Άσπρο Πάτο

Το παρασκήνιο του «Another Round» («Άσπρο Πάτο» στα καθ’ ημάς) είχε επισκιάσει από νωρίς ο τραγικός θάνατος της 19χρονης κόρης του Τόμας Βίντερμπεργκ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, λίγες μόλις ημέρες μετά την έναρξη των γυρισμάτων. Το ίδιο το φιλμ του διακεκριμένου Δανού σκηνοθέτη της «Οικογενειακής Γιορτής» και του «Κυνηγιού» δε στερείται τραγικότητας, αφού η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μία παρέα καθηγητών Λυκείου που πειραματίζονται με το αλκοόλ για να την παλέψουν, «σε μια χώρα που έτσι κι αλλιώς πίνει σαν τρελή», όπως αναφέρεται κάποια στιγμή.

Η αρχική πρόθεση του Βίντερμπεργκ ωστόσο δεν ήταν να κάνει μια ταινία για την κρίση μέσης ηλικίας, αλλά έναν ύμνο στο αλκοόλ με τον Μαντς Μίκελσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κι αν τελικά το πράγμα εξελίχθηκε στην πορεία σε κάτι ενδιάμεσο, σαφώς γλυκόπικρο, το «Another Round» παραμένει η πιο παράδοξα feelgood ταινία που έχουμε δει τελευταία. Ή για την ακρίβεια, το κινηματογραφικό ανάλογο ενός κοκτέιλ-δυναμίτη φτιαγμένου από τα χέρια ενός ικανότατου μπαρτέντερ, ο οποίος κατάφερε να μεθύσει την Ακαδημία και να κερδίσει με αυτό το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.

Η ιστορία που συνέγραψαν ο Βίντερμπεργκ με τον Τομπίας Λίντχολμ παραμένει πεισματικά απτόητη ως προς την χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή, οικειοποιούμενη ουσιαστικά τη μουδιασμένη οπτική των πρωταγωνιστών της

Στο «Another Round», ο Βίντερμπεργκ επιτυγχάνει μία ικανή ισορροπία ανάμεσα στην αλκοολούχα ελαφρότητα εντός της οποίας επιπλέουν τέσσερις μεσήλικες φίλοι καθώς αποφασίζουν να είναι διαρκώς σουρωμένοι, και στην πικράδα του υπαρξιακού αδιεξόδου που τους οδήγησε να διαπιστώσουν από πρώτο χέρι αν έχει δόση αλήθειας η ισχυρισμός ενός Νορβηγού ψυχιάτρου ότι οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι να λειτουργούμε καλύτερα με ένα σταθερό ποσοστό αλκοόλ στο αίμα μας. Σε πρώτο πλάνο ο Μίκελσεν, πάλι σε ρόλο εκπαιδευτικού όπως στο «Κυνήγι» δίχως όμως τη σκιά του τέρατος που τον καταδίωκε εκεί, αλλά με το διόλου αμελητέο διπλό φορτίο μιας βαλτωμένης συζυγικής σχέσης και μιας δουλειάς που δεν τον εμπνέει πια να τον βαραίνει. Ανάλογα προβλήματα (υπονοείται πως) αντιμετωπίζουν οι τρεις συνάδελφοι τους οποίους υποδύονται οι Τόμας Μπο Λάρσεν, Μάουνους Μίλανγκ και Λαρς Ράντε.

Όλα βαίνουν θεαματικά καλώς για την τετράδα καθώς ξεκινούν να ανακάμπτουν σε κάθε επίπεδο, πριν αρχίσουν να ρετάρουν από την παρατεταμένη και εντεινόμενη μέθη. Οι συνέπειες θα είναι από πικρές ως και ολέθριες, παρόλο που η ιστορία που συνέγραψαν ο Βίντερμπεργκ με τον Τομπίας Λίντχολμ παραμένει πεισματικά απτόητη ως προς την χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή, οικειοποιούμενη ουσιαστικά τη μουδιασμένη οπτική των πρωταγωνιστών της. Η μουσική επένδυση παίζει ρόλο σε αυτό, η ρευστότητα στην κίνηση της κάμερας επίσης, όπως και η σκιαγράφηση της παρέας με όρους buddy movie.

Δεν αποτελεί είδηση ασφαλώς πως ο Μίκελσεν είναι απίθανος στο ρόλο του Μάρτιν, ενός οικογενειάρχη καθηγητή που κερδίζει πρόσκαιρα ευφορία και χαμένη αυτοπεποίθηση διακινδυνεύοντας να χάσει εντελώς τον εαυτό του. Ο φακός παραμένει άλλωστε σε μεγάλο βαθμό κλειδωμένος πάνω του, μέχρι το φινάλε-ξόρκισμα κατά το οποίο ο Δανός σταρ δείχνει πως εκτός από πρωτοκλασάτος ηθοποιός παραμένει και ένας ικανότατος χορευτής. Εδώ ωστόσο ανακύπτει το πρόβλημα της άνισης εμβάθυνσης μεταξύ των βασικών χαρακτήρων. Με εξαίρεση τον Μπο Λάρσεν που παίζει τον γυμναστή, οι άλλοι δύο της τετράδας συμπληρώνουν απλώς το καρέ δίχως να μάθουμε ποτέ κάτι το ουσιαστικό για τη ζωή τους.

Επιπλέον, αρκετή κουβέντα σηκώνει η προσέγγιση που μοιάζει να έχει ο Βίντερμπεργκ απέναντι στην κατανάλωση αλκοόλ, σε μία ταινία η εναρκτήρια σκηνή της οποίας περιλαμβάνει λυκειόπαιδα να σουρώνουν δίχως αύριο. Το κλείσιμο που επιλέγει, ενδεχομένως να αποτελεί μια έμμεση δήλωση νιχιλιστικής ελαφρότητας από πλευράς του σκηνοθέτη, ειδικά αν συνυπολογίσουμε τι πέρασε εξωκινηματογραφικά καθώς γύριζε το «Another Round». Αν δεχτούμε πάντως ότι η θέση που ακούγεται από το στόμα της συζύγου του Μάρτιν για τα επίπεδα αλκοολισμού στη Δανία αποτελεί έναν ειλικρινή προβληματισμό, ο τρόπος με τον οποίο μοιάζει να ξεγλιστρά του προσωπικού κόστους ο κεντρικός πρωταγωνιστής θολώνει τα νερά πάνω στο τι θέλει να πει η ταινία, αφήνοντας τελικά ως επίγευση μια ευφορία η οποία όσο και αν δουλεύει, παραμένει αίολη στον πυρήνα της.