10:53
31/5

«Friends: The Reunion»: Η νέα συνάντηση με τα «Φιλαράκια» δεν είναι καθόλου απλή και εύκολη υπόθεση

Δεν είναι εύκολο να γράψεις για κάποιον που ξέρεις πολύ καλά. Ή νομίζεις πως ξέρεις πολύ καλά. Θα νιώσεις πως γράφεις κάτι παραπάνω που ξέρεις για εκείνον και δεν θέλεις να μάθουν οι άλλοι. Ή ακόμα χειρότερα πως θα ξεχάσεις κάτι πολύ σημαντικό να μοιραστείς.

Θυμάστε εκείνο το επεισόδιο που «ήξεραν οτι ξέρουν πως ξέρουμε ο,τι ξέρουν»; Κάπως έτσι και τα «Φιλαράκια». Πάντα ήξεραν πως τα αγαπήσαμε. Τα δέκα χρόνια, δέκα ολόκληρες σαιζόν από τα «Φιλαράκια», σχεδόν μισή ζωή που μοιάζει με ολόκληρη. Ή καλύτερα η ίδια η ζωή. Αυτό φαίνεται και στο περιβόητο reunion επεισόδιο που στήθηκε για λογαριασμό του HBO Max. Μια συρραφή με στιγμές που ξεκίνησαν από τις πρώτες εκείνες auditions για τους ρόλους που τους άλλαξαν για πάντα τη ζωή. Και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. 

Λένε πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που εσύ επιλέγεις. Κι όταν δεν έχεις φίλους, τότε τι κάνεις; Ιδανικά δανείζεσαι προσπαθώντας να βρεις τον χώρο σου σε μια πιθανή παρέα. Όχι για έναν, αλλά για πολλούς (εκατομμύρια και βάλε) ανθρώπους, τα τηλεοπτικά «Φιλαράκια» υπήρξαν μπαλαντέρ στην ζωή τους για πολλά χρόνια. Αυτό συνειδητοποίησαν οι παραγωγοί και αρκετοί βρήκαν χώρο στο επετειακό επεισόδιο για να αφηγηθούν το πως τελικά η σειρά υπήρξε σωσίβια λέμβος.

Καμιά φορά δεν ξεκινάς να μετράς φίλους, όταν δεν βρίσκονται μαζί σου ή κοντά σου. Τους προσαρμόζεις ανάλογα με τις ανάγκες σου, όταν είναι παρόντες. Με όποιον από τους έξι ήρωες που σκάρωσαν η Μάρτα Κάουφμαν και ο Ντέιβιντ Κρέιν, σταθείς δίπλα, θα κουβαλάς μαζί και κάτι δικό σου. Έτσι είναι στημένο το επεισόδιο των αναμνήσεων, μια αναδρομή στους φίλους που μετράς όταν κοιτάζεις πίσω. 

Αυτή η παρέα είχε να συναντηθεί τηλεοπτικά κοντά είκοσι χρόνια. Και το έκαναν τώρα. Με ένα επεισόδιο πολύ μεγαλύτερο από τα γνωστά εικοσάλεπτα των sitcoms, που δεν έχει σενάριο και συγκεκριμένο μπούσουλα. Ένας τέτοιος σκελετός, όμως, πόσες αμήχανες στιγμές μπορεί να κρύβει; Πολλές, αλλά πόσο σημασία έχει όταν ο θεατής νιώθει πως κάτι πολύ δικό του είναι εκεί πέρα και εκτίθεται;

Αμηχανία, λοιπόν. Ίσως η λέξη που ταιριάζει περισσότερο για να περιγράψει κανείς αυτή τη νέα προσθήκη στο θρυλικό τηλεοπτικό λήμμα των «Friends». Όχι με την κακή έννοια όμως. Είναι ειλικρινές να στέκεσαι αμήχανος μπροστά σε κάτι που δεν ξέρεις πως του έχει φερθεί η ζωή 17 χρόνια μετά. Ούτε καν οι ίδιοι οι ηθοποιοί δεν ξέρουν πως είναι οι «άλλοι τους εαυτοί», εκείνοι που άφησαν πίσω. Αρκεί που τους θυμούνται με αγάπη και είναι διατεθειμένοι να επιστρέψουν σ' αυτούς.

Το επεισόδιο ξεκινά με έναν-έναν τους ήρωες να επισκέπτονται το ενιαίο σκηνικό, συγκινητικά στημένο όπως τότε. Το σπίτι του Τζόι και του Τσάντλερ, ο διάδρομος, το διαμέρισμα των Μόνικα-Ρέιτσελ και παραδίπλα το Central Perk. Οι καναπέδες, τα διακοσμητικά στους τοίχους και στα τραπέζια, όλα είναι εκεί σαν μια αναμνηστική φωτογραφία που διαδραστικά έχει ζωντανούς επισκέπτες. Έχουν αλλάξει, έχουν μεγαλώσει και επιστρέφουν σε μια αθώα εποχή.

Συγκινημένοι θα κάνουν εκεί το πρώτο βήμα και έπειτα θα προσέλθουν σε μια γιορτή που έχει στηθεί για αυτούς παρουσία κοινού που τους χειροκροτά και οικοδεσπότη τον πανταχού παρόντα - και εδώ επίσης αμήχανου - Τζέιμς Κόρτνεν. Εμβόλιμα, θα παίξουν το περιβόητο κουιζ ερωτήσεων με τα αγόρια αντίπαλα στα κορίτσια, παρόμοιο με εκείνο που η Ρέιτσελ απάντησε λάθος και τις έκανε να χάσουν το σπίτι τους, θα ξαναδιαβάσουν αξιομνημόνευτες σκηνές με την ίδια ζέση, θα θυμηθούν χαρούμενες και άδεξιες στιγμές, θα εξομολογηθούν έρωτες, θα υποδεχτούν παλιούς γνώριμους, ενώ γνωστοί και άγνωστοι θα μιλήσουν για εκείνους. Έτσι αρχίζει να αποκτά ζωή αυτή η ανάμνηση που θέλει να γίνει «ένα καινούργιο επεισόδιο».

Επιστρέφουμε στην αμηχανία. Το μοναδικό αντίδοτο σε όλο αυτό το προκάτ σκηνικό που χτίστηκε ξανά είναι εκείνοι. Το μοναδικό αυθεντικό στοιχείο σε οποιαδήποτε καινούργια προσθήκη είναι ξεκάθαρα και μονάχα εκείνοι. Και σηκώνουν το βάρος της φιέστας, που στήθηκε για να τους αποθεώσει. Λίγη σημασία έχει η συνοχή, αφού το κύριο συστατικό είναι η συγκίνηση. Ακόμα και οι αστείες στιγμές έχουν μέσα τους συγκίνηση. Για μια παρέα που ήταν παρέα «και άλλων», για μια τηλεόραση που ήταν διαφορετική από τη σημερινή, που μπορούσε εκτός από τηλεοπτικούς ήρωες να φτιάξει και «πραγματικές» ζωές.

Ποιος μπορεί να τα βάλει με τα «Φιλαράκια» και ποιος θα μπορέσει να σταθεί απέναντί τους; Η μαεστρία με την οποία φτιάχτηκαν τότε, ο τρόπος που τους εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί της, ο τσαμπουκάς μιας χούφτας νέων ανθρώπων δεν έχει (ευτυχώς) τίποτα κοινό με την Κάρα Ντελεβίν, την Lady Gaga και τον Τζάστιν Μπίμπερ που πραγματοποιούν guest εμφανίσεις στο reunion. Κανείς ίδιος με εκείνους. Σαν μια αχρείαστη παρένθεση σε μια συνάντηση, που δεν θα έχανε κάτι από την αξία της αν έλειπαν.

Αυτό είναι το θέμα όμως. Δεν απουσιάζει κάτι. Πώς είναι εκείνα τα συναπαντήματα μιας οικογένειας ή κάποιων ξεχασμένων συμμαθητών χρόνια μετά; Θα θυμηθεί ένας μια ιστορία, θα πει ο άλλος μία άλλη που κανείς δεν θυμάται και ύστερα θα χωρίσουν για να επιστρέψουν σπίτι. Βλέποντας αυτό το νέο επεισόδιο, σαν να καταλαβαίνεις πως κανείς τους δεν πήγε σπίτι 17 χρόνια πριν. Έμειναν στον διάδρομο εκείνο, βγαίνοντας από το σπίτι της Μόνικας, πηγαίνοντας για έναν τελευταίο καφέ στο Central Perk. Αυτή ήταν εξάλλου και η ατάκα που έκλεισε τότε την σειρά, με τον Τσάντλερ να αναρωτιέται «που θα μπορούσαν να πάνε για καφέ». Και τώρα βλέπουμε μετά το «cut» που σταμάτησε τις τηλεοπτικές ζωές τους.

Ναι, έπρεπε να «συμβεί» αυτό το επεισόδιο. Ακόμα και με τις πρόχειρες στιγμές του, τις βιαστικές συνθήκες, τους σφιχτούς χρόνους ενός αποπροσανατολισμένου σόου, κρύβει στον πυρήνα του ατόφια συγκίνηση. Πρόκειται για μία σπα΄νια περίπτωση που γίνεσαι μάρτυρας σε ένα πρώτυπο, υβρίδιο reunion. 

Κι όταν αυτή η συνάντηση, για όποιους λόγους κι αν πραγματοποιήθηκε, τελειώσει, τι μένει; Τι θα λέει οτι έμαθε ένας καινούργιος ή ένας παλιός θεατής; Πως η τηλεόραση έχει τη δύναμη να φτιάχνει παρέες. Πως οι έξι είναι ακόμα κάπου μαζί. Πως αυτή η συνάντηση είχε την αυθεντική αμηχανία των απρόσμενων συναντήσεων, στις οποίες πας από ανάγκη, μα στο τέλος λες καλά που πήγες.

Και γυρίζεις στο σπίτι σου. Καλύτερα να γυρίζεις, παρά να ήσουν εκεί από την αρχή.