Αίνμπο: Πριγκίπισσα του Αμαζονίου

Ένα μικρό κορίτσι, η 13χρονη Αίνμπο, μεγαλώνει στα βάθη του Αμαζονίου. Όταν ανακαλύπτει πως το χωριό της απειλείται από την καταστροφική εκβιομηχανοποίηση θα αναλάβει να προστατεύσει τη φυλή της και την ζούγκλα από την καταστροφική μανία των ανθρώπων.

Ανάμεσα στον «Βασιλιά των Λιονταριών» και το «Avatar», η «Αίνμπο: Πριγκίπισσα του Αμαζονίου» είναι ένα καλοδεχούμενο animation οικολογικης ευαισθησίας που πατά έντονα στα χνάρια της «Βαϊάνα» για να αφηγηθεί μία ιστορία ενηλικίωσης. Παρά τη ζωηρή πολυχρωμία και τη φυσιολατρική εικονογραφία, όμως, η «Αίνμπο» χάνει τη γοητεία της όσο ακολουθεί (ηθελημένα;) σκηνές και χαρακτηρολογία των παραπάνω ταινιών. Για παράδειγμα το χιουμοριστικό δίδυμο ενός αρμαντίλο κι ενός ταπίρου φέρνει έντονα μνήμες Τιμόν και Πούμπα, ο φθορισμός των σκηνών με μία μυθική, τεράστια χελώνα «λάμπει» σαν αναφορά στην ταινία του Κάμερον και ο σχεδιασμός της Αίνμπο παραπέμπει άμεσα σε Βαϊάνα και κούκλα L.O.L Surprise.

Τα παραπάνω βέβαια έχουν μικρή σημασία για τους μικρούς θεατές, που αγνοούν ως ένα βαθμό τις σινεφίλ αναφορές ή ενδεχομένως νιώσουν οικεία εξαιτίας αυτών. Απλά σε έναν «κινούμενο» κόσμο που προσφέρει ενσυναίσθηση και πρωτοτυπία μέσα από το ιαπωνικό ή το pixar-ικό animation, η «Αίνμπο» προσφέρει μία κινηματογραφική βουτιά σε στεγανά νερά.