Aquaman: To Χαμένο Βασίλειο

Να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι το κύκνειο άσμα του DCEU δεν είναι ενοχλητικό, ούτε προσβλητικό. Η ευθυμία ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Τζέισον Μομόα και Πάτρικ Γουίλσον παραπέμπει σε buddy movies του παρελθόντος, υπάρχει μια απολαυστικότατη σεκάνς που παραπέμπει σε εξωτικές περιπέτειες με στοιχεία φανταστικού των ‘50s, κλείνει και το μάτι στον εαυτό του ο Τζέιμς Γουάν, με κάτι σφυροκέφαλους καρχαρίες που θυμίζουν τον Crooked Man από το «Κάλεσμα 2». Αν δεν είχες διαβάσει για τα πολλαπλά επαναληπτικά γυρίσματα δε, δεν θα το καταλάβαινες από το τελικό αποτέλεσμα. Το μόνο που γίνεται εμφανές είναι ότι έχουν κοπεί αρκετά πράγματα στο post-production προκειμένου να παραχθεί μια γοργή ταινία. Ως προς τη σβελτάδα του ρυθμού ο στόχος επετεύχθη, το μειονέκτημα είναι ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα μετά από λίγα λεπτά.

Έτσι κι αλλιώς, όμως, η ταινία πάσχει από την ίδια νόσο που μαστίζει την πλειονότητα της σύγχρονης υπερηρωικής παραγωγής. Το γουέστερν ή το μελόδραμα, για να αντλήσουμε δυο παραδείγματα από το παρελθόν, αποτελούσαν απλά τη φόρμα, ώστε οι δημιουργοί να αφηγηθούν τις ιστορίες τους. Ήταν, αν θέλεις, η συσκευασία του περιεχομένου. Ε, το υπερηρωικό σινεμά της τελευταίας δεκαετίας, πλην εξαιρέσεων, μένει μόνο στη …συσκευασία. Και πόσο να συντηρηθεί το ενδιαφέρον του κόσμου, πλην των σκληροπυρηνικών φαν, όταν ούτε καν φορμαλιστικά παιχνίδια δεν επιτρέπονται και οι περισσότερες ταινίες μοιάζουν μεταξύ τους και τις ξεχωρίζεις μόνο από τα διαφορετικά κουστούμια των υπερηρώων;

Αυτό είναι κάτι στο οποίο θα πρέπει να βρουν απάντηση τα στούντιο και οι δημιουργοί, αν θέλουν το είδος να γίνει και πάλι βιώσιμο. Με ταινίες σαν αυτή εδώ, πάντως, δύσκολα θα δούμε προκοπή. Και όσο για τις παραπομπές στον «Πόλεμο των Άστρων» και στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», έχουν τέτοια έκταση, που ξεπερνούν τον αγνό φόρο τιμής και καθιστούν το έργο ετερόφωτο – πραγματικά, είναι φορές που αναρωτιέσαι αν χρησιμοποιήθηκαν ίδια σκηνικά και CGI προσχέδια με την τριλογία του Τζάκσον, ώστε να εξοικονομηθούν πόροι. Τουλάχιστον, η γνώση του τέλους απαλλάσσει την ταινία από βαρίδια σύνδεσης με μελλοντικές συνέχειες και συχνές υπενθυμίσεις ότι αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου πολυσύμπαντος. Ίσως, τελικά, ένα μικρό βήμα για τη σωτηρία του είδους να είναι η απόρριψη του μοντέλου του διευρυμένου σύμπαντος – εδώ ούτε ο πρώτος διδάξας, η Marvel, δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα πια. Ένα μεγάλο βήμα θα ήταν να γυρίζονται ταινίες που έχουν κάτι να πουν, αισθητικά και νοηματικά, και δεν περιορίζονται στα τετριμμένα, όπως η παρούσα.