Ageism sucks: Τα πιο ωραία νέα από την πιο ενεργή γέρικη γενιά της ιστορίας του Χόλιγουντ

Να μην σου αρέσει ένας απ' όλους αυτούς, στέκει. Να μην ενδιαφέρεσαι όμως να δεις τι σου έχουν για μετά είναι παράταιρο με την έννοια της κινηματογραφοφιλίας. Στο κάτω-κάτω, στην Δύση που ζούμε, και δίχως την παραμικρή τάση παράκαμψης του κινηματογράφου μακριά της, είναι όλοι τους δημιουργοί (ένας και ηθοποιός) που ευθύνονται για πολλές από τις ωραιότερες εμπειρίες μας στην αίθουσα, για την σινεφιλία μας καθαυτή.

Και το πιο ωραίο, λέω εγώ, είναι ότι τους...επιτρέπεται να εργάζονται ακόμη, σε μια εποχή που πολλοί έχουν πολλά να την ψέξουν, αλλά στην πράξη είναι η λιγότερο ageist εποχή που έζησε το Χόλιγουντ. Δεν ξεχνάμε ότι πάμπολλοι ιστορικοί δημιουργοί της βιομηχανίας ήταν στα αζήτητα πριν γίνουν 70, ενώ κλασικό είναι το παράδειγμα κοτζάμ Μπίλι Γουάιλντερ που τον είχαν τα στούντιο για λούτρινο που έλεγε τη γνώμη του για σενάρια, αλλά δεν μπορούσε ο ίδιος ποτέ να βρει λεφτά να υλοποιήσει ένα δικό του. Ποιος, ο Μπίλι Γουάιλντερ, ο ίσως μεγαλύτερος σεναριογράφος της ιστορίας. (Οπότε και η στιγμή να θυμηθούμε έναν εξόριστο της γενιάς που συζητάμε, τον μεγάλο Ντε Πάλμα. Πόσο κρίμα ο εκτοπισμός του - παράπλευρη απώλεια της πληγής ενός σινεμά που ιδίως αυτός αντιπροσωπεύει. Ή, βέβαια δύο τιτάνες, τον Ρόμαν Πολάνσκι και τον Γούντι Άλεν, που επίσης είναι πάντα εδώ κι ας μην μπορεί το δέσμιο Variety να γράψει γι' αυτούς.)

Πίσω στα καλά. 

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο νεανίας της συντροφιάς του Δαχτυλιδιού, στα 77 του μόλις, ετοιμάζει ταινία για τα UFO, με σεναρίστα του τον Ντέιβιντ Κεπ. Ο Μάρτιν Σκορσέζε, στα 81 του, έχει διπλό σχέδιο μιας ταινίας για τον Ιησού και μιας για τον Φρανκ Σινάτρα. Διπλή αγιότητα. Για την δεύτερη βέβαια θέλει τον ΝτιΚάπριο για Σινάτρα (οπότε θα δούμε πώς είναι να σφίγγεται ο Φρανκ), αλλά θέλει και την Τζένιφερ Λόρενς για Άβα Γκάρντνερ, οπότε το πράγμα σοβαρεύει. Γενικώς Μάρτι, παράτα τα όλα, και γύρνα αυτό. Κι ας μην συνηγορεί η Τίνα Σινάτρα, η κόρη που διαχειρίζεται το όνομα του μπαμπά. Η Sony θέλει, εμείς θέλουμε, στρώσου! (Σπίλμπεργκ και Σκορσέζε θα συνεργαστούν επίσης για μια τηλεοπτικοποίηση του «Cape Fear», μια που το διαβάσαμε, μια που το ξεχάσαμε.)

Για τον 85χρονο Φράνσις Φορντ Κόπολα τα έχουμε πει πολλές φορές, αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια καμπάνια (προτείνω #ShowMegalopolis) που θα ξεδιαλέξει έναν σοβαρό αγοραστή να διανείμει το έργο παντού. Δεν είναι δυνατόν η ταινία να κινδυνεύει στ' αλήθεια να μην προβληθεί σε αίθουσα.

Η περίπτωση του Ρίντλεϊ Σκοτ, προς 87 αυτός, είναι επίσης οικεία στους αναγνώστες μας. Μπορεί ο καθένας μας να έχει την γνώμη του για τα αποτελέσματά του, αλλά και μόνο που ετοιμάζεται ακόμα μια φορά να βγει από το Κολοσσαίο, ενώ πριν ήταν στο Αούστερλιτς του Ναπολέοντα και πιο πριν γύριζε δυο ταινίες στην ίδια χρονιά και τώρα ήδη έχει επόμενο (του Μονομάχου!!) ενόψει, είναι μια απόδειξη αυτού που έλεγε ο Τουέιν - και μας θυμίζει το Variety από όπου αντλούμε το θέμα -  ότι «age is a case of mind over matter. If you don't mind it, it doesn't matter».

Όμως όλοι αυτοί δεν είναι παρά τα κλωνάρια του Κλιντ Ίστγουντ που τα βλέπει χαμογελαστός να παίζουν στην παιδικά χαρά που μεγάλωσε. Στα 93 του έχει έτοιμο το «Juror No. 2». Οι φήμες λένε ότι στην Warner είναι ενθουσιασμένοι με αυτό που έχουν δει (αλήθεια όμως ειδικά της Warner την γνώμη την περιφρονούμε μετά από τα χαΐρια της ορδής του Ζάσλαβ) και όταν με το καλό η ταινία βγει και σαρώσει, ο Κλιντ θα έχει αποδείξει εκ νέου ότι με τον χαμηλό προϋπολογισμό και την κατασκευαστική μαγκιά η βιομηχανία του σινεμά μπορεί να αντέξει και να προχωρήσει. Θα έχει αποδείξει και άλλα, όμως δεν είναι ακόμα η στιγμή της τυμπανοκρουσίας.

Και τότε, αντί επιλόγου, θα έρθει ο Πολ ο Σρέιντερ, άλλος ένας φίλος απ' τα παλιά, στα 77 του παλικάρι κι αυτός, και επίσης σε μεγάλες πιένες προσφάτως, να υπενθυμίσει ακόμα και στον Κλιντ τον Μανοέλ ντε Ολιβέιρα, που στα 104 του συνέχιζε απρόσκοπτα την παραγωγή του. «Έχει δρόμο ακόμα ο Κλιντ», λέει ο Σρέιντερ, ελπίζουμε αφήνοντας πίσω τις ανοησίες που ξεστόμισε για το «Cry Macho» πριν δυο χρόνια, που μάλλον τον βρήκε σε ασθενική στιγμή και δεν το πήρε μυρωδιά.

Πάμε γέροι μου.