Η Ζωή Συνεχίζεται

Ο Τζόνι, ένας εναλλακτικός δημοσιογράφος, που ταξιδεύει ανά τις πολιτείες της Αμερικής για να πάρει συνεντεύξεις από μικρά -ή και μεγαλύτερα- παιδιά, ρωτώντας τους κυρίως για το «πως σκέφτονται το μέλλον», δημιουργώντας ένα ρεπορτάζ-κολάζ από μαρτυρίες και σκέψεις, θα χρειαστεί να γίνει «δανεικός γονιός» λίγων εβδομάδων για τον ανηψιό του.

Αιτία, το ταξίδι της αδερφής του Τζόνι που θα φύγει από την ασφάλεια (;) του σπιτιού τους στο Λος Άντζελες για να κουράρει τον διπολικό πρώην σύζυγό της.

Ο Τζόνι και ο Τζέσι θα γίνουν η πατερίτσα του ενός για τον άλλον μετακομίζοντας στη Νέα Υόρκη, μια πόλη που έχει μάθει να στριμώχνει τις ανάγκες εκείνων που ψάχνουν την αγάπη και την συμπόνοια, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. 

Καθόλου εύκολο δεν μοιάζει αυτό, το ξέρουν και οι δυο, αρκετά δύσπιστοι στην αρχή, ανοιχτοί αργότερα, μα πάντοτε υποψιασμένοι πως στη σχέση τους υπάρχει ημερομηνία λήξης. Μα δεν είναι αυτό που τους απασχολεί, όσο η προσπάθεια να πλησιάσουν τις μοναξιές τους σε μια πόλη που ούτως ή άλλως, όσο φωτεινή κι αν είναι, παραμένει άσπρη, με την ίδια ευκολία που μπορεί να γίνει μαύρη.

Χωρισμένο -ή και όχι- σε τέσσερα κεφάλαια -όσα και τα βιβλία, μυθιστορήματα ή δοκίμια, που διαβάζει ο Τζόνι και βλέπουμε να ξεδιπλώνονται (στην κυριολεξία) στην οθόνη-, το «C’ Mon C’ Mon» θα ήθελε πολύ να ζει σε μια ασπρόμαυρη «αθώα» εκδοχή των πρώιμων ταινιών του Γούντι Άλεν.

Ξεκινώντας και τελειώνοντας με τις ηχογραφήσεις των παιδιών που πολύ τρυφερά, με αφέλεια άλλες φορές, και συγκινητικά τις περισσότερες, δίνουν την δική τους εκδοχή για αυτό τον κόσμο, στην ίσως πιο έξυπνη προσθήκη του φιλμ από τον Μιλς, να επιλέξει αληθινές μαρτυρίες και «αληθινά» παιδιά, η ταινία αφουγκράζεται τις φωνές της νέας γενιάς και επιστρέφει στον πυρήνα της ιστορίας για να ψυχαναλύσει τους ήρωές της. 

Γύρω από αυτό, αφού συχνά βλέπουμε διαφορετικές μαρτυρίες, στήνεται και η ιστορία του Τζόνι με τον Τζέσι. Πληγωμένες ψυχές, ο ένας χωρισμένος από μια μεγάλη του σχέση, ο άλλος απομακρυσμένος από τον πατέρα του, έχουν όμως την Βιβ, αδερφή για τον έναν, μητέρα για τον άλλον που τους συνδέει -μια εκπληκτική Γκάμπι Χόφμαν στον ρόλο-.

Εκείνο που μοιάζει να φέρνει κοντά τα δυο αδέρφια είναι η ανάγκη. Αφού απομακρύνθηκαν μετά από διαφωνίες, όταν στο διπλανό δωμάτιο η μητέρα τους πέθαινε, τώρα βρίσκουν το κουβάρι ξανά τυλιγμένο, για να συναντηθούν όταν θα χρειαστεί να βρει καταφύγιο ο μικρός Τζέσι. 

Η Νέα Υόρκη, το board που θα ξεδιπλώσει ο Μάιλς -των συνετών «Πρωτάρηδων»- την ιστορία του είναι χαοτική, όπως και οι προθέσεις του, αφού μοιάζει να τρέχει για να προλάβει το ξεγύμνωμα των ήρώων του. Μοιάζει να θέλει να τους έχει τακτοποιημένους, ακόμα κι αν οι ζωές τους είναι σαν μέσα σε μια τρικυμία.

Η σχέση μεταξύ του Τζόνι και του Τζέσι έχει συγκινητικούς δεσμούς, από την αρχή καμωμένους με μεγάλη αγάπη, σε αυτό πασχίζει να γίνει κοινωνός ο Μιλς. Μέσα από τις διαφωνίες, τα παιχνίδια, τις ερωτήσεις, τις φιλοσοφικές αναζητήσεις λίγο πριν κοιμηθούν, οι δυο τους φτιάχουν έναν ιστό που μπορεί σαφώς να λειτουργήσει σαν δίχτυ ασφαλείας για τον θεατή, την ίδια στιγμή που είναι ένα ενοχλητικό παραπέτασμα, που μονάχα ως εμπόδιο λειτουργεί.

Μεγάλη η ερμηνεία του Φίνιξ, λίγος ή «ασυντόνιστος» και κατά τόπους αστείος και καίριος -υποβοηθούμενος αρκετά από το σενάριο- ο μικρός Σκουτ ΜακΝέϊρι, πιόνια μιας πόλης που αρέσκεται να ακούει, πόσω δε μάλλον να φιλοξενεί τέτοιες σχέσεις.

Με έναν τρόπο, γράφοντας ένα εγχειρίδιο για το τι σημαίνει να είσαι γονιός, είτε κάνεις coming out στα 80 σου («Πρωτάρηδες»), είτε αφήνεις την κόρη σου να φτιάξει μια ζωή όπως εκείνη θέλει («Φανταστικές Γυναίκες»), και εδώ ο Μιλς αφουγκράζεται τις ανάγκες μιας ολόκληρης γενιάς που έμαθε να μην μιλάει και μιας άλλης που έμαθε να μην εκδηλώνεται. Οι δυο αυτοί κόσμοι συγκρούνται, μα και αγκαλιάζονται κάτω από μια Νέα Υόρκη που μπορεί να χιονίζει την ίδια στιγμή που βγάζει ήλιο για να ζεστάνει και τις πιο κρύες καρδιές. Κι εδώ, ακόμα κι όταν ψάχνεις τους παράδρομους, πάντα στο τέλος ο «δρόμος» θα σε βγάζει στη ζέστη πόρτα του πατρικού.