«Θα μας προσέχει μέχρι να συναντηθούμε ξανά»: Ο Ράιαν Κούγκλερ αποχαιρετά τον δικό του «Black Panther»

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο Τσαντγουικ Μπόουζμαν έδινε μία προσωπική μάχη μετά την διάγνωσή του με καρκίνο του παχέος εντέρου, κάτι για το οποίο δεν είχε μιλήσει ποτέ δημόσια. Στη διάρκεια αυτής της τετραετίας έγινε σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς, πρωταγωνίστησε σε μια από τις πιο εμπορικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, έγινε πρότυπο για πολλά νέα παιδιά σε όλο τον πλανήτη. Η άγνωστη αυτή για το κοινό  πληροφορία έκανε το επιτευγμά του ακόμη μεγαλύτερο, με τον κόσμο να τον αποχειρετά ως ένα σπάνιο δείγμα ελπίδας και επιμονής. 

Στους αμέτρητους αποχαιρετισμούς που ακολούθησαν την είδηση του θανάτου τού, ξεχωρίζει το μακροσκελές «αντίο» του σκηνοθέτη της ταινίας «Black Panther, Ράιαν Κούγκλερ που εξέφρασε πρώτα απ' όλα τα συλλυπητήριά του προς τη σύζυγό του Μπόουζμαν, Σιμόν, και την οικογένειά του, εξιστορώντας στη συνέχεια τις εμπειρίες του από την συνεργασία που είχαν τα τελευταία χρόνια. 

«Τον ηθοποιό που θα ενσάρκωνε τον Τ'τσάλα τον κληρονόμησα από την επιλογή της Marvel και των αδερφών Ρούσο. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων γι' αυτή την επιλογη. Η πρώτη φορά που είδα την ερμηνεία του Τσαντ ως Τ'τσάλα ήταν σε ένα workprint του «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος». Προσπαθούσα τότε να αποφασίσω αν το να σκηνοθετήσω το «Black Panther» ήταν σωστή επιλογή για μένα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που καθόμουν σε μια σουίτα του μοντάζ στο Στούντιο της Ντίσνεϊ κι έβλεπα τις σκηνές του. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ήθελα να κάνω την ταινία. Αφότου τον αφήνει η ηρωίδα της Σκάρλετ, ο Τζαντ κι ο Τζον αρχίζουν να συζητούν σε μια γλώσσα που δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Μου έμοιαζε γνώριμη, γεμάτη από ηχητικές αναφορές στον τρόπο που μιλούν τα μικρά Μαύρα παιδιά στην Αμερική. Τους ήχους για τους οποίους μας μάλωναν, ότι ήμασταν ασεβείς κι απρεπείς. Αλλά είχε και μια μουσικότητα που την έκανε ν' ακούγεται αρχαία, δυναμική κι αφρικανική. Στη συνάντησή μου, αφότου είδα την ταινία, ρώτησα τον Νέιτ Μουρ, έναν από τους παραγωγούς, σχετικά με τη γλώσσα. και μου απάντησε πως είναι Xhosa, η μητρική γλώσσα του Τζον Κέινι. Εκείνος κι ο Τσαντ αποφάσισαν να την παίξουν έτσι τη σκηνή κι ακολουθήσαμε.

(...) Αργότερα έμαθα πως είχαν γίνει πολλές συζητήσεις για το πώς θα ακουγόταν ο Τ'τσάλα. Η απόφαση να έχει η Γουακάντα ως επίσημη γλώσσα την Xhosa επικυρώθηκε από τον Τσαντ επειδή μπορούσε να μάθει τα λόγια του στην Xhosa στο γύρισμα. Υποστήριξε, επίσης, την ιδέα ο ήρωάς του να μιλά με αφρικανική προφορά, ώστε να παρουσιάσουμε τον Τ'τσάλα στο κοινό ως Αφρικανό βασιλιά, του οποίου η διάλεκτος δεν αλλοιώθηκε από τη Δύση.

Γνώρισα τελικά τον Τσαντ στις αρχές του 2016, όταν υπέγραψα για την ταινία. Μιλήσαμε για τις ζωές μας, για την εποχή που έπαιζα φούτμπολ στο πανεπιστήμιο, την εποχή που σπούδαζε σκηνοθεσία στο Χάρβαρντ, το κοινό μας όραμα για τον Τ'τσάλα και τη Γουακάντα. Μιλήσαμε για την ειρωνία του ότι ένας παλιός συμφοιτητής του από το Χάρβαρντ τώρα έγραφε την ιστορία του Τ'τσάλα για τη Marvel Comics. Τότε παρατήρησα ότι ο Τσαντ ήταν μια ανωμαλία στο σύστημα. Ηταν ήρεμος, με αυτοπεποίθηση και  μελετούσε συνέχεια. Αλλά ήταν επίσης ευγενικός, τρυφερός, με το πιο ζεστό γέλιο του κόσμου και μάτια που έμοιαζαν να έχουν δει πολλά περισσότερα σε σχέση με τα χρόνια του, αλλά ταυτόχρονα έλαμπαν σαν του παιδιού που βλέπει κάτι για πρώτη φορά.

(...) Ερχόταν στις οντισιόν για τους β' ρόλους, πράγμα που δεν συνηθίζεται για τους πρωταγωνιστές . Ηταν παρών για πολλές οντισιόν για το ρόλο του Μ'μπάκου, εκείνη του Γουίνστον Ντιουκ τη μετέτρεψε σε αγώνα πάλης. Ο Γουίνστον έσπασε το βραχιόλι του. Στη οντισιόν της Λετίσια Ράιτ για το ρόλο της Σούρι, εκείνη έσπασε τη βασιλική πόζα του με το χαρακτηριστικό χιούμορ της και ζωγράφισε στο πρόσωπο του Τ'τσάλα ένα χαμόγελο που ήταν 100% ο Τσαντ.

Με θλίβει η σκέψη ότι δεν θα μπορέσω να ξαναδώ ένα κοντινό του στο μόνιτορ ποτέ ξανά, ή να τον πλησιάσω και να του ζητήσω ακόμα μια λήψη.Ο Τσαντ έδινε μεγάλη αξία στην ιδιωτική ζωή του και δεν γνώριζα τις λεπτομέρειες της ασθένειάς του. Όταν η οικογένειά του δημοσιοποίησε τη δήλωσή της, συνειδητοποίησα ότι εκείνος ζούσε με την ασθένειά του για ολόκληρο το διάστημα που τον γνώριζα. Επειδή ήταν άνθρωπος που φρόντιζε τους άλλους, ήταν ηγέτης, άνθρωπος με πίστη, αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, προστάτεψε τους συνεργάτες του από το πόσο ο ίδιος υπέφερε. Εζησε μια όμορφη ζωή. Κι έκανε σπουδαία τέχνη. Ήταν σαν μια επική επίδειξη πυροτεχνημάτων. Θα λέω ιστορίες για το πώς ήμουν παρών σε κάποιες από τις σπίθες του μέχρι να πεθάνω. Τι απίστευτη σφραγίδα που άφησε στον κόσμο μας.

(...) Στον αφρικανικό πολιτισμό συχνά αναφερόμαστε στα αγαπημένα μας πρόσωπα ως προγόνους. Είχα το προνόμιο να σκηνοθετήσω σκηνές του ήρωα του Τσαντ, του Τ'τσάλα, όπου επικοινωνούσε με τους προγόνους της Γουακάντα. Ημασταν στην Ατλάντα, σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη, με bluescreens και πελώρια κινηματογραφικά φώτα, αλλά η ερμηνεία του Τσαντ το έκανε όλο αυτό να μοιάζει αληθινό. Νομίζω πως ήταν επειδή απ' όταν τον πρωτογνώρισα, οι πρόγονοι μιλούσαν μέσα απ' αυτόν. Δεν είναι μυστικό για μένα πια το πώς μπορούσε να ενσαρκώσει δεξιοτεχνικά κάποιους από τους πιο ξεχωριστούς. Με βαριά καρδιά και αίσθηση ευγνωμοσύνης αναγνωρίζω ότι βρέθηκα δίπλα του,αλλά τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω τον Τσαντ ως πρόγονο. Και ξέρω ότι θα μας προσέχει μέχρι να συναντηθούμε ξανά.»