Army Baby

Έχουμε ξαναμιλήσει κατά καιρούς για τη διάκριση των λαϊκών θεαμάτων ανάμεσα στο αγνό (και ορθό, στα μάτια μας) λαϊκό θέαμα, στο οποίο ενυπάρχει το στοιχείο της αυτοκριτικής και του αυτοσαρκασμού, και στην παρέκβασή του, το λαϊκίστικο θέαμα. Το «Army Baby» είναι μια ταινία στην οποία η ατάκα «γυναίκα χωρίς βυζιά, Ελλάδα χωρίς νησιά» συνιστά ένα από τα κωμικά (;) highlight, οπότε περιττεύει να ξεκαθαρίσουμε σε ποια από τις δυο κατηγορίες εντάσσεται, έτσι όπως χαϊδεύει τα αυτιά εκείνου που λογαριάζει για μέσο θεατή του. Θα μου πεις, αυτά είναι ψιλά γράμματα για μια ταινία που το κοινό της θέλει να δει απλά για να «ξεσκάσει»,  μια δημιουργία από εκείνες που αποκαλούμε υπεράνω κριτικής, υπό την έννοια ότι η τελευταία οφείλει με τη σειρά της να απευθύνεται σε κάποιον, να έχει το κοινό της. To target group της ταινίας έχει αποφασίσει αν θα σπεύσει (ή δεν θα σπεύσει στις αίθουσες) για τη συγκεκριμένη, όσο για εκείνους που δεν τους αφορά, δύσκολα θα δαπανήσουν τον ελάχιστο χρόνο που απαιτείται για να διαβάσουν μια κριτική γι’ αυτή, ειδικά αν η τελευταία δεν έχει και κάτι γαργαλιστικά αφοριστικό στο lead της ή στον τίτλο της, δηλαδή αν δεν έχει να κομίσει κάποια εξυπνάδα, για να χαϊδέψει με τη σειρά της τα αυτιά εκείνων που τηρούν μια περιπαιχτική στάση απέναντί στην ταινία.

Ωστόσο, έστω και ως λαϊκή κωμωδία, μια ταινία οφείλει να πληροί κάποια στοιχειώδη κριτήρια. Δεν μπορεί πχ. το εύθυμο κλίμα ανάμεσα στους χαρακτήρες της να λογαριάζεται για χιούμορ – κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει συχνά στην εγχώρια εμπορική κωμωδία. Πρέπει, επίσης, το χιούμορ της να έχει έναν ανατρεπτικό χαρακτήρα, ειδικά όταν υπηρετεί το διαχρονικά δημοφιλές είδος της φανταρίστικης κωμωδίας που ξεκίνησε στα μέρη μας από τη «Λούφα και Παραλλαγή» του Νίκου Περάκη. Πρέπει οι χαρακτήρες της να ξεκινούν από κάπου και να πηγαίνουν κάπου αλλού, να καλύπτουν άρα το έλασσον μιας δραματουργίας, πρέπει να έχει και κάποιο θέμα και ένα, δυο πράγματα να πει γι'αυτό, έστω και με τον  απλό και, στις χειρότερες περιπτώσεις, απλουστευτικό τρόπο του λαϊκού θεάματος. Μα και οι ταινίες της ομάδας ΖΑΖ δεν έχουν κάτι να πουν, θα μας πείτε, θα σας απαντήσουμε όμως ότι αυτές λένε κάτι σε επίπεδο αισθητικής, μέσω της ιδιαίτερης φόρμας τους και της πληθωρικής mise-en-scene, με τα δεκάδες γκαγκ που συχνά λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα εντός του κάδρου.

Το «Army Baby» δεν διαθέτει ανάλογες αρετές. Για την ακρίβεια, πέρα από καλή διάθεση μεταξύ των χαρακτήρων και (υποθέτουμε) μεταξύ των συντελεστών και πέρα από μερικά reaction shots του γλυκύτατου μωρού που μπορούν να αποσπάσουν μέσω της χαριτωμενιάς λίγη συμπάθεια, δεν διαθέτει ούτε τα στοιχειώδη. Όλα μοιάζουν βεβιασμένα και ασυνάρτητα, είναι μια δημιουργία επί της ουσίας ασπόνδυλη, που ολοκληρώνεται με ένα «αρχαίο» πια εύρημα, η επιθυμητή ανατροπή του οποίου καμία βαρύτητα δεν έχει, ακριβώς λόγω του ολότελα αβαρούς χαρακτήρα όσων προηγήθηκαν.