Άλλη μία (πολύ μακρά) σεζόν βραβεύσεων έφτασε στο τέλος της με την 85η απονομή των Όσκαρ και ένα επικό σε διάρκειαhugh, αν και λίγο σε περιεχόμενο ή εκπλήξεις, ξενύχτι ολοκληρώθηκε.

Γράψαμε αναλυτικά για τους νικητές, καθώς και την άποψή μας για τις βραβεύσεις και τις εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί, και τώρα ανατρέχουμε σε όλα που θα θυμόμαστε, τις στιγμές που θα μας μείνουν - είτε για καλό είτε για κακό λόγο.

Ο χλιαρός οικοδεσπότης

Χωρίς να φτάνει στα βάθη της καταστροφικής βραδιάς που παρουσίασαν ο Τζέιμς Φράνκο και η Αν Χάθαγουεϊ, ο Σεθ ΜακΦάρλαν τελικά μάλλον απογοήτευσε με την διστακτική, αγχωμένη του παρουσία στον αρχικό του μονόλογο που άρχισε με υποσχέσεις («Και η αποστολή τού να κάνουμε τον [σ.σ. γνωστό για τη δυσθυμία του] Τόμι Λι Τζόουνς ξεκινά τώρα!») αλλά κατέληξε να ξεχειλώνει επικίνδυνα.

Πουθενά δεν ήταν αυτό πιο προφανές από ό,τι κατά τη διάρκεια του μικρού σκετς με τον Γουίλιαμ Σάτνερ, ο οποίος «επέστρεψε από το μέλλον» ως Κάπτερ Κερκ του «Star Trek» για να αποτρέψει τις κακές κριτικές που θα λάμβανε η απονομή από τους δημοσιογράφους.

Ο ΜακΦάρλαν ήταν στα καλύτερα του σε κάποιες μεμονωμένες κωμικές ατάκες και - περιέργως -στα μουσικά νούμερα που ναι μεν ήταν υπερβολικά πολλά (περισσότερα γι' αυτό παρακάτω) αλλά τουλάχιστον ευχάριστα εκτελεσμένα από τους συμμετέχοντες, και κυρίως τον ΜακΦάρλαν που με άνεση τους ανταγωνίστηκε φωνητικά και χορευτικά.

Ο μέσος όρος είναι τελικά μέτριος κυρίως επειδή τα δύο αυτά στοιχεία - ο ενθουσιώδης και παραδοσιακός εορτασμός του μιούζικαλ και τα πιο ανίερα ή μη πολιτικά ορθά αστεία του ΜακΦάρλαν - δεν μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά δημιουργώντας έναν άνισο τόνο, και επειδή οι ατάκες του δεν ήταν τόσο καυστικές όσο θα ήθελε.

Σίγουρα αυτό είναι ακριβώς το στιλ του - υπήρξαν σεξιστικά αστεία («Το "Zero Dark Thirty" μιλά για το πώς μια γυναίκα απλώς δεν μπορεί να ξεχάσει μερικά πράγματα»), ελαφρώς ομοφοβικά αστεία και ελαφρώς αντισημιτικά αστεία αλλά ελάχιστα από όσα είπε, λειτούργησαν πραγματικά στην αίθουσα και στους τηλεθεατές, ή ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπα και εμπνευσμένα.

Και το ξέρουμε ότι το τραγούδι του για όλες εκείνες τις ταινίες στις οποίες γνωστές ηθοποιοί εμφανίστηκαν γυμνόστηθες, ήταν εν μέρει αυτο-σαρκαστικό και οι αντιδράσεις στημένες, αλλά ήταν ταυτόχρονα μάλλον κακόγουστο, ειδικά όταν ανάμεσα στους ρόλους στους οποίους αναφέρεται συμπεριλαμβάνονται θύματα σεξουαλικής βίας.

Όσο για το τραγούδι για τους χαμένους στο τέλος της τελετής; Αυτό το έχουμε ξεχάσει ήδη.

Το μιούζικαλ γιορτάζει - τι ακριβώς όμως;

Είναι μια σχετικά παράξενη απόφαση: επειδή ένα μιούζικαλ («Οι Άθλιοι») έχει πολλές υποψηφιότητες, θα κάνουμε μία αναδρομή στο κινηματογραφικό μιούζικαλ για να δείξουμε πόσο φανταχτερός και υπέροχος είναι ο κόσμος της σόου μπίζνες, και το ότι μερικοί από τους μεγαλύτερους σταρ μπορούν να χορέψουν και να τραγουδήσουν! Κάτι παρόμοιο, όμως, δεν είχε κάνει και ο Χιου Τζάκμαν ως παρουσιαστής της τελετής του 2009, δηλώνοντας ότι τα «μιούζικαλ επέστρεψαν»;

Η αναδρομή ήταν επιλεκτική σε σημείο φάρσας (μόνο τα πιο πρόσφατα μιούζικαλ είχαν ουσιαστικό χρόνο, με μερικές μόνο αναφορές στα θρυλικότερα παραδείγματα του παρελθόντος) και ποτέ δεν έφτασε να δέσει οργανικά με το σόου - κάποια στιγμή το καστ του «Σικάγο» βγήκε στη σκηνή για να παρουσιάσει ένα βραβείο με αφορμή την 10ετη επέτειο από τη βράβευσή του ως Καλύτερης Ταινίας! Πώς γίνεται να μην σκεφτείς ότι ο μόνος λόγος που ήταν στη σκηνή ήταν το γεγονός ότι οι παραγωγοί εκείνης της ταινίας ήταν ταυτόχρονα οι παραγωγοί της απονομής;

Όσο εντυπωσιακά και αν ήταν τα φωνητικά της Τζένιφερ Χάντσον ή διασκεδαστική η ενέργεια της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, τα μουσικά αυτά νούμερα έκαναν μια ανυπόφορα μεγάλη σε διάρκεια τελετή ακόμη μεγαλύτερη.

Ο Τζέιμς Μποντ έχει την τιμητική του

Τα πενήντα χρόνια Τζέιμς Μποντ (και το ένα δις δολάρια στα ταμεία ίσως;) έκαναν ένα μικρό αφιέρωμα στον 007 απολύτως λογικό, με ένα βίντεο που δεν ντράπηκε να συμπεριλάβει και μερικές απολαυστικά εξωφρενικές στιγμές της σειράς πλάι στην πιο 'σοβαρή' ατμόσφαιρα των πρόσφατων ταινιών.

Το βίντεο έδωσε τη θέση του στη Σίρλεϊ Μπάσεϊ και το «Goldfinger», που ήταν μεν μια κλισέ επιλογή αλλά τελικά κέρδισε δίκαια ένα standing ovation από την αίθουσα. Δυστυχώς η πολυαναμενόμενη εμφάνιση της Αντέλ, που τραγούδησε το «Skyfall», δεν ήταν του ίδιου επιπέδου, κυρίως λόγω ηχητικών προβλημάτων...

Οι ευχαριστήριοι λόγοι

Ένα από τα τρία σίγουρα βραβεία της βραδιάς συνοδευόταν από ακόμη μία βεβαιότητα: ο λόγος του Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα ήταν εύγλωττος, κλασάτος, έξυπνος και μετριόφρων. Αλλά κανείς δεν περίμενε (αν και μετά τα BAFTA θα έπρεπε) ότι θα ήταν και τόσο παιχνιδιάρικος.

Από το αστείο του για την παρουσιάστρια της κατηγορίας, Μέριλ Στριπ, και την ανταλλαγή που έκαναν (όπως εξήγησε, εκείνη ήταν να παίξει τον Λίνκολν, εκείνος τη Θάτσερ), ως την επιμονή του ότι «η ταινία δεν έπρεπε να είναι μιούζικαλ», ο Ντέι Λιούις ήδη διένυε τον καλύτερο λόγο της βραδιάς, πριν καν φτάσει στον λιτό αλλά συγκινητικό επίλογο του: «για τη μητέρα μου».

Οι μόνοι άλλοι που ξεχώρισαν ήταν αυτός της Τζένιφερ Λόρενς που πρώτα από όλα αστειεύτηκε για την μικρή της πτώση καθ'οδόν προς τη σκηνή («Έχετε σηκωθεί επειδή αισθάνεστε άσχημα που έπεσα», είπε γελώντας), ο πάντα ευφάνταστος, και ευφραδής σαν τον σκηνοθέτη του, Κρίστοφ Βαλτς, ο γλυκύτατος Ανγκ Λι, η απλή και αβίαστα αστεία Αντέλ, και ο συγκινημένος και αγχωμένος Μπεν Άφλεκ.

Ο επίλογός του Άφλεκ («Τόσοι άνθρωποι μού έτειναν το χέρι και θέλω να τους ευχαριστήσω. Δεν πρέπει να κρατάς κακίες - είναι δύσκολο αλλά δεν πρέπει να το κάνεις. Δεν έχει σημασία το να πέφτεις. Το μόνο που έχει σημασία είναι το πώς σηκώνεσαι ξανά») ήταν ειλικρινής και θριαμβευτικός, χωρίς να γίνεται αλαζονικός.

Η προεδρική αίγλη

Ο Τζακ Νίκολσον έχει παρουσιάσει στο παρελθόν το σημαντικότερο βραβείο της απονομής αλλά φέτος επισκιάστηκε από την Μισέλ Ομπάμα (και τους περίεργους ένστολους που στέκονται αφύσικα χαμογελαστοί στο φόντο) και την συμμετοχή της στην ανακοίνωση του νικητή.

Όπως πάντα, η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ ήταν συμπαθής και αξιοπρεπής - αλλά αυτό πρέπει να είναι το πιο αλλόκοτο δίδυμο παρουσιαστών της τελευταίας δεκαετίας τουλάχιστον;