Ταινία της Εβδομάδας: Είδαμε το αυτοπαρωδικής διάθεσης «Τhor:Love and Thunder» και περάσαμε καλά

Σήμερα θεωρείται από τις πιο σοβαροφανείς στιγμές του MCU και έχει σχεδόν ξεχαστεί, αλλά αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, τα fora και τα έντυπα περίμεναν ένα καρναβάλι από το «Thor» του Κένεθ Μπράνα πριν κυκλοφορήσει στις αίθουσες. Ήμασταν, βλέπεις, στην εποχή που η υπερηρωική δράση έπρεπε να είναι προσγειωμένη, να έχει γήινη αφετηρία, ακόμα και το «Iron Man», η ταινία έναρξης του διευρυμένου σύμπαντος της Marvel, είχε για ήρωα έναν έμπορο όπλων μαζικής καταστροφής, φόντο τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή και ανταγωνιστή τον συνεργάτη του, ήταν, δηλαδή, πολύ μακριά από τις διαγαλαξιακές και τις πολυ-συμπαντικές περιπέτειες που ακολούθησαν. Το «Thor» μοίρασε τη δράση μεταξύ Γης και Άσγκαρντ, ενίσχυσε και πάλι με επιτυχία το στοιχείο του φανταστικού και μπόλιασε το δράμα με ελάσσονες σαιξπηρισμούς που συναντάς και στο κόμικ. Από όλες τις ταινίες με τον Θορ που ακολούθησαν, αυτή είναι πιο κοντά στις ιλουστρασιόν σελίδες που ξεφυλλίζαμε ως παιδιά και κάποιοι συνεχίζουμε να ξεφυλλίζουμε, ως μεγάλα παιδιά.

Ακολούθησε το «Thor:The Dark World» που ήταν από τις ταινίες που θυσιάστηκαν στον βωμό του «διευρυμένου σύμπαντος» και στη συνέχεια ήρθε ο Τάικα Γουαϊτίτι. Το «Thor:Ragnarok» μπορεί να ξενίσει τον hardcore οπαδό, είναι η ταινία που κουρεύουν τον Θορ κι ας βάζoυν τον ίδιο τον Σταν Λι να το κάνει, βεβαιώνοντας έτσι ότι η παραγωγή έλαβε το καλώς έχειν από τον αρμόδιο. Είναι επίσης μια ταινία που έχει το στίγμα του δημιουργού της. Έστω και κάπως πιο μετρημένο, το παλαβό χιούμορ του Νεοζηλανδού δημιουργού, που συγγενεύει με τις pythonικές κωμικές συνθέσεις του παραλόγου και με το ενίοτε σουρεαλιστικό χάος του Γκίλιαμ, είναι πανταχού παρόν. Στο «Thor:Love and Thunder» ο Γουαϊτίτι επιστρέφει, εμφανώς με μεγαλύτερη δημιουργική ελευθερία, κομίζοντας εκείνη την ταινία του MCU που είναι πιο κοντά στην παρωδία από κάθε άλλη.

Η δραματική εκκίνηση, με έναν θεοσεβούμενο πατέρα που αγωνιά για το παιδί του και καλεί τους θεούς σε βοήθεια. μπορεί να σε ξεγελάσει. Δεν κρατά πολύ αυτή η πλάνη, καθώς από την πρώτη σύγκρουση του χαρακτήρα με κάποιο θεό, η οποία φέρει ένα ήπια αυτοπαρωδικό στοιχείο, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θα παρακολουθήσεις μια ταινία σαν αυτή του Μπράνα κι ας παραπέμπουν εκεί οι δραματικές στιγμές του ψυχωμένου Κρίστιαν Μπέιλ, που δανείζεται μερικά τρικ από τον συμπρωταγωνιστή του στον «Σκοτεινό Ιππότη» Χιθ Λέτζερ για να υποδυθεί τον Γκορ, τον Χασάπη των Θεών, μια δολοφονική ύπαρξη που βάζει στόχο να αφανίσει κάθε πιθανή κι απίθανη θεότητα. Zητούμενο για τον Γουαϊτίτι είναι η ελαφρότητα, η εξυπνάδα και μια ρετρό αφέλεια που συναντούσες στην cult επική φαντασία των ‘80s.

Το «Τhor:Love and Thunder» κινείται κάπου ανάμεσα στον «Φλας Γκόρντον», τους «Απίθανους Ληστές και τα Κουλουβάχατα της Ιστορίας», το «Krull» και το «Clash of the Titans». Έχει glam metal αισθητική, σάουντρακ απαρτιζόμενο από επιτυχίες των Guns ‘n’ Roses, ερεθισμένους χαρακτήρες – μην φανταστείτε στο επίπεδο του «Batman Returns», πάντα εντός του στενού, αποστειρωμένου πλαίσιου του MCU- γρήγορο ρυθμό, εξυπνάδες για άλλες τρεις ταινίες Μarvel και δυο κατσίκες που έρχονται για να σώσουν την κατάσταση, όταν τα ευρήματα αστοχούν. Ο Χέμσγουορθ εξελίσσεται σε κωμικό MVP ανάμεσα στους εναπομείναντες πρωταγωνιστές του franchise, η Τέσα Τόμσον παραμερίζεται ελαφρώς ώστε να λάμψει το ηρωικό άστρο της Νάταλι Πόρτμαν, o Δίας του Ράσελ Κρόου είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο θα ήθελες να περάσεις περισσότερο χρόνο, το αυτό ισχύει και για τον Γκορ του Κρίστιαν Μπέιλ, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο πιο αξιομνημόνευτος κακός του franchise, αν η ταινία έπαιρνε στα σοβαρά το δράμα της και την απασχολούσε πραγματικά η θεματική της επιλεκτικής ακοής των θεών. Είπαμε, όμως, ζητούμενο είναι η κωμωδία και η διασκέδαση. Κι εκεί το έργο κάνει τη δουλειά, έστω κι αν δεν συγκαταλέγεται για κανένα λόγο ανάμεσα στα καλύτερα που μας έχει προσφέρει το κορεσμένο αυτό είδος. Θα το πάρουμε και θα πούμε κι ευχαριστώ.