγης, τα γεμάτα νοσταλγία και με μυρωδιά από ναφθαλίνη φορέματα στο πρόσφατο «Φεγγάρι από Χαρτί» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου για το Εθνικό Θέατρο, η συνεργασία της στο «Σκλαβί» με την Ξένια Καλογεροπούλου ή το αλλοπρόσαλλο μα τόσο γοητευτικό σύμπαν της Λένας Κιτσοπούλου στους «Τυραννόσαυρους Ρεξ» για το θέατρο Ρεξ και στην «Κοκκινοσκουφίτσα: Το Πρώτο Αίμα» για την Στέγη, η πολυπολιτισμική αναμέτρηση του Λάκη Λαζόπουλου στο «Θεέ μου τι σου Κάναμε;», οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου που αποθέωσαν την ιδέα της συνεργασίας και ταξίδεψαν μέχρι την Αμερική, η ξεκαρδιστική mainstream γραφή του Βασίλη Μυριανθόπουλου στο «Μόλις Χώρισα» ή η επική διάσταση που έδωσε ο Σταμάτης Φασουλής στο «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή. Αυτή ήταν η (βαριά) θεατρική ταυτότητα της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου, που πέρασε από όλες τις μεγάλες σκηνές της χώρας, από τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, μέχρι το Μέγαρο Μουσικής και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.


«Κοκκινοσκουφίτσα: Το Πρώτο Αίμα», σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ίδρυμα Ωνάση, 2014

Η δουλειά της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου σίγουρα δεν έμεινε μόνο στο θέατρο, ήταν μια work in progress παρουσία που έπιανε συνεχώς ένα νήμα και όριζε έτσι την δική της πορεία, τόσο ξεχωριστή, εδώ και σχεδόν 25 χρόνια, με επιρρόες της, όπως η ίδια έλεγε «τον Κουντέλκα, τον Γιόζεφ Μπόιζ και τον θείο της, αρχιτέκτονα Σάββα Κονταράτο».

Ήταν εκείνη που ζωντάνεψε τη «Βαβέλ», τη μουσική παράσταση της Νατάσσας Μποφίλιου, σχεδίασε τα σκηνικά και τα κοστούμια στον ασφυκτικό, μα τόσο θελκτικό κόσμο του υποψήφιου για Όσκαρ «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου και του «Hardcore» του Ντένη Ηλιάδη, αλλά και επιμελήθηκε εικαστικά την τριπλή παραγωγή μπαλέτου «Η Μοναχική», «Πρελούδιο στο Απομεσήμερο ενός Φαύνου» και οι «Συλφίδες» για λογαριασμό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής το 2006.

Με περισσότερες από εξήντα δουλειές στο ενεργητικό της, με σπουδαίους δασκάλους και συνεργάτες, μα με ένα μεράκι που έδινε έμπνευση στους ίδιους τους δημιουργούς να την εμπιστευτούν, σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος αποχαιρετά σήμερα ένα από το μεγαλύτερά του ταλέντα, αλλά κυρίως μια γυναίκα που είχε μια ολόδική της αισθητική, ζηλευτή κι αξιοθαύμαστη.


«Κυνόδοντας», σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος, 2009