Ταινία της Εβδομάδας: Tο «Drive my Car» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι είναι μια από τις καλύτερες δημιουργίες των τελευταίων ετών
Υποψήφιο για 4 Όσκαρ, και νικητής του χρυσού αγαλματιδίου για Καλύτερη Διεθνή Ταινία, κάτοχος βραβείου σεναρίου στις περσινές Κάννες, αυτό το θαυμάσιο φιλμ αποτελεί το αποφασιστικό πέρασμα στην ευρύτερη αναγνώριση για έναν από τους ταχύτερα ανερχόμενους και πιο ενδιαφέροντες δημιουργούς στο σινεμά ετούτη τη στιγμή.
Η δεύτερη ταινία που κυκλοφόρησε ο ιαπωνικής καταγωγής σκηνοθέτης μέσα στην ίδια χρονιά (η πρώτη με τίτλο «Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας» προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες πέρσι, έχοντας προηγουμένως περάσει από τις 27ες Νύχτες Πρεμιέρας) αποτελεί διασκευή διηγήματος του Χαρούκι Μουρακάμι. Ο ήρωάς της, ένας θεατρικός σκηνοθέτης που έχασε πρόσφατα τη γυναίκα του, δέχεται την πρόσκληση να ταξιδέψει στην πόλη της Χιροσίμα και να αναλάβει εκεί ένα ανέβασμα του τσεχοφικού «Θείου Βάνια». Μέσα από την καθημερινή του επαφή με τα μέλη του θιάσου που επέλεξε για την παράσταση, καθώς και με τη λιγομίλητη νεαρή γυναίκα που αναλαμβάνει χρέη οδηγού για λογαριασμό του, ο σκηνοθέτης θα κατορθώσει να διαχειριστεί την απώλεια και τη μοναξιά, θα βρει κοινό έδαφος με την απόμακρη οδηγό του, θα συναντήσει τις ιαματικές δυνατότητες της τέχνης και θα συνεχίσει τη ζωή του, με τον ίδιο τρόπο που η πολύπαθη πόλη, η οποία τον φιλοξενεί, αναγεννήθηκε κάποτε μέσα από τις στάχτες της.
Όπως και σε προηγούμενες δημιουργίες του Χαμαγκούτσι, έτσι κι εδώ, έτσι και στην κανονική ζωή άλλωστε, οι σταθερές που συνιστούν την ύπαρξη καθενός είναι δεδομένες και προδιαγεγραμμένες. Η ουσία όμως, αυτή η αόρατη μεταφυσική των πραγμάτων και των ανθρώπων, κρύβεται στις απρόσμενες τροπές που παίρνουν οι μικρές, προσωπικές μας ιστορίες, στις εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ αγνώστων και στο διαρκές, συνεχώς μεταβαλλόμενο ταξίδι από και προς τον εαυτό μας.
Ανεπιτήδευτη κινηματογραφική γλώσσα, απλότητα που δίνει σταδιακά τη θέση της σε κάτι βαθύτερο και πιο σύνθετο, υπόκλιση στην παντοδυναμία του σεναρίου, σκηνοθεσία που ξέρει να εκτιμά τις στάσεις και τις σιωπές (χαμένες αρετές του μοντέρνου σινεμά), με τρίωρη διάρκεια που δεν θα ξενίσει τους ανυπόμονους θεατές, το «Drive my Car» είναι ένα σχεδόν ελεγειακό φιλμ. Μιλά χαμηλόφωνα και θεραπευτικά.