Διεθνής Ημέρα Μουσείων: Πέντε «άτακτες» κινηματογραφικές επισκέψεις σε μουσεία - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
10:37
18/5

Διεθνής Ημέρα Μουσείων: Πέντε «άτακτες» κινηματογραφικές επισκέψεις σε μουσεία

Το σινεμά, πάντα αρωγός σε γοητευτικές κακές συνήθειες! Σήμερα, Διεθνής Ημέρα Μουσείων, καταστρώσαμε 5 ταινίες που αξίζουν το λάφυρό τους.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

«TopKapi» (1964), του Ζιλ Ντασέν

Ενδεχομένως η καλύτερη ταινία του Ντασέν αφ' ότου γνώρισε τη Μελίνα Μερκούρη (σε ανταγωνισμό με την αμέσως προηγούμενη «Φαίδρα» του), είναι κλάσεις κάτω από το «Ριφιφί» του που γύρισε στην Γαλλία, σχεδόν μια δεκαετία πριν. Ωστόσο, και παρά την αμφίβολη γοητεία της πρωταγωνίστριας, οι δεύτεροι ρόλοι (ειδικά ο Ρόμπερτ Μόρλεϊ και ο βραβευμένος με Όσκαρ εδώ Πίτερ Ουστίνοφ), η τουριστική ματιά στα θέλγητρα της Κωνσταντινούπολης, ο ανάλαφρος χαρακτήρας και φυσικά η εκτυφλωτική βιρτουοζιτέ του Ντασέν στο ντεκουπάζ της ληστείας, την κάνουν ιδιαίτερα αγαπητή.

«Πως να Κλέψετε 1.000.000 Δολλάρια» (1966), του Γουίλιαμ Γουάιλερ

Ο Γουάιλερ είναι ο Γουάιλερ κι αυτόχρημα αυτό σημαίνει μια προκλητική ευχέρεια ευελιξίας σε όλα τα είδη, οπότε εδώ, στην δική του εκδοχή ενός ανάλαφρου heist με λαμπερό ζεύγος, με μια καταπληκτική σκηνή σε μια...ντουλάπα (που γενικώς δείχνει πως μπορείς να κινηματογραφήσεις ανάλαφρα το φλερτ) και μια ωραία, τεμπέλικης ταχύτητας και θαύμα ρυθμού ληστεία παριζιάνικου μουσείου (αβίαστα) μεγαλουργεί. Η Ώντρεϊ φοράει τα Ζιβανσί της, ο Πίτερ Ο' Τουλ γλεντάει με τον σαρκαστικό δανδισμό του, όλα κυλούν ρολόι, το βλέπετε απόψε.

«The Hot Rock» (1972), του Πίτερ Γέιτς

Λίγοι το είδαν, ελάχιστοι το θυμούνται, διασκεδαστικό αλλά και κάπως αμήχανο είναι έτσι όπως σκοπεύεται ανάμεσα στη φάρσα και το θρίλερ, το έργο του Πίτερ Γέιτς («Μπούλιτ») σε σενάριο Γουίλιαμ Γκόλντμαν (δις οσκαρούχος με «Όλοι Οι Άνθρωποι του Προέδρου» και τους «Δυο Ληστές»), έχει έναν Ρέντφορντ (αρκεί), έναν Τζορτζ Σίγκαλ κι έναν Ζίρο Μοστέλ, έχει και καλοστημένες επανειλημμένες προσπάθειες ληστείας ενός διαμαντιού που βρίσκεται στο Μουσείο του Μπρούκλιν, που όλο αποτυγχάνουν λόγω μιας απρόβλεπτης γκάφας κάθε φορά.

«Υπόθεση Τόμας Κράουν» (1999), του Τζον ΜακΤίρναν

Ριμέικ της μοντερνιστικής ταινίας του '68, με τον Πιρς Μπρόσναν και την Ρενέ Ρούσο στους ρόλους των ΜακKουήν και Ντάναγουεϊ, ρυθμική και στυλάτη εντελώς είναι κι ας λένε οι επικριτές, προφανώς δεν αναμετράσαι με τη μυθικότητα των πρώτων πρωταγωνιστών αλλά το ζεύγος εδώ δεκάρα δεν δίνει και φτιάχνει το δικό του (ηφαιστειώδες) love story, ενώ η δράση μεταφέρεται από τράπεζα σε μουσείο (φυσικά κανένα μουσείο δεν συγκατατέθηκε για γυρίσματα στους χώρους του μιας και διέρρευσε απαρέσκεια για την κλεπτολαγνεία της ταινίας) με το αποτέλεσμα να είναι καθ' όλα εύπεπτο και σέξι έστω κι αν μη συγκρίσιμα με την πρώτη ταινία.

«Διπλή Παγίδα» (1999), του Τζον Άμιελ

Η αγαπημένη του είδους για τον υπογράφοντα, λίγους μήνες πριν τον ριμέικ του «Τόμας Κράουν», με εκθαμβωτικό ζεύγος στα πρόσωπα των Σον Κόνερι και Κάθριν-Ζέτα Τζόουνς, λειτουργική σκηνοθεσία από τον Τζον Άμιελ, ωραίος σκηνοθέτης της βιομηχανίας που δεν ευτύχησε στα σενάρια (έκανε όμως το «Sommersby»), γυρίσματα στη Σκωτία στον πύργο του Κόνερι, κάμποση millennium πρεμούρα, τέλεια βλέμματα απόγνωσης άνδρα προς γυναίκα που δεν δικαιούται πια να διεκδικεί και μερικές από τις πιο καλοστημένες art ληστείες που έχουμε δει. Κι έκανε και τα διπλά εισιτήρια από τον «Τόμας Κράουν».