Καρό Νίντζα: Επικίνδυνη Αποστολή

Οι εγκεφαλικές πινελιές της Pixar, ο μαγικός ρεαλισμός του στούντιο Γκίμπλι, οι ενήλικες κινούμενες ιστορίες των «Περσέπολις» και «Flee», τα γοτθικά stop-motion ή ακόμα και το αθυρόστομο «Πάρτι με… Λουκάνικα», έχουν αποδείξει πως ο καμβάς των ταινιών κινουμένων σχεδίων παραμένει ευρύς και η δημιουργική παλέτα ανεξάντλητη. Αφήνοντας πίσω τον στερεοτυπικό (για μερικούς ίσως λειτουργεί και ως «ρετσινιά») όρο «παιδική ταινία» ή το ειρωνικό «τα μικυμάου», οι animated ιστορίες που φτάνουν πλέον στο ευρύ κοινό, επιδεικνύουν όλο και περισσότερη τόλμη. Σκεφτείτε για παράδειγμα τις εφηβικές ανησυχίες του πρόσφατου «Πάντα στο Κόκκινο» ή τα μυστηριώδη, υπαρξιακά διλήμματα του «Frozen 2». Πάντα (θα) υπάρχουν οι πιο «ασφαλείς» επιλογές, αλλά στον πολυπαραγοντικό μας κόσμο, τα παιδιά (όσο και οι συνοδοί ενήλικες) απαιτούν το «κάτι» παραπάνω.

Γιατί ο εισαγωγικός πρόλογος; Αν έχετε δει την πρώτη ταινία «Καρό Νίντζα» είναι περιττός. Όσοι κι όσες, όμως, δεν έχετε ιδέα για το περιεχόμενο, θα πρέπει να γνωρίζετε πως οι περιπέτειες του διψασμένου για εκδίκηση, λιλιπούτειου, νίντζα δεν είναι η τυπική οικογενειακή ταινία κινουμένων σχεδίων που έχετε συνηθίσει. Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση-έκπληξη, ο ευέξαπτος τιμωρός επιστρέφει μη την ίδια δημιουργική ομάδα και διατηρεί όλα τα στοιχεία που τον εκτρέπουν από τις προκατειλημμένες προσδοκίες του είδους. Στα γεμάτα χρώμα καρέ του ελλοχεύει ξανά μία αρκετά σκοτεινή ιστορία, στα χοντροκομμένα αστεία του, ένα ευαίσθητο σχόλιο για την ταυτότητα, στο εξωτικό του περίβλημα, μία εσωτερική τοποθέτηση για τις κοινωνικές διακρίσεις.

Σε συνάφεια με τον κεντρικό πρωταγωνιστή, το εκδικητικό πνεύμα ενός νίντζα, που στοιχειώνει έμψυχα όντα ή άψυχα αντικείμενα, η άτακτη διάθεση των δημιουργών «στοιχειώνει» το «Καρό Νίντζα: Επικίνδυνη Αποστολή» με δράση, βία, πικάντικο χιούμορ και έντονο χρώμα, για να αφηγηθεί μία ιστορία φιλίας, θάρρους και απονομής δικαιοσύνης. Μπορεί η λύση του φιναλε να έρχεται κάπως απότομα, ο χαρακτήρας του εκκεντρικού θείου Στιούαρτ να μην ελαφραίνει κωμικά (ως όφειλε) την πλοκή και η ενήλικη ματιά της ταινίας να προσφέρει μερικές άβολες στιγμές, η «επικίνδυνη περιπέτεια» του παρορμητικού, λούτρινου νίντζα και του ανασφαλή 13χρονου Άλεξ, όμως, παραμένει ενδιαφέρουσα, αρκούντως ανατρεπτική και προτεινόμενη για το εφηβικο κοινό.