57ο ΦΚΘ: Η κλινική «Παρηγοριά του Τζο Τσίνκουε» του Σωτήρη Δουνούκου

Το πρώτο μεγάλου μήκους πόνημα του ελληνικής καταγωγής Αυστραλού, Σωτήρη Δουνούκου, αποτελεί μία από τις αξιοσημείωτες, ελληνικού χρώματος παραγωγές που φιλοξενούνται στην ενότητα «Έλληνες της Διασποράς» του 57ου ΦΚΘ. Ο λόγος για την «Παρηγοριά του Τζο Τσίνκουε», ένα low budget θρίλερ δωματίου που αναβιώνει στη μεγάλη οθόνη μια ιστορία που σόκαρε την αυστραλιανή κοινή γνώμη τη δεκαετία του ‘90, και βασίζεται στο ομώνυμο best-seller της Έλεν Γκάρνερ.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο 1997, τότε που η Άνου Σινγκ, μια όμορφη φοιτήτρια Νομικής, εξομολογείται στους φίλους της πως σχεδιάζει να αυτοκτονήσει, θέλοντας να λυτρωθεί από μια μυστηριώδη ασθένεια που (φέρεται να) την ταλαιπωρεί. Το αγόρι της, (ο Τζο Τσίνκουε που αναφέρεται στον τίτλο), προσπαθεί να της σταθεί, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει τελικά πως το μακάβριο φλερτ της Άνου με το θάνατο αρχίζει να περιλαμβάνει σταδιακά και τον ίδιο. Έτσι κάποια στιγμή, στο «αποχαιρετιστήριο» δείπνο που παραθέτει στους φίλους της, η κοπέλα ναρκώνει τον Τζο, θέτοντας πλέον τη ζωή του στο έλεος των αρρωστημένων εμμονών της.

Το true-crime θρίλερ του Δουνούκου συγκαταλέγεται σε εκείνα τα λεγόμενα «μικρά» φιλμ που προσπαθούν φιλότιμα να μεταστρέψουν την «ανεξάρτητη» ψυχή τους σε αρετή, βασιζόμενα σε ένα γερό premise, ικανό να παρακάμψει το ανάχωμα του χαμηλού budget. Πολλά εσωτερικά γυρίσματα και μια διαλογικού τύπου εστίαση στους δύο βασικούς χαρακτήρες αποτελούν τους κύριους εκφραστικούς άξονες μιας παραγωγής που παραπέμπει σε καλοφτιαγμένη τηλεταινία, χωρίς αυτό να αποτελεί αναγκαστικά ψεγάδι αναφορικά με τις αφηγηματικές δεξιότητες του Ελληνοαυστραλού σκηνοθέτη που πριν δύο χρόνια έφυγε από το Τορόντο με το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας για το «Un Seul Corps» (το οποίο φιλοξένησαν σε πρώτη πανελλήνια προβολή οι Νύχτες Πρεμιέρας).

«Η Παρηγοριά του Τζο Τσίνκουε» επιλέγει να ευθυγραμμιστεί με μια κλινική, ασυναισθηματικού τύπου αφήγηση, σε μια απόπειρα ενδεχομένως να εντείνει την ατμόσφαιρα γύρω από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε μια ιστορία τρέλας της διπλανής πόρτας. Υπό το πρίσμα αυτό, το φιλμ λανσάρει μια παγερή υποκειμενικότητα, σα να γεννιέται μέσα από τον μοιραία εμμονικό λαβύρινθο που έκρυβε στο μυαλό της η Άνου. Στην ήδη γνωστή υπόθεση όπου φιγουράρει το αρχέτυπο της γυναίκας-αράχνης, το θύμα σκιαγραφείται ως ένα πλάσμα υποτονικό, με κατεσταλμένα τα όποια αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης μπρος τον κίνδυνο που πλησιάζει. Η αποστασιοποιημένη ματιά του Δουνούκου πάνω στο θέμα του επιδιώκει να υπερθεματίσει πάνω στη σκιαγράφηση μιας προμελετημένης κτηνωδίας, από κάποιο σημείο και μετά όμως το σοκ της όλης ψυχρότητας καταλήγει περίπου μπούμερανγκ. Κοινώς, το παγερό αίμα της Άνου γίνεται ένα με την ταινία, κάτι που σε συνδυασμό με την παθητικότητα του Τζο καθιστά την «Παρηγοριά» όχι απλώς το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου εγκλήματος, αλλά το σκηνικό μιας ζοφερής ατμόσφαιρας που επιβάλλεται ως η μόνη αληθινή πρωταγωνίστρια μιας ιστορίας που διαθέτει χαρακτήρες - θεωρητικά τουλάχιστον - περισσότερο ενδιαφέροντες.